Εύα Περόν: η θρυλική «αγία των φτωχών»

Η πρώτη γυναίκα στον 20ο αιώνα που διεκδίκησε τον τίτλο της “αγίας του λαού”. Από νόθο παιδί και ταπεινωμένη στάρλετ σε Πρώτη Κυρία της Αργεντινής, δίπλα σε ένα δημαγωγό στρατηγό. Αγαπήθηκε και μισήθηκε με τόση φρενίτιδα που άγγιξε εν ζωή το μύθο. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τη θρυλική Εβίτα.

Η Μαρία Εύα Ντουάρτε ντε Περόν γεννήθηκε στις 19 Μαίου του 1919 στην αγροτική Αργεντινή. Παιδί εκτός γάμου, μετακομίζει στα δεκαπέντε της χρόνια στην πρωτεύουσα της χώρας, το Μπουένος Άιρες , όπου επιδιώκει να κάνει καριέρα ηθοποιού στο θέατρο,

το σινεμά και το ραδιόφωνο. Eίναι άλλωστε τόσο ελκυστική και χαριτωμένη… Ο πρώτος της ρόλος έρχεται το 1935 ενώ εκείνη είναι μόλις 16 ετών. Παίζει μικρούς ρόλους στο θέατρο και στον κιηματογράφο και οι υποκριτικές της επιδόσεις κρίνονται ιδιαίτερα ικανοποιητικές. Τα δύσκολα παιδιά της χρόνια χαρακτηρίζονται από πείνα και μιζέρια. Τα νιάτα της είναι δηλητηριασμένα από προσβολές και ταπεινώσεις. Για να επιβιώσει γίνεται εκδικητική και σκληρή. Στα 18 της χρόνια, έχει μάθει να επιλέγει για εραστές όσους εξυπηρετούν τους στόχους της. Και αναμφίβολα, κάθε φορά είναι πιο υψηλοί. Το ραδιόφωνο είναι στο κέντρο της προσοχής και παίζοντας σε ραδιοφωνικά δράματα, κερδίζει το ενδιαφέρον του κόσμου. Οι κριτικές για την Εβίτα είναι διθυραμβικές. Από στάρλετ σε θέατρα της συμφοράς, πετυχαίνει, τελικά, να βρεθεί δημοφιλής πρωταγωνίστρια σε ραδιοφωνικές σαπουνόπερες. Αρχίζει να κερδίζει αρκετά χρήματα ώστε να νοικιάσει δικό της διαμέρισμα και να ζει με άνεση. ΄Οσο για την αναγνωρισιμότητά της… έχει ήδη εκτοξευθεί!

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος θερίζει την Ευρώπη κι εκείνη συχνάζει στα κλαμπ των φασιστών. Το 1944, γίνεται η συνάντηση της ζωής της. Σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση, γνωρίζει τον συνταγματάρχη Χουάν Περόν. Τον άνθρωπο που εμπεύστηκε το πραξικόπημα του 1943 για να αποτρέψει να συνταχθεί η Αργεντινή με τους Συμμάχους. Εκείνη 24 κι εκείνος 48. Από τότε πορεύονται μαζί στην εξουσία. Τον αγαπά βαθιά γιατί την ανεβάζει στο βάθρο απ’όπου μπορούσε να εκδικηθεί όσους την ταπείνωσαν. Κι εκείνος τη λατρεύει γιατί με την ταπεινή καταγωγή της και το λαικιστικό προφίλ της, κατακτά την εργατική τάξη και εδραιώνει τη δικτατορική εξουσία του.

Παντρεύονται, λοιπόν, ένα χρόνο μετά τη γνωριμία τους και το 1946, ο Χουάν Περόν γίνεται πρόεδρος της Αργεντινής. Η Εβίτα δουλεύει συνέχεια και με ιδιαίτερο ζήλο υπέρ του συζύγου της και σε κάθε δημόσια εκδήλωση εμφανίζεται δίπλα του. Είναι η πρώτη γυναίκα πολιτικού που υιοθετεί αυτή τη συνήθεια στην Αργεντινή. «Μια Περονίστρια οφείλει τυφλή πίστη στον Πρόεδρο» έλεγε.

Τα επόμενα έξι χρόνια, η Εύα Περόν, αποκτά δύναμη στα φιλοπερονικά εργατικά σωματεία καθώς μιλά για τα εργατικά δικαιώματα. Η φήμη της εξαπλώνεται στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Το 1947 επισκέπτεται την Ευρώπη με πρώτο σταθμό την Ισπανία και φιλοξενείται από τον δικτάτορα Φράνκο. Συνεχίζει στην Ιταλία όπου γνωρίζει τον Πάπα, μετά με τη Γαλλία, την Πορτογαλία και το Πριγκιπάτο του Μονακό. Παντού τη δέχονται με ιδιαίτερες τιμές. Το μήνυμά της κάθε φορά είναι ένα: «Παλεύουμε για να έχουμε λιγότερους πλούσιους και λιγότερους φτωχούς. Πρέπει να κάνετε το ίδιο. » Ο Ευρωπαικό Τύπος, όμως, είναι ιδιαίτερα καυστικός κριτικάροντας την αίσθηση που έχει για τη μόδα- αρκετά πίσω σε σχέση με τα ευρωπαικά πρότυπα. Και εκείνη αποφασίζει να ανανεώσει ριζικά την γκαρνταρόμπα της παραγγέλοντας νέα μοντέλα από το Παρίσι, προκειμένου να σταματήσουν οι αρνητικές κριτικές.

