Τι Έλλη, τι Ιωάννα; Ή αλλιώς, η θεωρία των δύο άκρων εκεί που δεν την περιμένεις.

Αρθρογράφος: Σπύρος Ραπανάκης

Το σαββατοκύριακο το facebook κατακλύστηκε από ένα άρθρο από την σαββατιάτικη Εφημερίδα των Συντακτών. «Οι όμορφες της πολιτικής» (efsyn.gr) ο τίτλος, με δύο φωτογραφίες. Από τη μία, με μαγιό, η ΟΝΝΕΔίτισα, υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με τον Κουμουτσάκο, η Έλλη Παπαγγελή. Από την άλλη, η Ιωάννα, η 16χρονη μαθήτρια που εμφανίστηκε στην «Ανατροπή» την προηγούμενη Δευτέρα και γρήγορα έγινε viral στα social media

αφού ξεφτίλισε τον Α. Γεωργιάδη και τον Γ. Πρετεντέρη, μιλώντας για τις μαθητικές καταλήψεις.

Περίμενα να διαβάσω ένα άρθρο που θα συνέκρινε τις δύο κοπέλες, ως προς την πολιτική τους τοποθέτηση. Πρόκειται άλλωστε για «τη μέρα με τη νύχτα». Όντως, όμορφες και οι δύο, ωστόσο τα κοινά σταματάνε εκεί. Η μία κατάφερε μέσα σε λίγα λεπτά να πει όσα ήθελαν να πουν οι χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες που αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια τους και το σχολείο τους. Έκανε όλους εμάς να χαμογελάσουμε, βλέποντας στην Ιωάννα ότι αυτά τα παιδιά δεν είναι μια «χαμένη γενιά», παραδομένα στην απάθεια και στην ανάθεση. Αυτό, μάλιστα, στην τηλεοπτική αρένα με τα λιοντάρια του Πρετεντέρη, με τον Άδωνι απέναντι της να την ειρωνεύεται και να τη χλευάζει. Κι όμως μπόρεσε, με σχετική άνεση, αυτό που «επαγγελματίες» πανελίστες δεν έχουν κάνει. Να αποστομώσει τον υστερικό κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΝΔ.

Η άλλη, αν και 22 χρονών, μας «ενημέρωσε» στις 17 Νοέμβρη, ότι οι νεκροί του Πολυτεχνείου είναι «μεταπολιτευτικός μύθος που έφτιαξαν οι Αριστεροί», υιοθετώντας την πιο ακραία εθνικιστική γραμμή. Μια θέση που όπως μας μαθαίνουν οι παλιότεροι, είναι αυτή που «ξερνούσαν» οι χουντικοί. Αλλά μην πάμε μακριά. Ρωτήστε τον Κασιδιάρη και τον Μιχαλολιάκο .

Κι όμως όχι. Αναγκάστηκα να διαβάσω δύο φορές το κείμενο του Νίκου Ασημακόπουλου και να τσεκάρω αν διαβάζω το «Πρώτο Θέμα». Η Ιωάννα και η Έλλη, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, μας λέει ο συντάκτης. Απ’όλα είχε ο μπαξές. Κατ’ αρχήν, «τα δύο άκρα» από την αρχή μέχρι το τέλος.

Σεξισμό: «Δυο όμορφες κοπελίτσες μάζεψαν πάνω τους ένα μεγάλο κομμάτι δημοσιότητας τις τελευταίες εβδομάδες.» και «(σ.σ. αναφερόμενος στην Έλλη Παπαγγελή) …αλλά κυρίως μοντέλο στο πρωινάδικο του Λιάγκα, φωτογραφημένη με μαγιό για περιοδικά και με 22 χιλιάδες «φίλους» στο facebook».

Μπόλικη ειρωνεία αλά Πρετεντέρης: «H μία ήταν «η μικρή Ιωάννα της Ανατροπής». Τη βγήκε στον Πρετεντέρη και τον Αδωνι στη συζήτηση για τις καταλήψεις κι έκανε τους κάθε είδους αριστερούς να... εκστασιάζονται επειδή με τέτοια παιδιά προφανώς έχει λαμπρό μέλλον το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα!». Μας μιλάει και για τις κινητοποιήσεις των νέων ο Νίκος Ασημακόπουλος: «κάθε χρόνο τα ίδια γίνονται, αλλά ποτέ δεν λύθηκε ούτε μισό πρόβλημα. Ξεκινάνε οι συνελεύσεις, αρχίζει ο χαβαλές, χάνονται ώρες μαθημάτων, εκτονώνονται με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο τα παιδιά που κλείνονται μέσα, άλλα όταν με το καλό τελειώσει η... επαναστατική δραστηριότητα, τα πάντα ξαναμπαίνουν στη θέση τους». Μάλιστα. Χαβαλές και εκτόνωση «με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο» οι κινηματικές διαδικασίες στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια. «Σαν κέρδος μένει μόνο η... φάση!», συμπεραίνει ο συντάκτης. Καθίστε στα αυγά σας παιδιά. Κάντε τα μαθήματα σας, να διαβάζετε και στο πανεπιστήμιο να κοιτάξετε να τελειώσετε νωρίς και να μην ασχοληθείτε με τίποτα παραπάνω από την πάρτη σας. Οι διεδικήσεις, οι συλλογικές διαδικασίες, η συμμετοχή, είναι «η φάση».

