Οι καταστροφικές συνέπειες της ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Ε.

ΆρθραΑρθρογράφος: Σήφης Σταυρίδης

ΤΑ 32 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΝΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΕΕ 1. Το χτίσιμο της ευρωπαϊκής κοινότητας. Λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά τη διάσπαση της παγκόσμιας ενιαίας καθολικής καπιταλιστικής αγοράς που προέκυψε από την εμφάνιση της παράλληλης σοσιαλιστικής αγοράς, μέσα στην πτυχή της αντίθεσης των δύο αντίπαλων στρατοπέδων, του Σοσιαλιστικού και του Καπιταλιστικού και κάτω από τη λογική της απόκρουσης του περιβόητου «κομμουνιστικού κινδύνου», άρχισε να χτίζεται το αντιδραστικό οικοδόμημα

του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, σαν μηχανισμός υπεράσπισης των συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου από το ραγδαία ανερχόμενο Αμερικανικό και στη συνέχεια Ιαπωνικό κεφάλαιο. Είναι επίσης βέβαιο ότι για την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, το ενεργειακό πρόβλημα και η πετρελαϊκή εξάρτηση έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Παράλληλα, η δημιουργία της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, του ΝΑΤΟ, διαμόρφωσε και την ενιαία στάση του «Δυτικού Κόσμου» έναντι των σοσιαλιστικών χωρών και την απαρχή του «ψυχρού πολέμου». Τέλος, τα κοινά συμφέροντα των «παραδοσιακών» ιμπεριαλιστικών κρατών της Ευρώπης, πολύ γρήγορα δημιούργησαν το «σκληρό πυρήνα» (Γερμανία, Γαλλία), σε αντιστάθμισμα της Αμερικανοβρετανικής συμμαχίας που διαμορφώθηκε στο πλαίσιο της αγγλοσαξωνικής ενότητας με την συμβατική παράδοση των σφαιρών επιρροής από τον δύοντα βρετανικό ιμπεριαλισμό προς τον ανατέλλοντα αμερικανικό. Η προσπάθεια ενοποίησης, των οικονομικοπολιτικών συμφερόντων, των ευρωπαϊκών χωρών, ξεκίνησε από πολύ νωρίς, διαμέσου των Διακυβερνητικών Διασκέψεων. 2. Οι Διακυβερνητικές Διασκέψεις. Η πρώτη Διακυβερνητική Διάσκεψη (Μάης 1950 έως Απρίλης 1951), για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), υπό ενιαία Επιτροπή. Η μικρή κατοχή ευρωπαϊκών πετρελαϊκών κοιτασμάτων και οι μεγάλες απαιτήσεις της ανερχόμενης ευρωπαϊκής βιομηχανίας σε πετρέλαιο, οδήγησαν τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό στην αναζήτηση σφαιρών επιρροής τόσο στη Μέση Ανατολή, όσο και στην Ιράν, των οποίων τα καθεστώτα ελέγχονταν κατά κύριο λόγο από τις ΗΠΑ και Βρετανία. Η δεύτερη Διακυβερνητική Διάσκεψη (Απρίλης 1955 έως Μάρτη 1957), για την ίδρυση της ΕURATOM (Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας) και της ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα). Η τρίτη Διακυβερνητική Διάσκεψη (Ιούνης 1985), με την επιπλέον συμμετοχή της Βρετανίας, της Δανίας, της Ιρλανδίας, και της Ελλάδας (η οποία είχε ήδη ενταχθεί από το 1981), κατέληξε στη Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη δηλ. στο σχέδιο ενοποίησης των τριών αυτόνομων κοινοτήτων (ΕΚΑΧ, EURATOM, ΕΟΚ) καθώς επίσης και της εσωτερικής αγοράς μέχρι το Δεκέμβρη του 1992, επιβάλλοντας την «ελεύθερη» διακίνηση προσώπων, εμπορευμάτων, κεφαλαίων και υπηρεσιών μέσα στα όρια της Κοινότητας. Η τέταρτη Διακυβερνητική Διάσκεψη (Δεκέμβρης 1990 έως Δεκέμβρη 1991), με επιπλέον συμμετοχή της Ισπανίας και Πορτογαλίας, κατέληξε στην εσωτερική διευθέτηση των ευρωπαϊκών επιμέρους συμφερόντων με τη διαβόητη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την πορεία προς την ΟΝΕ, δίνοντας έμφαση στην αυστηρή τήρηση των τεσσάρων κριτηρίων (επιτόκια, δημόσιο χρέος, πληθωρισμός, δημοσιονομικά ελλείμματα). Η πέμπτη Διακυβερνητική Διάσκεψη (Μάρτης 1996 έως Ιούνης 1997), με την επιπλέον συμμετοχή της Φινλανδίας, της Αυστρίας και της Σουηδίας, κατέληξε στη Συνθήκη του Άμστερνταμ με το Σύμφωνο Σταθερότητας, την επικύρωση της πορείας προς την ΟΝΕ και την επέκταση του Δυτικοευρωπαϊκού Ιμπεριαλισμού προς τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Η έκτη Διακυβερνητική Διάσκεψη (Δεκέμβρης 2000) που κατέληξε στη Συνθήκη της Νίκαιας, επικύρωσε τόσο την εφαρμογή του κοινού νομίσματος, όσο και την απαρέγκλιτη τήρηση της ΚΕΠΠΑ. Τέλος η πρόσφατη Διακυβερνητική της Λισαβόνας (2008), γέννησε το τερατούργημα της «Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης» ή Συνθήκης της Λισαβόνας, του υποκατάστατου δηλαδή του ήδη απορριγμένου στις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών λαών «Ευρωσυντάγματος» και την υπερψήφισή της μέσω των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων (εφ’ όσον πλέον δεν πρόκειται για Συνταγματική Συνθήκη), παρακάμπτοντας με αυτό τον τρόπο τα επικίνδυνα δημοψηφίσματα. Ωστόσο, όπως παρατηρούμε, σε όλη αυτή την πορεία των 52 χρόνων από τη σύσταση αυτού του βαθιά αντιδραστικού μορφώματος, το κοινωνικό περιεχόμενο σε ότι αφορά τα εργατολαϊκά στρώματα συνεχώς επιδεινώνεται, ενώ αντίθετα παρέχονται νέες ευνοϊκότερες ρυθμίσεις στις δυνάμεις του κεφαλαίου. Γίνεται φανερό πως ο κύριος στόχος όλων των Διακυβερνητικών, ήταν η προσεκτική επιβολή των αποφάσεων του «σκληρού ιμπεριαλιστικού πυρήνα» της ΕΕ τόσο προς τους «εταίρους» του, τις ευρωπαϊκές οικονομικές ολιγαρχίες, όσο και –κυρίως- προς τους Ευρωπαϊκούς λαούς και ο έλεγχος της «κοινωνικής συνοχής», δηλ. της χειραγώγησης ή και κατάπνιξης των κατά τόπους εργατολαϊκών κινημάτων. 