To δίλημμα του Τσίπρα: Ρήξη με στροφή στο κέντρο ή συνέχιση της αδράνειας

Όσοι παρακολουθούν προσεκτικά την πορεία του ΣΥΝ τα τελευταία χρόνια θα έχουν αντιληφθεί ότι το κόμμα αυτό πάσχει από εσωκομματική αρτηριοσκλήρωση. Υπάρχει μια ετερόκλητη πλειοψηφία, πάντα γύρω από τον πρόεδρο του κόμματος που βρίσκεται σε μόνιμη διάσταση με μια πιο ομογενή πλειοψηφία. Το μοντέλο αυτό βρισκόταν σε ισχύ από το 2000 στο ΣΥΝ και μεταφέρεται αυτούσιο στο ΣΥΡΙΖΑ . Η πρώτη ουσιαστική Κεντρική Επιτροπή του κόμματος θα διεξαχθεί κατά τα ειωθότα της Κουμουνδούρου με την απόφαση να λαμβάνεται κατά πλειοψηφία και την εσωκομματική αντιπολίτευση, στην περίπτωση αυτή την «Αριστερή Πλατφόρμα» του κ. Λαφαζάνη και των συμμάχων του να κατεβάζει δική της πρόταση ή τροπολογίες που απορρίπτονται. Σε αυτή την κατεύθυνση δείχνουν να οδηγούνται τα πράγματα μετά τη συνεδρίαση της Γραμματείας, στην οποία μπορεί να μη βγήκαν μαχαίρια, ακούστηκε από την μειοψηφία όμως κριτική στην πορεία και στη φυσιογνωμία του κόμματος καθώς και στα ταξίδια του κ. Τσίπρα. Συμφωνία επί του κειμένου δεν υπήρξε, αν και πηγές της ηγεσίας εκτιμούσαν ότι αυτό θα μπορέσει να γίνει σήμερα, όταν η μειοψηφία παραδώσει τις διορθώσεις που επιθυμεί στο τελικό κείμενο. Αν όχι πάντως, η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Στην Κ.Ε. η ηγεσία θα κατεβάσει το δικό της σχέδιο απόφασης και δεν θα κάνει αποδεκτές της τροπολογίες της μειοψηφίας. Εκείνη πάλι, θα συνεχίσει να ασκεί δημόσια κριτική. Η σύγκρουση αυτή παρέμεινε ελεγχόμενη πολλά χρόνια, το επέβαλλαν οι ισορροπίες ισχύος. Παρά το γεγονός ότι στην Κ.Ε είναι πιθανόν να παγιωθεί το σχίσμα στο εσωτερικό του κόμματος, το 25% δεν θα τα βάλει με το 75% ούτε θα φύγει, αυτό ως τώρα έγινε μόνο μια φορά με την διάσπαση της ΔΗΜΑΡ και σε αυτή τη λογική δεν είναι ο κ. Λαφαζάνης. Αυτό που έχει αλλάξει όμως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό μέγεθος, είναι αξιωματική αντιπολίτευση και ασκεί εκλογική επιρροή σχεδόν στο ένα τρίτο του εκλογικού σώματος. Η πολιτική κληρονομιά του 4% δεν είναι ενδεδειγμένη για ένα κόμμα του 27% με τους προβολείς της δημοσιότητας πάνω του. Η μόνιμη διαφωνία μιας πτέρυγας αποτελεί πόλεμο τριβής και εμποδίζει τον κ. Τσίπρα να αναλάβει πρωτοβουλίες και να προχωρήσει σε ανοίγματα, που θα μπορούσαν να αυξήσουν την απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο. Η αριστερή πτέρυγα δεν είναι σε θέση να επιβάλλει αυτό που θέλει, τη στροφή προς τα αριστερά. Μπορεί όμως να μπλοκάρει οτιδήποτε άλλο, και ακριβώς αυτό κάνει. Ο κ. Τσίπρας έχει δύο εναλλακτικές. Ή να διακινδυνεύσει τη ρήξη, στρέφοντας το κόμμα προς το κέντρο ή να παραμείνει αδρανής, και να αφήσει τα στελέχη του να ανταγωνίζονται σε μαχητικότητα το ΚΚΕ, που θεωρεί ότι η «ρεαλιστική» ρητορική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ του ανοίγει πεδίο δράσης. Θα κάνει μάλλον το δεύτερο, αυτό δείχνουν οι αποφάσεις της Γραμματείας για περιοδείες σε χώρους αγώνων, και στήριξη μορφών αντίστασης και διαμαρτυρίας στην κυβερνητική πολιτική. Η ουσιαστική ρεαλιστική στροφή θα αναβληθεί για μια πιο ευνοϊκή συγκυρία. Το ζήτημα είναι, αν αυτή θα παρουσιαστεί ξανά. Θέμης Δαγκλής