Το καλύτερο όμως είναι η εξής παράγραφος: «Λογικό και να βαφτίζουν «χούντα» αυτό που συμβαίνει σήμερα γύρω μας, χωρίς να φαντάζονται ότι τότε οι μαθητές βρίσκονταν αποκλεισμένοι σε μια γωνία, τους έκαναν καθημερινά πλύση εγκεφάλου μέσα από τα μαθήματα». Άντε να συμφωνήσουμε ότι η χούντα θέλει τανκς και ότι σήμερα δεν έχει ξερονήσια. Έχει στρατόπεδα συγκέντρωσης βέβαια για τους μετανάστες θα έλεγε κανείς, αλλά ας το αφήσουμε. Έχει και ξύλο στο ψαχνό, χημικά και κρότου λάμψης σε κάθε κινητοποίηση, αλλά ας πάει και αυτό στο διάολο. Αλήθεια, έχει ιδέα ο συντάκτης του άρθρου για το τι διδάσκεται σήμερα στα σχολεία; Έχει κάνει τον κόπο να ξεφυλλίσει ένα βιβλίο ιστορίας του Λυκείου; Ή έστω, να ρωτήσει έναν μαθητή για το τι ακούγεται στις τάξεις από πολλούς δασκάλους; Άραγε ο «νόμος και τάξη» του Φορτσάκη, τα ΜΑΤ στις σχολές, οι προσαγωγές μαθητών και φοιτητών, υπάρχουν, κατά τον συντάκτη;

Έχει και συνέχεια: «ήταν αναγκασμένοι να μεγαλώνουν μερικές φορές με τον πατέρα τους φυλακή ή εξορία και αν τολμούσαν κατάληψη, θα τους έχωναν μέσα χωρίς κανένας να ενδιαφερθεί γι’ αυτούς πέρα από τη μανούλα τους». Θα είχε ενδιαφέρον να έκανε μια έρευνα ο συντάκτης για το πόσοι γονείς βρίσκονται στη φυλακή ή στην εξαθλίωση επειδή χρωστάνε σε τράπεζες και δημόσιο. Πόσοι άνθρωποι έχουν καταδικαστεί για μικρές ή μεγαλύτερες οφειλές, αυτά τα χρόνια της μνημονιακής βαρβαρότητας. Πόσα παιδιά διαβάζουν και ζουν χωρίς ρεύμα; Χωρίς θέρμανση; Ή μήπως είναι λαϊκισμός; Σε λίγο αρχίζουν και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας από το δημόσιο. Αλλά, ας μη γινόμαστε υπερβολικοί. Ανήκω κι εγώ φαίνεται στην «πολιτικοποιημένη Ελλάδα τού αύριο, βουτηγμένη στα γνωστά πολυπαιγμένα στερεότυπα και στις ξεπερασμένες υπερβολές τού χθες...».

Εύγε. Αυτό ακριβώς το αφήγημα έλειπε από την πολιτική επικαιρότητα.

Υ.Γ.: 1) Το άρθρο αυτό αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στον συντάκτη, Νίκο Ασημακόπουλο. Αναγνωρίζω σαφέστατα ως δημοσιογράφος ότι μια ελεύθερη και δημοκρατική εφημερίδα έχει χώρο για όλες τις απόψεις. Επομένως, δεν θέτω ζήτημα συλλογικής ευθύνης της «Εφ.Συν», για τις απόψεις που φιλοξενούνται στις σελίδες της. Είναι σαφές για εμένα πως αυτό το άρθρο δεν αντικατοπτρίζει ούτε στο ελάχιστο, τον χαρακτήρα και το ήθος των συντακτών, δημοσιογράφων και της ίδιας της εφημερίδας.

2) Η «Εφ. Συν.» Αποτελεί ένα παράδειγμα αυτοδιαχείρισης και καλής δημοσιογραφικής δουλειάς. Γνωρίζω πολύ καλά ότι οι εξαιρετικοί συνάδελφοι δουλεύουν με αυταπάρνηση, μέρα – νύχτα για να καλύπτουν την επικαιρότητα, τα κινήματα και τους αγώνες με άριστο τρόπο.

3) Αδικεί όλους τους συναδέλφους και το ίδιο το εγχείρημα της εφημερίδας ένα κείμενο που ανταγωνίζεται τον Θέμο Αναστασιάδη, αναπαράγοντας όλα εκείνα τα πρότυπα και τα στερεότυπα που με πολύ καλύτερο τρόπο τα διαβάζουμε στις καθεστωτικές εφημερίδες.

Ετικέτες: Ιωάννα της ΑνατροπήςΣπύρος ΡαπανάκηςΈλλη ΠαπαγγελήΓιάννης Πρετεντέρηςανατροπή