3. Η διάλυση της ΕΣΣΔ και της ΚΟΜΕΚΟΝ. Η κατάρρευση των σάπιων ρεβιζιονιστικών καθεστώτων των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και κυρίως της ΕΣΣΔ και επομένως και η διάλυση της ΚΟΜΕΚΟΝ, άνοιξε τις πόρτες σε μία τεράστια καταναλωτική αγορά για το αδηφάγο δυτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο. Εξ άλλου η ανάπτυξη της οικονομίας των ΗΠΑ και η προοπτική της ιμπεριαλιστικής τους επέκτασης στους χώρους της σοσιαλιμπεριαλιστικής επιρροής, υποχρέωσε και τον δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό σε αναπροσαρμογή των προτεραιοτήτων του και παράλληλα όξυνε βαθμιαία τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Ολόκληρο το παγκόσμιο σκηνικό μπήκε σε τροχιά αναδιάταξης, με τις ΗΠΑ να προσπαθούν να διατηρήσουν και να επεκτείνουν με κάθε τρόπο την παγκόσμια κυριαρχία τους, την Ιαπωνία να προσπαθεί να εξισορροπήσει την οικονομία της και την ΕΕ να προσπαθεί να παρέμβει δυναμικά στα διεθνή εγχειρήματα μέσω των «ολοκληρώσεων». Η πρώην ΕΣΣΔ, μία από τις πλουσιότερες χώρες του Πλανήτη και ιδιαίτερα η Υπερκαυκασία με τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές ενεργειακές πηγές, μπήκε αμέσως στις άμεσες προτεραιότητες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού προκειμένου να διασφαλίσει τον αποκλειστικό έλεγχο της περιοχής, πριν προλάβει να αναδυθεί η ρώσικη μεγαλοαστική τάξη και πριν προλάβει να γιγαντωθεί οικονομικά η Κίνα. Η κατάληψη του γεωστρατηγικού σημείου της Ευρασίας αποτέλεσε το βασικό στόχο για το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Για το σκοπό αυτό αποφασίστηκε η εισβολή στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και Ιράκ υπό την αιγίδα των ΗΠΑ.. Εξ άλλου η πυροδότηση εθνικιστικών διαμαχών, θρησκευτικών διενέξεων, φυλετικών συγκρούσεων σε όλο το φάσμα της «Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών» και της Βαλκανικής Χερσονήσου, σε συνδυασμό με το διαμελισμό της Ο.Δ.Γιουγκοσλαβίας, τη δημιουργία προτεκτοράτων και την υπόθαλψη των διχοτομικών σχεδίων για το Κυπριακό ζήτημα, άνοιξαν το δρόμο για τη προώθηση των αμερικάνικών και ευρωπαϊκών συμφερόντων, προκειμένου να υπαχθεί στην αμερικανική επιρροή το σχεδιαζόμενο εκτεταμένο δίκτυο των αμερικάνικων πετρελαϊκών αγωγών. Τέλος η αποσταθεροποίηση των καθεστώτων των αραβικών ανεξαρτήτων κρατών και ο πόλεμος κατά της Λιβύης εντάσσεται στο σχέδιο ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Πλανήτη. Σε όλη αυτή την ιμπεριαλιστική επέλαση, η συμβολή της ΕΕ, αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα. Το ενεργειακό, μετά και το καταστροφικό πυρηνικό ατύχημα στην Ιαπωνία, και η αναδιανομή των σφαιρών επιρροής αποτελούν εν τέλει το διακύβευμα για το οποίο οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά και η Κίνα και η Ρωσία, ξεκίνησαν ένα νέο λυσσαλέο ανταγωνισμό στο παγκόσμιο προσκήνιο, προκειμένου να αποδυναμώσουν την ηγεμονία των ΗΠΑ και να θέσουν με άμεσο και επιτακτικό στόχο την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής και των παγκόσμιων πηγών πρώτων υλών, υπέρ των οικονομικοπολιτικών τους συμφερόντων. 4. Η οικονομικοπολιτική ενοποίηση. Αυτή η αδήριτη πραγματικότητα υποχρέωσε το δυτικοευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο με επικεφαλής το γερμανογαλλικό άξονα, να επιταχύνει τις προσπάθειες της οικονομικοπολιτικής του ενοποίησης η οποία συνεπάγεται : α) σκλήρυνση σε όλα τα επίπεδα, της κυριαρχίας της αστικής τάξης απέναντι στα εργατολαϊκά κινήματα (Προγράμματα Σύγκλισης, σκληρή εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας, «Μεταρρυθμιστική Συτνθήκη», Ευρωτρομονόμοι, περικοπές κονδυλίων Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, επιβολή νέων φόρων, αναδιαρθρώσεις, εντατικοποίηση της εργασίας, μείωση των μισθών και ημερομισθίων, κατεδάφιση των ασφαλιστικών συστημάτων, αύξηση του εφεδρικού στρατού ανέργων, κλπ, κλπ.),β) ένταση των εξοπλιστικών προγραμμάτων και άμεση σύσταση Δύναμης Ταχείας Επεμβάσεως, προκειμένου να υποστηριχθούν στρατιωτικά οι ενδεχόμενες επιχειρήσεις της ΕΕ. Ωστόσο, έχοντας σαφή αντίληψη της αμερικανικής υπεροπλίας η ΕΕ επιδιώκει βασικά μία διπλωματική διευθέτηση των κρίσης προκειμένου να επικρατήσει η ηρεμία στην περιοχή, στοιχείο απαραίτητο για τις κερδοσκοπικές δραστηριότητες του Ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου στην Μέση Ανατολή. γ) εφαρμογή της νομισματικής ζώνης του ευρώ και η βαθμιαία επιβολή του, σαν συναλλακτικού και αποθεματικού νομίσματος σε όλες τις χώρες με τις οποίες η ΕΕ διατηρεί εμπορικές σχέσεις. δ) οριοθέτηση μιας κοινής προσπάθειας των ηγετών των ιμπεριαλιστικών κρατών, και με πρόσχημα την «τρομοκρατία» να εντάξουν μέσα στο πλέγμα των αμέτρητων «αντιτρομοκρατικών» μέτρων και τρομονόμων, ολόκληρο το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα και ακόμα παραπέρα, να τσακίσουν όποιον εναντιώνεται στους όρους επιβολής της. ε) προσπάθεια βαθμιαίας υποβάθμισης των εθνικών συνταγμάτων των κρατών-μελών της Ε.