Τα Χριστούγεννα των χεριών

Αρθρογράφος: Νίνα Γεωργιάδου

Χιλιαδες χερια, πισω από τις κουϊντες των Χριστουγεννων.
Αυτά που είναι μπροστα, κανουν εισπραξεις, ευχετηριες χειραψιες, μεγαλους σταυρους, εχουν περιποιημενα νυχια,, τσουγκριζουν σαμπανιες , επιδεικνυουν μονοπετρα.
Τα άλλα στο παρασκηνιο, ενω ακομη σκαει ο τζιτζικας, συσκευαζουν το πλαστικο χιονι,

, πασπαλιζουν τα γενια αγιοβασιληδων, που στεκονται ομοιομορφοι και τριζατοι στον ιμαντα παραγωγης, δοκιμαζουν εκατομμυρια λαμπιονια, προσαρμοζουν τα κερατα χνουδωτων ταρανδων, πατικωνουν χαρτινες χιονονιφαδες, πακεταρουν ψευτικα ελατα, διπλωνουν αμετρητα κοκκινα σκουφια με ασπρη φουντα.
Κι οσο πλησιαζει ο καιρος στο χριστουγεννιατικο καταναλωτικο αμοκ, στα πισω εργαστηρια των ζαχαροπλαστειων, ζυμωνουν βουνα από τσουρεκια, κουραμπιεδες και μελομακαρονα.
Τα χερια των παρασκηνιων δε γιορταζουν. Δουλευουν.
Δεν δουλευουν. Εξουθενωνονται
Συναρμολογουν, βιδωνουν, συσκευαζουν, γαζωνουν, κοβουν,πλαθουν, ζυμωνουν, σιροπιαζουν, μελωνουν, κολλανε , πλενονται και συνεχιζουν τις υπερωριες.
Στο τελος της μερας κρεμονται ανημπορα, με κοκκινα, πρησμενα δαχτυλα.
Όταν φτανουν τα Χριστουγεννα, ακουμπανε απηυδισμενα πανω σ ένα τραπεζι. Μετρουν τα μεροκαματα και τις υπερωριες. Λειψα. Τελος εποχης. Μπορει και τελος της συμβασης.
Δουλεψα δυο μηνες σε μια τετοια χριστουγεννιατικη αφινιασμενη υπερπαραγωγη, τον καιρο που ημουν φοιτητρια. Ηταν η εποχη που θελαμε η ιδεολογια να συνυπαρχει με την ταξη της. Ο Γιωργος στο Fix κι εγω σε μια βιοτεχνια, πισω απ την πλατεια Κοτζια. Καλες οι ιδεες , μα μου επεσαν βαριες οι εργασιακες συντεταγμενες. Καλυτερα μπέιμπυ σιττερ. Πηρα τα λειψα μεροκαματα, ένα βαρυ πονοκεφαλο από το γαζωτηριο, ένα καλο μαθημα, αποχαιρετησα οσα πρησμενα χερια ειχα γνωρισει κι εφυγα.
Πηρα μαζι κι εναν Αη Βασιλη που ειχα λερωσει με σοκολατα. Κολλησε μια δαχτυλια απ τη μισολειωμενη μπουκια στο γουνινο ρεβερ της ζακετας του. Μου κρατησαν το αντιτιμο απ τα μεροκαματα.
Παρεα με τον Λερα, τελειωσε η εργατικη μου θητεια. Αργοτερα ο Λερας εγινε, από αλλον και με άλλο περιεχομενο, θεατρικο εργο.
Αυτους τους δυο μηνες στα παρασκηνια των Χριστουγεννων, καταλαβα γιατι η εργατικη ταξη παει νωρις στον παραδεισο.
Ετσι καπως απομυθοποιησα τα Χριστουγεννα των χεριων, που ειχα αγαπησει παιδι.
Κατεβαιναμε με τη μανα μου σε μια ρεματια της κυλιντρας. Κοβαμε ένα ψηλο και λιγνο ριζοκλωναρο. Το κουβαλουσαμε στο σπιτι αξημερωτα.
Ηταν η τελευταια φαση για τα χριστουγεννα των παιδικων μου χεριων.
