Η κοινωνική εργασία δεν είναι πασπαρτού, πάρτε την συγχώνευση και αφήστε την αλλού

Η διαδικασία ίδρυσης του πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής βρίσκει το τμήμα κοινωνικής εργασίας να συγχωνεύεται, ως να ήταν μπαλάκι, άλλοτε με την προσχολική αγωγή, άλλοτε με την δημόσια και κοινοτική υγεία, άλλοτε να παραμένει στη σχολή επιστημών υγείας και πρόνοιας και άλλοτε να αποτελεί τμήμα της νέας σχολής διοίκησης και κοινωνικών επιστημών.

Υπό το φως αυτών των δεδομένων, η προσχηματική αναβάθμισή του σε ΑΕΙ επιφέρει ουσιαστικά ένα πλήγμα στην ακαδημαϊκή

αυτοτέλειά του τμήματος και στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης των εκκολαπτόμενων κοινωνικών λειτουργών.

Η κοινωνική εργασία είναι μια εφαρμοσμένη κοινωνική επιστήμη, με διεθνή παρουσία, ιστορική πορεία, αναγνωρισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, διακριτή θέση στο υφαντό των κοινωνικών επιστημών. Ένα τμήμα, που είναι αυτοδύναμο, με την έννοια ότι έχει διδακτικό σύλλογο, που υπερβαίνει τα οκτώ άτομα και που δεν εμφανίζει καμία επιστημονική συνάφεια με τα υπόλοιπα τμήματα των ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά.

Απέναντι σε αυτή την αμείλικτη αλήθεια, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και οι πρυτανικές αρχές αντιτάσσουν μια εκκωφαντική αφέλεια. Αρνούμενοι να δουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, εμμένουν στη συγχώνευση του τμήματος. Οι πρυτανικές αρχές, σε συνάντηση που ατυχώς – για την ψυχική μου υγεία – παρευρέθηκα, υιοθετούν την αφήγηση «το υπουργείο εντέλλεται και εμείς υλοποιούμε». Στην πολιτική τους κουλτούρα απουσιάζουν τα θεωρητικά εργαλεία των δρώντων υποκειμένων, των κινημάτων και της αντίστασης. Ευγενώς, θα τους καλούσαμε σε κάποια από τα μαθήματά μας, για να αντισταθμίσουν αυτά τα γνωστικά κενά.

Το υπουργείο παιδείας, από την άλλη, σε συνάντηση που είχαμε προχθές, οχυρώθηκε πίσω από το επιχείρημα του «αυτοδιοίκητου» του πανεπιστημίου και της μη ανάμειξης του. Μολονότι, έγινε φανερό ότι για λόγους στοιχειώδους λογικής το τμήμα της Κοινωνικής Εργασίας, δε μπορεί, δεν το έχει ανάγκη και δεν πρέπει να συγχωνευτεί, η πολιτική ηγεσία έριξε το μπαλάκι στο βασίλειο των πρυτανικών αρχών.

Στο βασίλειο αυτό, όμως, πρυτανεύει η ανορθολογικότητα και η έντονη απαξίωση των κοινωνικών επιστήμων. Η Σύγκλητος φαίνεται απρόθυμη να περιφρουρήσει αφενός την επιστημονική αυτοτέλεια του τμήματος και αφετέρου το κοινωνικό σώμα.

Γιατί, το κοινωνικό σώμα, χωρίς άρτιους επαγγελματίες πρώτης γραμμής, που προσπαθούν να απορροφήσουν τους κραδασμούς που γεννά αυτή κρίση και να συνηγορήσουν υπέρ των λιγότερο προνομιούχων νοσεί.

Γιατί, οι κοινωνικοί λειτουργοί είναι αυτοί που έχουν στα αναλυτικά τους εργαλεία τις έννοιες των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ενδυνάμωσης και της χειραφέτησης.

Γιατί, οι κοινωνικοί λειτουργοί είναι αυτοί που για δεκαετίες ασχολούνται με αυτά που οι κοινωνίες αρνούνται να δουν.

Γιατί, οι κοινωνικοί λειτουργοί, είναι η ραχοκοκαλιά του κράτους πρόνοιας, που διαρκώς αποψιλώνεται.

Είναι μέγιστη υποκρισία, για μια κυβέρνηση που βάζει στην προμετωπίδα του δημόσιου λόγου της τα ανθρώπινα δικαιώματα, να καταργήσει αυτούς που τα θεραπεύουν ακαδημαϊκά και πρακτικά.

Σύλλογος διδασκόντων, φοιτητική κοινότητα, Σύλλογος Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδας και κοινωνικοί φορείς στέκονται απέναντι σε αυτό το έγκλημα που πρόκειται να συντελεστεί.

Η αυτονομία του τμήματος της κοινωνικής εργασίας στο πλαίσιο του πανεπιστημίου της Δυτικής Αττικής θα διεκδικηθεί και θα κερδηθεί. Για λίγο θα μεταφέρουμε τα μαθήματά μας στους δρόμους και στους διαδρόμους της ηγεσίας, για να διδάξουμε αυτούς που κλείνουν τα μάτια στη κοινή λογική.

Γκελτής Θεοδόσης, φοιτητής τμήματος Κοινωνικής Εργασίας.

Θεοδοσης Γκελτήςκοινωνική εργασίαπαράσταση διαμαρτυρίαςκοινωνικοί λειτουργοί