Ε, με τη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη», με στόχο την υποταγή των ασθενέστερων οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά, κρατών-μελών, έτσι ώστε να προωθείται το γενικότερο σχέδιο που χρόνια τώρα απεργάζεται ο σκληρός πυρήνας της Ε.Ε. 5. Οι επιταγές του «σκληρού πυρήνα». Σήμερα, μισό αιώνα μετά, ο πρώτος στόχος του φιλόδοξου σχεδίου για την «ολοκλήρωση» του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, η «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» αποτελεί μία νέα πραγματικότητα στην οποία καλείται η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα, να υποταχθούν «άνευ όρων» και να μπουν στο ζυγό που τους προετοίμασαν χρόνια τώρα, τα ευρωπαϊκά μονοπώλια με επικεφαλής τις κυρίαρχες τάξεις των δυτικοευρωπαϊκών χωρών. Είναι φανερό ότι η φιλοσοφία που περονιάζει το σκληρό πυρήνα της ΕΕ και ο στρατηγικός στόχος του δυτικοευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, δεν ήταν και δεν είναι άλλος από την άσκηση ιμπεριαλιστικής πολιτικής με συνεχώς καλύτερους όρους. Κι επειδή ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μόνο μορφή εξωτερικής πολιτικής, αλλά ουσιαστικά η οικονομική βάση που θεμελιώνει το χαρακτήρα του καπιταλισμού ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα, προσπαθεί με τεχνητούς ποσοτικούς όρους (λ.χ σύγκλιση οικονομιών κοινό νόμισμα, «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» κλπ.), να ενοποιήσει, εντείνοντας το βαθμό εκμετάλλευσης, σ' ένα ψηλότερο βαθμό σύγκλισης τις επιμέρους ολιγαρχίες των ( συνεχώς αυξανόμενων) κρατών - μελών της ΕΕ κάτω από την κυριαρχία του γερμανογαλλικού άξονα, να τις ενσωματώσει και να κυριαρχήσει στις παγκόσμιες αγορές, έναντι των άλλων ανταγωνιστών του. Είναι προφανής η όλο και πιο αντιδραστική εξέλιξη του βασικού σχεδιασμού του «σκληρού» πυρήνα της κοινότητας. Παρά το γεγονός ότι το λεγόμενο «Ευρωσύνταγμα», σκόνταψε στην λαϊκή αντίδραση των λαών της Γαλλίας και Ολλανδίας στα αντίστοιχα δημοψηφίσματα των χωρών τους, ωστόσο, εν κρυπτώ και παρ’ αβύστω, επικυρώθηκε μία ισοδύναμη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» που καθαγιάζει την άσκηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της ΕΕ από πλευράς των ισχυρών κρατών, υποτάσσει τα ασθενέστερα κράτη-μέλη, τα υποχρεώνει να βοηθήσουν στην άσκηση αυτής της πολιτικής και επιτίθεται στα εργασιακά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες των ευρωπαϊκών λαών. 6. Για την ενότητα της Ευρώπης. Οι ηγέτες των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κρατών της Ε.Ε. και τα πανίσχυρα δυτικοευρωπαϊκά μονοπώλια –και ιδίως τα γερμανικά- αποτιμούν και πάλι τη λεία που προκύπτει, αυτή τη φορά από τη μεγαλύτερη στην ιστορία της ευρωπαϊκής κοινότητας διεύρυνση και τα τεράστια κέρδη που θα εισρεύσουν από την εξαγωγή κεφαλαίων στις χώρες της ένταξης. Η ενότητα της οικονομικής βάσης των 27 κρατών-μελών της ΕΕ, δεν αποτελεί ούτε αναγκαία ούτε και ικανή συνθήκη για μία μελλοντική «υπερεθνική Ευρώπη». Άλλωστε από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως τον Καρλομάγνο και από τον Ναπολέοντα ως το Χίτλερ, η Ευρώπη πολλές φορές ενώθηκε με τις πιο ειρηνικές συμφωνίες και άλλες τόσες διασπάστηκε με τους πιο αιματηρούς πολέμους. Σημειώνουμε ότι η «ενότητα» στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων υποκρύπτει πάντοτε την προσπάθεια ενός ισχυρού κράτους ή ομάδας κρατών να καθυποτάξουν τα ασθενέστερα. Στη σημερινή εποχή του ιμπεριαλισμού, όπου η ανισομετρία της ανάπτυξης των επιμέρους κρατών-μελών διαφαίνεται στην επιβολή των διαφορετικών ταχυτήτων που επιβάλλει ο γερμανογαλλικός άξονας, η Ευρώπη των 27 κρατών-μελών εμπεριέχει μέσα της το πυκνό πλέγμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, έτοιμων πάντα να ξεσπάσουν σε κάθε απόπειρα αμφισβήτησης της «εθνικής κυριαρχίας» των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών της. Και βεβαίως το κυρίαρχο στοιχείο στον καπιταλισμό είναι ο ανταγωνισμός και όχι η ενότητα. Η Πολιτική Οικονομία έχει δικούς της αδήριτους νόμους που ισοπεδώνουν τις αγαθές προθέσεις και τις μεγάλες ιδέες που επικαλούνται κατά καιρούς τόσο οι απολογητές του καπιταλισμού όσο και η ρεφορμιστική Αριστερά με τις προτάσεις της για δήθεν εξανθρωπισμό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. 