Πολύ καιρο πριν μαζευα όλα τα χρυσοχαρτα από τις καραμελλες και τις τσιχλες. Για τα ασημοχαρτα των τσιγαρων ειχα κανει συμφωνια με τον κυρ Πολο, που ειχε το καφενειο στην πλατεια, στο τελειωμα της ατελειωτης σκαλας για τον Περα Γιαλσ.
Πριν πιασω δουλεια με τ ασημοχαρτα, ρουφουσα μια βαθια ανασα από ένα αδειο πακετο. Η μυρωδια του καπνου με ξετρελλαινε. Την ελεγα μεσα μου, μυρωδια του πατερα. Τελικα, η αισθηση του παρεμεινε, ως τωρα, μια φευγαλεα μυρωδια.
Ισιωνα τα ασημοχαρτα και τα πατικωνα. Τα φυλαγα μεσα σε βιβλιο. Τυλιγα κυπαρισσομηλα και χαρτινα αστερια. Με το τωρινο ματι , κακογουστα , με την παιδικη μου αισθητικη, μαγικα. Ειχαμε και καμια δεκαρια χριστουγεννιατικες μπαλες από γυαλι, πιο λεπτο κι από σαπουνοφουσκα. Σπαγανε σχεδον αναιτια. Την σπασμενη την κοπανουσα στο γουδι κι εκανα χρυσοσκονη που κολλουσα, με οικονομια, στις ακρες απ τα ξυλοπεταλα της κουκουναρας.
Α ναι. Κι ένα σπασμενο αγγελο, λιγο στραπατσαρισμενο στη μυτη. Λειπανε και δυο δαχτυλα, αλλά παρεμενε ομορφος και ονειροπολος. Μπαλωναμε τις αναπηριες με ζυμη. Κάθε χρονο, καινουρια ζυμη
Όταν τελειωνε το στολισμα του ριζοκλωναρου, το λεγαμε χριστουγεννιατικο δεντρο.
Καθομουν διπλα του και μυριζα τα κυπαρισσομηλα που ειχαν μεινει ατυλιχτα. Ρουφουσα τη φρεσκαδα του αγινωτου ρετσινιου.
Όταν ημουν μονη μου, εστριβα ένα χαρτι κι εκανα πως καπνιζω, ρουφωντας μυτιες απο αδειο πακετο. Κοιταζα μεσα από μια γυαλινη χριστουγεννιατικη μπαλα την ευρυγωνια εκδοχη της μουρης μου. Ειχε πλακα.
Όταν επαθα μαγουλαδες, κοιταξα, τρομαξα και δεν ξανακοιταξα.
Τη μια και μοναδικη φορα που ηρθε ο πατερας μου, Χριστουγεννα του 1967, μυριζε κολωνια. Καθολου καπνο. Ειπα, ο πατερας μου μυριζει Αμερικη, όχι τσιγαρα.
Όταν εφυγε, εβαζα στο αδειο πακετο ένα κομματι βαμβακι με κολωνια για τις μυστικες μυτιες . Αργοτερα αρχισα να καπνιζω.
Μεγαλη τωρα πια, δεν πλησιαζω πολύ τα χριστουγεννιατικα ραφια των καταστηματων.
Μου φερνουν στο νου πρησμενα δαχτυλα.
Οι χριστουγεννιατικες μπαλες είναι ανυποφορα ανθεκτικες. Τοσο, που καμια φορα πεφτουν και χοροπηδουν στα πλακακια. Ουτε λογος για ευρυγωνια ειδωλα.
Η μανα μου θυμιζει λιγο τον σπασμενο αγγελο, μονο που δεν επισκευαζεται με ζυμη.
Η Αμερικη δεν ξερω πια πώς μυριζει. Ξερω τι είναι.
Την μυριζω καμια φορα αδιορατα στις ταινιες του Γουντυ Αλλεν.
Συνεχιζω να γιορταζω τα χριστουγεννα των χεριων, με χαρτοπολτούς, πηλους, ρεταλια, απουσια και μνημες.
Συνεχιζω να γλειφω μια μπουκια σοκολατα καθως πλαθω, κολλαω και συναρμολογω.
Καπως βρισκουμε ένα τροπο ολοι μας να γιορταζουμε.
Ας είναι μονο με τα χερια

Καλη χρονια, φιλοι

Νίνα Γεωργιάδου

Ετικέτες: Νίνα Γεωργιάδου