The Dark Side of the Luna Park

Μια ηλιόλουστη μέρα δυο παιδιά βρέθηκαν εγκλωβισμένα μέσα σε ένα πλαστικό κύλινδρο, που στροβιλίζονταν στους πέντε ανέμους, έως ότου προσγειωθεί κουβαλώντας το ένα παιδί νεκρό και το άλλο τραυματισμένο. Τυχαίο ή εγκληματικά οργανωμένο παιχνίδι;

Σε ένα ελάχιστο ποσοστό θα μπορούσε να πει κάποιος, τυχαίο. Να τύχει να μπουν και τα δυο αδέλφια στον κύλινδρο εκείνη την ώρα, που ξαφνικά φύσηξε πιο δυνατός αέρας, και που το ένα χτύπησε θανατηφόρα, ενώ το άλλο στάθηκε πιο τυχερό. Εκεί σταματάει το τυχαίο

Ο δήμαρχος της περιοχής, σπάζοντας τη σιωπή του λίγες μέρες μετά την τραγικό γεγονός, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «μόνο για τρεις μήνες ήταν η λειτουργία του». Γνωρίζουμε, όμως, ότι μόνο ελάχιστα λεπτά ήταν αρκετά για να συμβεί η τραγωδία. Και από τύχη δεν είχε συμβεί νωρίτερα κάποιο παρόμοιο τραγικό γεγονός, κάτω από τις συνθήκες που λειτουργούσε το λούνα παρκ.

Δυστυχώς φαίνεται ότι ζούμε σε μια χώρα που αν δεν χυθεί αίμα, δεν βλέπουν τα μάτια, δεν ακούνε τα αυτιά και δεν μιλάει η γλώσσα. Η «δαιδαλώδης γραφειοκρατία» που επικαλέστηκε ο δήμαρχος δεν αποτελεί δικαιολογία, ούτε εξηγεί γιατί ο δήμος δέχτηκε να συνεργήσει στην αδηφάγα και εγκληματική εκμετάλλευση της δίψας των μικρών παιδιών για μη συνηθισμένα και εντυπωσιακά στα μάτια τους παιχνίδια. Μόνο που η εταιρεία φρόντισε έτσι ώστε αυτά τα παιχνίδια να έχουν μηδενική προστασία από προφανή έως πιο απρόβλεπτα ατυχήματα. Ατυχήματα με τα οποία ήταν ήδη βεβαρημένη πριν το θανατηφόρο.

Αλλά, είπαμε, πρέπει να συμβεί θάνατος για να κινητοποιηθούν όλοι και να αρχίσουν να μιλάνε για ευθύνες. Κατά τη γνώμη μου όλο το δημοτικό συμβούλιο έχει ευθύνη, γιατί και η αντιπολίτευση που δεν ψήφισε κάποια καταρχήν άδεια λειτουργίας, αφού το έβλεπαν να λειτουργεί έπρεπε να απευθυνθούν σε εισαγγελέα ή όποια άλλη αρχή θα μπορούσε να σταματήσει την επικίνδυνη για τα παιδιά λειτουργία του.

Εδώ και πέντε χρόνια ζούμε μια σκληρή πραγματικότητα στην οποία έφτασε η χώρα μας από πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων και οι κακοδιαχειρίσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ποιος μπορεί να πειστεί ότι το τελευταίο περιστατικό την καθιστά αθώα του αίματος;

Γράφοντας αυτά τα λόγια άκουσα από το ραδιόφωνο ότι το υπουργείο Εσωτερικών διέταξε έλεγχο σε όλους τους παιδότοπους. Προφανώς να γίνουν, αλλά θα έπρεπε να είχαν ήδη γίνει και να γίνονται κανονικά, όπως σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, που φυλάνε τα παιδιά σαν τα μάτια τους.

«Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά, που κρατούνε στο χέρι τους, σαν το μύλο το χάρτινο, τις ελπίδες μας», όπως μας τραγουδάει η Αρλέτα.

Όλη αυτήν την παρανομία την έβλεπαν χιλιάδες άνθρωποι της περιοχής και άλλοι που την προσπερνούσαν με τα αυτοκίνητά τους. Πολλές οικογένειες της περιοχής είχαν πάει τα παιδιά τους προσφέροντας τους, προφανώς άθελα τους, μια επικίνδυνη χαρά. Και αυτοί φέρουν ευθύνη για τη μη καταγγελία της κατάστασης. Πόντιοι Πιλάτοι δεν υπάρχουν.

Κατά τη γνώμη μου συνειδητοποιημένοι πολίτες με συλλογική ευθύνη είναι η λύση στα κακά που μας κατατρύχουν και προφανώς για το τραγικό περιστατικό, που μου θύμισε το άλμπουμ των Pink Floyds “The Dark Side of the Moon”, που κυκλοφόρησε το 1973. Οι στίχοι των τραγουδιών τους αναφερόμενοι στην απανθρωπιά, την εκμετάλλευση απροστάτευτων ατόμων και τις καταστροφικές επιπτώσεις του άκρατου καταναλωτισμού μας ταιριάζουν γάντι μετά από τόσα χρόνια δυστυχώς.