7. Ενδοευρωπαϊκές αντιθέσεις. Στο μεταξύ μαίνονται οι διαφωνίες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων αλλά και των κορυφαίων κοινοτικών οργάνων (όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Κομισιόν), που εστιάζονται τόσο στα οικονομικοτεχνικά προβλήματα της λεγόμενης «κρίσης χρέους» της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, όσο και στις διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις για τη μελλοντική λειτουργία της Ευρωζώνης, μέσα στο πλέγμα του ασίγαστου νομισματικού πολέμου και των παγκόσμιων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η τελική έκβαση της διαπραγμάτευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ των εκπροσώπων χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι φανερό ότι οι ερμηνείες των ευρωπαϊκών αντιπαράθεσεων είναι πολλές και έχουν να κάνουν είτε με την υπεράσπιση της «ευρωπαϊκής ιδέας» -που δεν είναι άλλη από τα κοινά ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα -μέσα στα οποία η εξαρτημένη Ελλάδα1 κατέχει σπουδαία γεωστρατηγική θέση-, είτε με το σωστό μίγμα «λιτότητας και ανάπτυξης» (δηλ. την κόντρα μεταξύ Γαλλίας-Γερμανίας), είτε με την προσπάθεια να αποφευχθεί η δημιουργία ενός ελληνικού ντόμινο που θα παρασύρει την Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και την Ιρλανδία, είτε με τη δημιουργία ενός κατάλληλου μηχανισμού για να ξεφορτωθούν τα αμέσως επόμενα χρόνια τις «προβληματικές» χώρες, είτε με τις ανησυχίες για τις πιθανές επιπτώσεις στο τραπεζικό τους σύστημα, είτε, είτε... Η πολιτική σκακιέρα τροποποιείται καθημερινά με συνεχείς αμοιβαδοειδείς κινήσεις των ιμπεριαλιστικών πόλων προς στην αναζήτηση «προθύμων», ένθεν κακείθεν. Ωστόσο, η πρόταξη του «ελληνικού προβλήματος» ακόμα και στην ατζέντα των συνομιλιών του G8 στο Σικάγο, είναι ενδεικτική για τις επιπτώσεις μίας ανεξέλεγκτης ελληνικής χρεοκοπίας στην παγκόσμια οικονομία. Και το παγκόσμιο σκηνικό συνθέτουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής και των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αλλά και πέρα από την Ελλάδα, στο φόντο του σκηνικού προβάλλουν, η αποσταθεροποίηση του Αραβικού κόσμου, το Μεσανατολικό, η κυριαρχία της Ευρασίας, η απαξίωση της «πυρηνικής εποχής», η τρομοκρατία, ο έλεγχος των πετρελαϊκών πηγών, ο νομισματικός πόλεμος, η παγκόσμια κυριαρχία. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλοι ανασυντάσσονται για την αναπόφευκτη αναμέτρηση και η εποχή της «Παγκοσμιοποίησης» με το κυρίαρχο δόγμα του «Τέλους της Ιστορίας», φαντάζει τόσο μακρινή κι ας μην πέρασαν ούτε δύο δεκαετίες! Παρά το γεγονός ότι είναι πολύ δύσκολο να αποσαφηνιστούν οι λεπτές οικονομικοπολιτικές και διπλωματικές αποχρώσεις των διαφόρων αυτών αντιλήψεων, είναι σκόπιμο να δώσουμε σε αδρές γραμμές, τι επικαλείται το κάθε μέρος για το θέμα της ελληνικής οικονομίας που κινεί το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του επιτρόπου οικονομικών Ο.Ρεν σε διεθνές συνέδριο στις Βρυξέλλες με θέμα την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώνη: «Βιώνω καθημερινά μια σχιζοφρενική κατάσταση, προκειμένου να συνδυαστεί αφ' ενός η "κόπωση στήριξης" από τις χώρες του κοινοτικού Βορρά, προς αυτές του κοινοτικού Νότου και αφ' ετέρου η "κόπωση μεταρρυθμίσεων" στις νότιες ευρωπαϊκές χώρες». Στη μία πλευρά λοιπόν, συμπαρατάσσονται με τη Γερμανία, η Ολλανδία, η Αυστρία, η Φινλανδία, η Σλοβενία και η Σλοβακία), αλλά και υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της ΕΕ.. Όλοι αυτοί θεωρούν ότι πρέπει να σταματήσει η συνεχής χρηματοδότηση των ασθενέστερων οικονομιών της Ευρωζώνης. Οι ίδιοι αρνούνται κάθε περαιτέρω δανεισμό (ή να μειωθεί στο ελάχιστο η συνεισφορά τους) προς τις χώρες αυτές προβάλλοντας το επιχείρημα των «σπάταλων κρατών». Για το θέμα της Ελλάδας, έχουν θέσει σαν όρο ότι οποιαδήποτε περαιτέρω βοήθεια θα δοθεί με ενέχυρο τη δημόσια περιουσία. Στα γερμανικά σχέδια αντιτάσσονται τόσο η Γαλλία όσο και η ΕΚΤ, που τα θεωρούν άκρως επικίνδυνα, όχι μόνο για τη Γαλλία, αλλά και για το σύνολο της Ευρωζώνης. Θυμίζουμε ότι ο νέος Γάλλος πρόεδρος Φ.Ολάντ, θα επαναδιαπραγματευτεί το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας», ενεργοποιώντας την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων προς την κατεύθυνση της έκδοσης αναπτυξιακών ομολόγων προκειμένου να ξεκολλήσουν από την ύφεση οι ευρωπαϊκές οικονομίες, τις οποίες καθηλώνει η γερμανική εμμονή στην αυστηρή τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Σημ. 1: Στις 3 Φλεβάρη 1830 υπογράφτηκε στο Λονδίνο το Πρωτόκολλο της «Εθνικής Ανεξαρτησίας» της Ελλάδας, από τους εκπροσώπους της αστικοτσιφλικάδικης –τότε- τάξης, παρουσία και των τριών «προστάτιδων» δυνάμεων, Αγγλίας, Ρωσίας και Γαλλίας. Έκτοτε, η χώρα απέκτησε όλα τα χαρακτηριστικά πρώτα της αποικίας και μετά της νεοαποικίας. Κατά συνέπεια, η εξάρτηση στον οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό ακόμα και πολιτιστικό τομέα, θεωρείται αυτονόητη, καθώς ενυπάρχουν όλα τα στοιχεία μεταξύ κυριάρχου κράτους και κυριαρχούμενου. Η σύγχρονη ιστορία, της εποποιίας της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, όχι μόνο δικαίωσε αντικειμενικά αυτή τη θέση (ενάντια και στις τροτσκιστικές αντιλήψεις, ότι: «…Συμμετοχή σ’ αυτές τις οργανώσεις και μ' οποιαδήποτε δικαιολογητικά σημαίνει συμμετοχή στον πόλεμο. Η απόσπαση των μαζών από την επιρροή των εθνικιστικών οργανώσεων (σημ. Λ.