Λίγο καιρό αργότερα, ο Περόν, περνά στο κοινοβούλιο της χώρας νέο νόμο – το 13.010, που δίνει στη γυναίκα το δικαίωμα ψήφου και οι σουφραζέτες δικαιώνονται. Οι αντιδράσεις κατά του νόμου… πολλές… Ο Χούαν και η Εβίτα μάχονται με κάθε τρόπο υπέρ του και ποντάρουν όλη την πολιτική πίεση που διαθέτουν. Οι γυναίκες της χώρας αποθεώνουν την Περόν για το δικαίωμα στη δημοκρατία.

Παράλληλα, διευθύνει τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας, ιδρύει και το πρώτο γυναικείο πολιτικό κόμμα μεγάλης κλίμακας της χώρας, το Γυναικείο Περονικό Κόμμα.

Με τη δημιουργία του Ιδρύματος Εύα Περόν, το 1948, η Εβίτα ξεκινά το ταξίδι της προς την Αγιοσύνη. Ιδρύει 1000 ορφανοτροφεία, 1000 σχολεία, 60 νοσοκομεία κι εκατοντάδες κέντρα για τους ηλικιωμένους. Φτιάχνει ακόμα, μια ολόκληρη γειτονιά στο Μπουένος Άιρες που έχει μείνει γνωστή ως «Πόλη της Εβίτα». Κάθε χρόνο μοιράζει εκατοντάδες χιλιάδες παπούτσια, κατσαρόλες, ραπτομηχανές σπαταλώντας όμως τεράστια ποσά και τεράστια ποσά για τα λούσα της. Τυλιγμένη με γούνες μινγκ, φιλά λεπρούς και συφιλιδικούς. Είναι τόση η αγάπη που τους δείχνει όσο το μίσος που επιδείκνυε στους ισχυρούς και όσους τόλμησαν να την αμφισβητήσουν. Λατρεύεται όσο καμία και το 1951 λαός ζητά την υποψηφιότητά της για την αντιπροεδρία. Στον αγώνα αυτόν λαμβάνει μεγάλη υποστήριξη από την πολιτική βάση των Περονικών, από χαμηλόμισθους Αργεντινούς και μέλη της εργατικής τάξης, γνωστοί ως ντεσκαμισάντος (χωρίς πουκάμισο). Ωστόσο, η αντιπολίτευση των στρατιωτικών και της υψηλής κοινωνίας μαζί με το πρόβλημα της υγείας της την αναγκάζουν να αποσύρει την υποψηφιότητά της.

Είναι λίγο πριν το θάνατό της από καρκίνο της μήτρας, λαμβάνει από το Κογκρέσο τον επίσημο τίτλο του Πνευματικού Ηγέτη του Έθνους. Έχει ακριβώς την ίδια ασθένεια που σκότωσε και την πρώτη σύζυγο του Περόν.
Για τελευταία φορα, βρίσκεται στο μπαλκόνι της Προεδρικής κατοικίας και απευθυνόμενη προς τον λαό, ανακοινώνει όλους τους τίτλους τιμής που της έχουν αποδοθεί και πως θα κρατήσει μόνο τον τελευταίο. Του “Πνευματικού Ηγέτη του Έθνους”.
“Φεύγει” στα 33 της χρόνια και το πένθος για το λαό της Αργεντινής που τη λάτρεψε είναι βαρύτατο. Ο Περόν ταριχεύει το πτώμα της εκθέτοντάς το σε λαικό προσκύνημα. ‘Ισως θεωρούσε ότι η απήχησή της στον λαό θα εξασφάλιζε την παραμονή του στην εξουσία. Το Βατικανό, μάλιστα, λαμβάνει 40.000 γράμματα που ζητούν να ανακηρυχθεί η Εβίτα αγία. Το ταριχευμένο σώμα της, βέβαια, δεν μπορεί να κρατήσει τον Περόν στην εξουσία. Η ταφή της Πρώτης Κυρίας, γίνεται με τιμές Αρχηγού κράτους και δημοσία δαπάνη. Ο Χουάν Περόν ανετράπη από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1955 και το νέο καθεστώς θεωρεί το πτώμα της Εβίτας επικίνδυνο πολιτικό σύμβολο. Το στέλνουν, λοιπόν, γι’αυτό το λόγο στην Ευρώπη. Όλη η ιστορία με το πτώμα της Εβίτας τελειώνει σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα, όταν το επιστρέφουν στον Περόν και εκείνος, το 1974, επιστρέφοντας από την Μαδρίτη, το παίρνει μαζί του στην Αργεντινή.

Στο μιούζικαλ των Γουέμπερ και Ράις για τη ζωή της θρυλικής Εβίτας, γίνεται η εξής ιστορική παρατυπία: η συνάντηση του Τσε Γκεβάρα με τους Περόν. Αυτό, όμως, δεν συνέβη ποτέ.

Ο μύθος της απογειώθηκε και ακόμα και σήμερα επιζεί η λατρεία της “αγίας Εβίτας” μαζί με τη φωτογραφία της στα εικονοστάσια των λαικών σπιτιών. Η Εύα Περόν δεν έμεινε με ιδιότητα της Πρώτης Κυρίας. Διέγραψε τη δική της αυτοτελή τροχιά και κατέκτησε μια θέση στο πάνθεον των σημαντικών γυναικών του 20ου αιώνα.

Πηγές:

Evita: The Real Life of Eva Peron, Nicholas Frazer & Marisa Navarro

Santa Evita, Tomas Eloy Martinez
Daily Mail
The Guardian
Wikipedia