Εσύ καλιμέντο πότε θα κάμεις;

Προσπερνάμε ανθρώπους αναγνωρίζοντας στα πρόσωπα τους έναν  άλλο χαρακτήρα, διαφορετικοί, ξέχωροι από εμάς, προβάλλουν τα δικά τους δακτυλικά αποτυπώμα

Είναι αυτή η μοναδικότητα, που έχουμε όλοι ανάγκη.

Μια ιστορία θα σας κάμω σαν παραμύθι, αληθινή, μα σαν ξεμακραίνεις από το παρελθόν όσο κοντά κι αν είναι μοιάζει με ψευτικό, πλαστικό λουλούδι.

Ο Σάκης από την μια στα 28 νευρικός, αεικίνητος, με γλώσσα που σπάνια σταματά για να σκεφτεί, όλα στα γλήγορα, όλα για όλα,

σαν χαμένος.

Μόνιμα επαναλαμβάνει σε όλους: ξεκόλλα.

Ο Γιώργος, με το παρατσούκλι, ο Καλιμέντος,

από την άλλη, σήμερα στα 63 του , ήρεμος, πράος, ένας τύπος έξω καρδιά. Γεμάτος, πλήρης κιλών και συναισθημάτων.

Σαν φυσιογνωμιστής, αν έχεις χρόνο και δεν πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό, όπως όλοι, θα πείς: άλλα μούτρα, άλλοι άνθρωποι, με διαφορετικές επιθυμίες, μετά θα πας  στο χάσμα γενεών και άλλα τέτοια ωραία, που θα φέρουν σε ξεχωριστά πεζοδρόμια και διαφορετικές κατευθύνσεις τους δύο αγνώστους.

Ο Καλιμέντος το 1968 ξυπόλητος, αγόρασε πρώτη φορά παπούτσια, με 5 διευθύνσεις στο χαρτί και 50 δολάρια ταξίδεψε για το Αμέρικα.

Ξέχασα, καλιμέντο, σημαίνει στον τόπο μου προκοπή, το κληρονόμησε από τον πάππου του, που προκοπή όσο κι αν το πάλεψε ποτέ δεν έκαμε.

Στην Αμερική, ένα ξενάκι ακόμη, δανείστηκε ένα παντελόνι μακρύ, έφυγε από τον τόπο του μοναχά με δυο-τρια, κοντά και τρυπημένα.

Δούλεψε σαν βοηθός σερβιτόρου, κατέληξε μάγειρας.

Για την τέχνη του ένα μοναχά επαναλαμβάνει:

-δεν μαθαίνεται η μαγειρική, κλέβεται.

Στα Εγγλέζικα ούτε το καλήμερα δεν ήξερε, την τέχνη της κουζίνας του παίρνει είκοσι χρόνια για να την μάθει.  Ήταν ακόμα και η συνταγή ενός καλοφτιαγμένου φιλέτου που τον παίδεψε,  τους μεγάλους σεφ χάζευε με τις ώρες και ξεπατίκωνε τα βήματα τους.

Δεν θα τα πω, τα μυστικά του, με ξόρκισε να τα κρύψω.

Ο Σάκης από την άλλη, την δεκαετία του 1990 στο δημοτικό του διπλανού χωριού από τον Καλιμέντο, στα 8 χιλιόμετρα είναι ο δικός του τόπος, τρώει ξύλο στο δημοτικό σχολείο μέρα, παρά-μέρα.

Ο δάσκαλος με την “νέα εκπαιδευτική” στρώνει τα παιδιά με προοδευτικές διδακτικές λύσεις.

Έχει συνεργάτη, βοηθό τον “κόπανο”.

Όποτε πιάσει τον Σάκη πάνω σε μια σκανταλιά, το παιδί (ακόμη παιδί είναι, όπως όλα τα αγοράκια) μόνο σκανταλιές έκανε, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα που τον ήθελε κακό μαθητή, τον έδερνε άγρια και άσχημα.

Κλωτσές και μπουνιές, τον άφηνε με κλάματα, μελανιασμένο, πάνω στο μωσαικό για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων.

Ένας άλλος δάσκαλος είχε περίεργα γούστα, τον έστελνε να κόψει ένα κλαδί αμυγδαλιάς, την βίτσα, που στην συνέχεια θα τον μαστίγωνε, αυτό στην έκτη τάξη του μικρού δημοτικού σχολείου που είναι και δίπλα στην θαυματουργή Παναγία.

Ο Σάκης κίνησε για το Αμέρικα, σερβιτόρος, βλέπει μεγάλα κτήρια, ονειρεύεται τις μεγάλες ευκαιρίες. Ψάχνει να στήσει μια δικιά του, έξυπνη μπίζνα. Κάνει τρίγωνα και τετράγωνα με το μυαλό, συγκρίνοντας τις αλατ