Δ.: εννοεί το ΕΑΜ) και η πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση, δεν είναι δυνατή παρά έξω απ' αυτές τις οργανώσεις και με μια άγρια πάλη εναντίον τους και εναντίον της εθνικιστικής τους πολιτικής. Ολη η δράση του ΕΑΜ στην Ελλάδα ήταν βαθειά αντιδραστική» (Από μπροσούρα των Τροτσκιστών), αλλά και ενέτεινε το καθεστώς της εξάρτησης από τους νέους επικυρίαρχους, τους Αμερικανούς. Με το διαβόητο «σχέδιο Μάρσαλ» που εγκαινίασε την περίοδο της αμερικανοκρατίας, η χώρα μεταβλήθηκε σε νεοαποικία των ΗΠΑ, οι οποίες έλεγχαν απολύτως τις ελληνικές αστικές κυβερνήσεις. Η ραγδαία άνοδος του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος της δεκαετίας του ’60, οδήγησε στην επτάχρονη αμερικανοκίνητη δικτατορία και τη στροφή της μεγαλοαστικής τάξης σε αναζήτηση νέων επικυρίαρχων στην κατεύθυνση της τότε ΕΟΚ. Η μεταπολίτευση σημαδεύτηκε από τη Καραμανλική Δεξιά της ΝΔ και τον Παπανδρεϊκό «σοσιαλισμό» του ΠΑΣΟΚ. Το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας συνεχίστηκε σε όλα τα παραπάνω πεδία, με κορύφωση το Σημιτικό: «Ευχαριστούμε τους Αμερικάνους» και τις γονυκλισίες του τωρινού Σαμαρά στη Μέρκελ. Οι μύθοι της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», στη σημερινή συγκυρία, αποτελούν εφεύρημα του νεοτροτσκισμού για να δικαιολογήσουν τη δημιουργία ενός «αντικαπιταλιστικού μετώπου». Παραβλέπεται δηλαδή η αντίθεση ιμπεριαλισμός-ελληνικός λαός, παραβλέπεται η ασυδοσία των ξένων μονοπωλίων, παραβλέπεται το μέτωπο των ενδιάμεσων δυνάμεων, παραβλέπεται η ανυπαρξία βαριάς βιομηχανίας (άρα οργανωμένου προλεταριάτου), παραβλέπεται η συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου σε ψηλή βαθμίδα ανάπτυξης ώστε να δημιουργεί μονοπώλια, παραβλέπει τη συγχώνευση του (ντόπιου προφανώς) τραπεζικού κεφαλαίου με το (ντόπιο προφανώς) βιομηχανικό και τη δημιουργία του χρηματιστικού κεφαλαίου, παραβλέπει την εξαγωγή κεφαλαίων σε διάκριση με την εξαγωγή εμπορευμάτων, παραβλέπει τη συμμετοχή στη συγκρότηση διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων για το μοίρασμα του κόσμου, παραβλέπει το ότι το εδαφικό μοίρασμα της γης από τις μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και τι μένει για τους απολογητές του «ελληνικού ιμπεριαλισμού»; Μία επιλογή από το μεγαλειώδες έργο του Λένιν, a la carte. 8. Η είσοδος του ευρώ. Η εισαγωγή του ευρώ, σαν κοινού νομίσματος της ΕΕ, δημιούργησε μια νέα κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία, ισχυροποιώντας, τότε, την θέση του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού στη διεθνή σκηνή. Η «ζώνη του ευρώ», στο παγκόσμιο οικονομικό προσκήνιο, είχε σαφώς μεγαλύτερη εμπορική βαρύτητα έναντι της Ιαπωνίας και κυρίως έναντι των ΗΠΑ, αφού είναι γνωστό ότι η ΕΕ αντιπροσώπευε το 38,3% του ΑΕΠ των χωρών μελών του ΟΟΣΑ έναντι 32,5% των ΗΠΑ και 20,5% της Ιαπωνίας. Στη σημερινή όμως οικονομική συγκυρία, όπου οι παγκόσμιες αγορές κομματιάζονται, λόγω της εισόδου στο παγκόσμιο προσκήνιο ισχυρών ανταγωνιστών, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Βραζιλία, η Ινδία, κ.α., ΕΕ και ΗΠΑ προσπαθούν να κρατήσουν τα υπάρχοντα ερείσματα τους. Μέσα από μια οξύτατη οικονομικοπολιτική σύγκρουση για τον έλεγχο της Ν.Α. Ασίας -με την Κίνα να ακολουθεί ένα διαφορετικό δρόμο ελέγχου των δικών της αγορών με τη συμμετοχή της στην «Συμφωνία της Σαγκάης» και τις χώρες του BRICS, με σαφώς ισχυροποιημένες επενδύσεις εντάσεως εργασίας (άρα εκμετάλλευσης μεγαλύτερης υπεραξίας) στις περισσότερες γειτονικές χώρες, όπου τα μεροκάματα είναι αμελητέα και το συνδικαλιστικό κίνημα ανύπαρκτο-, το ευρώ δέχεται τις αφόρητες πιέσεις του αμερικάνικου δολαρίου και του κινέζικου γιουάν. 9. Deutchland umber alles. Η Γερμανία, χωρίς αμφιβολία, εκφράζει τα βαθύτερα συμφέροντα του «σκληρού πυρήνα» της ΕΕ. Περιστοιχιζόμενη από διάφορους βόρειους δορυφόρους (Σουηδία, Φιλανδία, Αυστρία, Ολλανδία,κ.α.), επιχειρεί να επιβάλλει την πολιτική της αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας στα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Με αφορμή την επικείμενη λειτουργία του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης (ESM), η γερμανική κυβέρνηση αντέδρασε έντονα αντιτάσσοντας στην Κομισιόν προτάσεις για την επιβολή νέων άτεγκτων όρων δημοσιονομικής πειθαρχίας με την εφαρμογή «πακέτου διευρυμένων μέτρων», που προφανώς θα φορτωθούν πάνω στις πλάτες των ευρωπαϊκών λαών. Σαν τέτοια μέτρα προτείνονται: α) η δημιουργία ενός «άτυπου» διευθυντηρίου των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών-μελών της Ευρωζώνης που θα ελέγχουν τις οικονομικά ασθενέστερες και θα εισηγούνται μέτρα, β) εφαρμογή αυστηρότερης «δημοσιονομικής προσαρμογής» για τα «προβληματικά» κράτη-μέλη (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, κ.