Ραφαέλ Κορέα: Καλύτερα χωρίς ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα

Tweet Κατηγορία: Κοινωνία

 

«Χωρίς το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα είμαστε καλύτερα από ποτέ άλλοτε». Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, γνωρίζει πολύ καλά τι λέει, καθώς η χώρα του γεύτηκε τη «γλύκα» των νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε όλο τους το μεγαλείο. Και, μάλιστα, τα λέει στου

«κρεμασμένου το σπίτι». Βρέθηκε πολύ πρόσφατα στην Ισπανία, στο πλαίσιο της ετήσιας διάσκεψης των Χωρών της Ιβηρικής και της Λατινικής Αμερικής, που πραγματοποιήθηκε στο Κάδιθ 18-20 Νοεμβρίου.

 

Προηγουμένως, ο Κορέα έκανε μια στάση στη Σεβίλη για μια διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Pablo de Olavide σχετικά με το επαχθές χρέος και πώς η χώρα του κατόρθωσε να απαλλαγεί από αυτό. Αποσπάσματα αυτής της διάλεξης δημοσίευσε η ισπανική διαδικτυακή εφημερίδα «El Publico» (www.publico.es).

 

Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ τοποθετεί την έναρξη του προβλήματος στη δεκαετία του 1970, τότε που, χάρη στην άντληση του πετρελαίου, το Εκουαδόρ σημείωνε ρυθμούς ανάπτυξης ύψους 10%. Η χώρα, κατόπιν υποδείξεως του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, άρχισε να δανείζεται ασύστολα και να αγοράζει, μεταξύ άλλων, δαπανηρά εξοπλιστικά προγράμματα. Κάποια στιγμή, αδυνατούσε πλέον να εξυπηρετήσει το χρέος της και το 1982 το πράγμα «έσκασε».

 

«Τότε», σημειώνει ο Κορέα, «άρχισε να εφαρμόζεται η λογική του ΔΝΤ, που έδινε απόλυτη προτεραιότητα στην πληρωμή του χρέους». Οι διαδοχικές κυβερνήσεις αναγκάζονταν να παίρνουν νέα δάνεια για να είναι σε θέση να αποπληρώνουν τα διαρκώς αυξανόμενα επιτόκια, με αποτέλεσμα το χρέος να διογκώνεται ασταμάτητα.

 

«Η πληρωμή του χρέους του κράτους και των τραπεζών έγινε η κύρια αποστολή της κυβέρνησης, ενώ την ίδια στιγμή ο κόσμος γινόταν φτωχότερος. Ο ίδιος φαύλος κύκλος, δηλαδή, στον οποίο είναι σήμερα παγιδευμένες η Ελλάδα και η Πορτογαλία». (Ο Κορέα απέφυγε επιμελώς να αναφερθεί στην Ισπανία, προφανώς για λόγους ευγένειας προς τους οικοδεσπότες του.)

 

Το σκηνικό που άρχισε να εκτυλίσσεται μας είναι πλέον πολύ οικείο: «Ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων και περικοπές δημοσίων δαπανών, όπως επέβαλλε η Συναίνεση της Ουάσινγκτον, η Βίβλος του νεοφιλελευθερισμού για τη Λατινική Αμερική.

 

Μας επέβαλλαν νόμους που υποτίθεται ότι ενίσχυαν την ανταγωνιστικότητα και την ευελιξία στην αγορά εργασίας, αλλά, στην πραγματικότητα, εκμεταλλεύονταν τους εργαζόμενους. Δαιμονοποιούσαν τη δημόσια δαπάνη όταν επρόκειτο να πληρωθούν οι μισθοί των εκπαιδευτικών, όχι όμως και για την αγορά όπλων».

 

Η κρίση κορυφώθηκε το 2000, οπότε κατέρρευσαν 16 τράπεζες. Η κυβέρνηση τις διέσωσε με δημόσιο χρήμα, επιβάλλοντας παράλληλα όριο στις αναλήψεις μετρητών. Ακολούθησαν η