α.), και αυστηρό έλεγχο των οικονομιών τους, γ) ελεγχόμενη αναδιάρθρωση των χρεών σε αυτά τα κράτη-μέλη με στόχο την προστασία του ευρωπαϊκού νομίσματος, δ) απ’ ευθείας αυτόματη επιβολή ποινών στα κράτη-μέλη που θα ενταχθούν στο Ταμείο, ε) αυστηρή λιτότητα σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, είτε εμφανίζουν προβλήματα χρεών, είτε όχι, στ) εφαρμογή ενιαίας πολιτικής στη φορολογία, στην αγορά εργασίας και στο Ασφαλιστικό σύστημα για τις Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Πορτογαλία. Στο πνεύμα των γερμανικών επιταγών κινήθηκαν και οι δηλώσεις του προέδρου της Κομισιόν, Ζ.Μ.Μπαρόζο:«…χρειαζόμαστε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην Ευρώπη, συμπεριλαμβάνοντας την αγορά εργασίας…». Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις του προέδρου του Eurogroup, Ζ.Κ.Γιουνκέρ, προδιαγράφοντας το επόμενο κύμα σαρωτικών επιπτώσεων στα λαϊκά εισοδήματα:«Οι διαρθρωτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να προχωρήσουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο σ' αυτές που αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή προβλήματα. Τα κράτη - μέλη πρέπει να συνεχίσουν τη λήψη μέτρων». Θυμίζουμε ότι η οικονομία της Γερμανίας κατέγραψε ανάπτυξή 1,7% το πρώτο τρίμηνο του 2012. Η Κομισιόν, στις εαρινές της προβλέψεις, στις 11 Μαΐου 2012, εκτίμησε ότι η ανάπτυξη φέτος στη Γερμανία θα διαμορφωθεί στο 0,7% και στο 1,7% το 2013. Γίνεται φανερό πως παρά την παγκόσμια οικονομική κρίση, η Γερμανία ειδικά έχει επωφεληθεί από την ασκούμενη δημοσιονομική πολιτική που αποτυπώνεται στο «Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας», το οποίο υπέγραψαν όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης. 10. O γερμανογαλλικός άξονας. Ο γερμανογαλλικός άξονας αλαζονικός, κυρίαρχος, αναμφισβήτητος, διευρυμένος με τη Βρετανία, Φινλανδία, Ολλανδία, Αυστρία, Δανία και Σουηδία, επιτάσσει την αυστηρή λιτότητα, τη «δημοσιονομική εξυγίανση» και τις διαρθρωτικές αλλαγές στα κράτη-μέλη της ΕΕ. Ζητείται, επίσης από τα κράτη-μέλη να προχωρήσουν άμεσα στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού ώστε να αυξηθεί το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης με βάση το προσδόκιμο ζωής και να δοθεί μεγαλύτερος ρόλος στον ιδιωτικό τομέα. Η νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση αποκτά μία κραυγαλέα κυριαρχία, σαρώνοντας χωρίς έλεος, κάθε εργατολαϊκή κατάκτηση ενός αιώνα! Χωρίς να δέχεται προς το παρόν καμία υποχώρηση στις επιλογές του, είτε αφορούν στην αύξηση των πόρων του Ταμείου, είτε στην έκδοση ευρωομολόγων, προχωρά προς το στόχο της διατήρησης των παλιών και της κατάκτησης νέων αγορών, εφαρμόζοντας μία άτεγκτη οικονομική διακυβέρνηση. Σημειώνουμε εμφαντικά ότι ακόμα και αν προχωρήσει στην αύξηση των πόρων του Ταμείου ή την έκδοση ευρωομολόγων, αυτό τα γίνει κατά τέτοιο τρόπο που να εξυπηρετεί τα σχέδια των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κύκλων της ΕΕ. Επί της ουσίας πρόκειται για ένα άθλιο παζάρι στο οποίο οι ευρωπαϊκές ολιγαρχίες προσπαθούν να αρπάξουν η καθεμία για λογαριασμό της, όσο μπορεί περισσότερα οφέλη από το «σκληρό πυρήνα», που θησαυρίζει πουλώντας ελεύθερα και χωρίς κανένα περιορισμό εμπορεύματα, υπηρεσίες, κεφάλαια, πρόσωπα, στα κράτη-μέλη της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Όπως καθένας αντιλαμβάνεται το «πακέτο διευρυμένων μέτρων» μαζί με τις άλλες γερμανικές προτάσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω, εμφανίζεται σαν «Δαμόκλειος Σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των υπερχρεωμένων «εταίρων» (αλλά και όσων στο εγγύς μέλλον υπερχρεωθούν), προκειμένου ο γαλλογερμανικός άξονας να συναινέσει στην τυχόν αύξηση των κεφαλαίων του Ταμείου και των όρων «ανάπτυξης» τους. Η αποδοχή των γερμανικών προτάσεων από τις ευρωπαϊκές ολιγαρχίες συνιστά μία τελική παράδοση «άνευ όρων» στην ηγεμονία –ουσιαστικά- της Γερμανίας. Για τους λαούς σημαίνουν μία ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου τους, με βέβαιη κατάληξη την ανεργία την φτώχεια και την εξαθλίωση. Οι διαφορές μέσα στο «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης, που προκύπτουν ιδίως με την εκλογή του Ολάντ στη γαλλική κυβερνητική εξουσία και των υπολοίπων εταίρων που τον ακολουθούν, έχουν στο επίκεντρο τους την αύξηση των κονδυλίων για την πολυθρύλητη «ανάπτυξη» των επιμέρους ολιγαρχιών που ασφυκτιούν κάτω από τη σκληρή οικονομική διακυβέρνηση των Γερμανών. Ωστόσο, παρά τις αντιδράσεις, η Γερμανία θεωρεί πρόωρη κάθε απόφαση και παραπέμπει τις συζητήσεις για την «ανάπτυξη», στη Σύνοδο Κορυφής στις 23 Μάη και εφεξής , ενώ τα ασθενέστερα κράτη-μέλη εκλιπαρούν για άμεσες λύσεις, έχοντας στο πλευρό τους τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζοζέ Μπαρόζο,ο οποίος εξαπέλυσε δήθεν επίθεση κατά της πολιτικής Μέρκελ δηλώνοντας ότι: «Η Γερμανία, η οποία εμφανίζεται σήμερα αντίθετη στις προτάσεις για την διεύρυνση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας της ευρωζώνης, αναμφίβολα προσφέρει πολλά στην Ευρώπη, δέχεται όμως και πολλά από την Ευρώπη… Είναι ζωτικής σημασίας να θέσουμε το θέμα της αύξησης των πόρων αυτού του Ταμείου σύντομα, όχι διότι η μία ή άλλη χώρα έχουν ανάγκη από τόσα χρήματα, αλλά διότι θα ήταν πολύ καλύτερο να λάβουμε αυτήν την απόφαση σε σχετικά ήρεμες συνθήκες παρά υπό πίεση!». Θυμίζουμε, ότι παρά τις αντιδράσεις και τις κορώνες Μπαρόζο, οι γερμανικές προτάσεις για το «Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας», που υποστηρίζονται από τις διάφορες ισχυρές μερίδες του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, έγιναν πλήρως αποδεκτές από το σύνολο των υπουργών Οικονομικών του Ecofin. Αν υπάρξουν ανακατατάξεις από την πλευρά της Γαλλίας και μπει φραγμός στη γερμανική αυθαιρεσία, τότε τα γερμανικά σχέδια για την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης κάτω από την ηγεμονία της Γερμανίας, επιβεβαιώνουν απόλυτα την πρόγνωση του Λένιν ότι: «…Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες είτε είναι αντιδραστικές…».. 11. Οι εργαζόμενες μάζες οι αποδέκτες της κρίσης. Η νέα πραγματικότητα που δημιούργησε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, επιβάλλει στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο τη σκλήρυνση όλων των επιπέδων της αστικής κυριαρχίας απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας, σε εφαρμογή των κατευθύνσεων της Λισσαβόνας, όπως λ.χ. αυστηρή παρακολούθηση των Προγραμμάτων Σύγκλισης, σκληρή εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας, απαρέγκλιτη τήρηση των «Εθνικών Προγραμμάτων Μεταρρυθμίσεων», ευρωτρομονόμους, περικοπές κονδυλίων Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, επιβολή νέων φόρων, νέες αναδιαρθρώσεις, ελαστικοποίηση του ωραρίου, αναπροσαρμογή προς το χειρότερο του ασφαλιστικού συστήματος, εντατικοποίηση της εργασίας, μείωση των μισθών, συντάξεων και ημερομισθίων, αύξηση του εφεδρικού στρατού ανέργων, κλπ, κλπ. Θα πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό ότι κάθε οικονομική κρίση, σαν απότοκο της καπιταλιστικής υπερπαραγωγής, επηρεάζει άμεσα και πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα τους εργαζόμενους και τα λαϊκά νοικοκυριά. Και στην κατεύθυνση αυτή το μονοπωλιακό κεφάλαιο είναι ιδιαίτερα ευρηματικό, επινοώντας νέες μεθόδους (ελαστικοποίηση της εργασίας, πριμ, φασόν, κλπ.) και νέες λέξεις («απασχολήσιμος», «ευελιξία με ασφάλεια»-flexicurity, κλπ,) προκειμένου να αποσπάσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη υπεραξία από τον εργάτη και κατ’ επέκταση από τους εργαζόμενους. Οι ευρωπαϊκές ενώσεις των μονοπωλητών (ΣΕΒ, ICA, κλπ.), εν όψει της οικονομικής κρίσης απαιτούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τη λήψη πρόσθετων μέτρων για τη διαφύλαξη ή και επέκταση των κερδοσκοπικών τους συμφερόντων. Όπως είναι φυσικό, τα μεγαλύτερα πλήγματα δέχονται οι χώρες του Νότου, και ιδίως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία, δύο χώρες ισχυρά εξαγωγικές, με συνεχείς πτώσεις της παραγωγής και αθρόες απολύσεις. Εξάλλου μέσα στην ίδια την Ευρωζώνη έχουν ξεσπάσει οξύτατες διαμάχες , με τα περισσότερα κράτη-μέλη να αντιτίθενται στους χειρισμούς της Γερμανίδας καγκελάριου, η οποία επιμένει στην αυστηρή τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και στα ολοένα εντεινόμενα μέτρα λιτότητας. Τις συνέπειες αυτές οι επιμέρους ολιγαρχίες τις μετακυλύουν βέβαια προς τον κόσμο της εργασίας. Στην Ε.Ε., οι διαρθρωτικές αλλαγές που προϋποθέτει η σύγκλιση με την ΟΝΕ γίνονται πάντα σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών συμφερόντων, αλέθοντας μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις. Η διαρκής αναφορά των κυρίαρχων τάξεων στην «ανταγωνιστικότητα» και την «αύξηση της παραγωγικότητας» έχει άμεσο στόχο την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και τη συρρίκνωση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Παρά την έντονη προπαγάνδα του Κοινοτικού Διευθυντηρίου και τα «πανηγύρια» για την υποδοχή του ευρώ ώστε να τύχει της λαϊκής αποδοχής, το βέβαιο είναι ότι η είσοδός του διεύρυνε τις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες και στράγγιξε τα εργατολαϊκά νοικοκυριά. 12. Από την πλευρά της εργατικής τάξης. Χωρίς καμιά αμφιβολία ολόκληρο αυτό το μόρφωμα της ΕΕ αποτελεί έναν επικίνδυνο ιμπεριαλιστικό σχηματισμό, που από τη φύση του είναι εχθρικός απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας. Κατά συνέπεια, μία συνειδητοποιημένη εργατική τάξη που δρα στην κατεύθυνση των δικών της συμφερόντων, δεν μπορεί να συνθηκολογήσει, δεν έχει κανένα λόγο να συμπορεύεται μαζί του, έχει χίλιους λόγους να τον ανατρέψει και να προχωρήσει στο κτίσιμο της δικής της κοσμοθεωρίας. Το πρόβλημα που αναδύεται είναι ακριβώς αυτό της κατάκτησης της ταξικής συνείδησης από την ίδια την εργατική τάξη. Σήμερα κάτω από το συνεχή βομβαρδισμό που δέχονται όλα τα στρώματα των εργαζομένων από τα ΜΜΕ, από τους εξαγορασμένους συνδικαλιστές, από τον μικροαστικό τρόπο ζωής, από την αλλοτριωμένη πολιτιστική παράδοση, απ' όλο το οικονομικοπολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, η συνείδηση αλώνεται εύκολα και ο λαός υποχρεώνεται (εκών - άκων) να ακολουθεί τα πλαίσια που καθορίζει η κυρίαρχη τάξη. Οι σαρωτικές αλλαγές στα καθεστώτα των ανατολικών χωρών, η ψευδεπίγραφη «ιστορία» που γράφεται σήμερα από τις εξαγορασμένες πένες του ιμπεριαλισμού, κατά των τεράστιων επιτευγμάτων της επανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες και των άξιων ηγετών τους, έχουν κυριολεκτικά παγώσει και τους πιο "συνειδητούς" προλετάριους, τους έχουν αδρανοποιήσει, τους έχουν αφοπλίσει ιδεολογικά. Το επαναστατικό υποκείμενο είτε είναι ανύπαρκτο, είτε είναι αδύναμο για να προβάλει την κοσμοθεωρία εργατικής τάξης δηλαδή το σύνολο της ιδεολογικοπολιτικής και κοινωνικής της ταυτότητας. Κατά συνέπεια, η εργατική τάξη παλεύοντας σαν τάξη για τον εαυτό της, δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί απέναντι του ταξικού εχθρού, δεν μπορεί να τον πολεμήσει, δεν μπορεί να τον νικήσει. Β) Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΔΥΝΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΕΟΚ 13. Ένταξη σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού. Στην Ελλάδα τα «επιτεύγματα» της 31χρονης ένταξης έγιναν ιδιαίτερα ορατά από τη συσσώρευση του πλούτου στα χέρια της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας (600 δις € σε ξένες τράπεζες σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της ΕΕ), από την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και της φτωχομεσαίας αγροτιάς καθώς και από την εξάπλωση της φτώχειας και της ανεργίας σε ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας εξαιτίας της εφαρμογής των μέτρων της μονόπλευρης λιτότητας που είχε σαν συνέπεια τη μείωση μισθών και συντάξεων, από το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την καταστροφή και τον αφανισμό εκατοντάδων χιλιάδων φτωχομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών και την εγκατάλειψη της κύριας αγροτικής δραστηριότητας, από 1,5 και πλέον εκατ. αγρότες, από την πρωτοφανή ύφεση, από την ξέφρενη αυξητική πορεία του ελλείμματος του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών, κλπ, κλπ.Πιο συγκεκριμένα: - Μισθοί και συντάξεις μειώθηκαν στα επίπεδα της δεκαετίας του ’50.-Παρά τη συνεχή αποβιομηχάνιση, τα καθαρά κέρδη των βιομηχάνων αυξήθηκαν την περίοδο 1981-2009 κατά 5.382%, ενώ την ίδια περίοδο το βασικό μεροκάματο μόνο κατά 308%!! Στη συνέχεια και με τα αλλεπάλληλα μέτρα το μεροκάματο κατέρρευσε.-Η βιομηχανική παραγωγή ελαττώθηκε σημαντικά, μειώθηκε ο πραγματικός τζίρος στην αγορά, με συνέπεια το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.- Μειώθηκε δραστικά η αγοραστική δύναμη μισθών και συντάξεων- Η εικόνα του Εμπορικού Ισοζυγίου με την ΕΟΚ-ΕΕ από πλεόνασμα 74,4 δις δρχ. το 1980 έφτασε ένα έλλειμμα –23,2 δις € το 2009!!!- Μειώθηκαν κατά 425.000 περίπου τα αγροτικά νοικοκυριά (κυρίως τα φτωχομεσαία) ρίχνοντας το ποσοστό του αγροτικού πληθυσμού στο 14%, ενώ ο αγροτικός πληθυσμός εξακολουθεί να μειώνεται με ρυθμό 2,5% το χρόνο.-ιδιαίτερα το Αγροτικό Εμπορικό Ισοζύγιο από πλεονασματικό κατά +6,8 δις δρχ. το 1980 έγινε ελλειμματικό κατά -2,4 δις € το 2009!!!- Οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, από 1,6 εκατ. € το 1990, έφθασε το 2010 τα 6,30 δις €!!!-Η ανεργία από 2,7% το 1980 εκτοξεύτηκε στο 14% τους πρώτους μήνες του 2012.-Το παραγόμενο προϊόν στη Γεωργία, Κτηνοτροφία, Αλιεία, το 2009 μόλις έφθανε το 3,7% του ΑΕΠ.- Η παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας συνολικά σήμερα αγγίζει το 49% αυτής των ΗΠΑ (που αποτελεί και το στόχο της Ε.Ε ως σύνολο), έναντι του 65% που έφθανε το 1975.- Η πτώση του ΑΕΠ την τελευταία διετία, λόγω της ύφεσης, έφθασε αθροιστικά το 13,5%, με σαφείς πτωτικές τάσεις για το 2013.Ωστόσο, η καταστροφή των φτωχομεσαίων νοικοκυριών, ξεκίνησε με την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009 και στη συνέχεια προσφυγή στο ΔΝΤ και την υπογραφή των δυο δανειακών Συμβάσεων, όπως θα δούμε παρακάτω. 14. Το Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών. Το ΙΤΣ είναι το άθροισμα του εμπορικού ισοζυγίου (εμπόριο βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων), του ισοζυγίου των υπηρεσιών (τουρισμός, μεταφορές), του ισοζυγίου εισοδημάτων (εισπράξεις και πληρωμές για τόκους, μερίσματα, κέρδη, συντάξεις) και του ισοζυγίου μεταβιβάσεων (ευρωπαϊκά προγράμματα και εμβάσματα μεταναστών). Το ΙΤΣ απεικονίζει στο μεγαλύτερο ποσοστό του το συνολικό οικονομικό αποτέλεσμα όλων των παραγωγικών κλά