Η αντιπαράθεση των παιδαγωγών έχει τελικό αποδέκτη τα παιδιά και την ποιότητα στην προσχολική αγωγή

Ενιαία προσχολική αγωγή και εκπαίδευση

Με αφορμή το κείμενο που δημοσιεύτηκε από το σύλλογο Αναπληρωτών Νηπιαγωγών σχετικά με τις δηλώσεις του Προέδρου της Ν.Δ που προτείνει ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΛΕΓΧΟΥ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΩΝ ΚΑΙ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΩΝ ΣΤΑΘΜΩΝ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΙΑΙΑΣ ΔΟΜΗΣ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, θα ήθελα να τοποθετηθώ στα κάτωθι:
Θα μπορούσε κανείς, παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις, που αφορούν στην προσχολική αγωγή και εκπαίδευση της χώρας μας, να μπει στη διαδικασία να «διαλέξει» στρατόπεδο, βάζοντας

συγχρόνως τον εαυτό του σε μια στείρα κατά τη γνώμη μου συνεχή αντιπαράθεση.
Μια επιπρόσθετη σύγκρουση, ανάμεσα στους παιδαγωγούς της προσχολικής ηλικίας (αποφοίτους ΑΕΙ και ΤΕΙ), δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο παρά μόνο απομάκρυνση από τον τελικό στόχο, που οφείλουμε να είναι ένας και κοινός: ΤΟ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ.
Η ηλικία 0-6 (και όχι 0-3 και 4-6, διαχωρισμός που σκόπιμα και εντελώς λανθασμένα επιστημονικά υποστηρίζεται και γράφεται συνεχώς από συναδέλφους), αποτελεί τη σημαντικότερη χρονική περίοδο στη ζωή των ανθρώπων, εφόσον κατά τη διάρκειά της αναπτύσσουν ικανότητες και δεξιότητες, δομούν την προσωπικότητά τους και το συναισθηματικό τους κόσμο με τρόπους που δύσκολα αναπληρώνονται αργότερα.
Καθίσταται ξεκάθαρο λοιπόν, ότι μονάχα μια ενιαία αγωγή και εκπαίδευση σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, (όπως συντελείται στα περισσότερα αναπτυγμένα κράτη της Ευρώπης), μπορεί να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα στα παιδιά, σε αυτή την τόσο ευαίσθητη και πρωταρχικής σημασίας για την ανάπτυξη περίοδο.
Στην ελληνική κοινωνία και οι δύο υπάρχουσες δομές προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης, τα νηπιαγωγεία και οι παιδικοί σταθμοί, στελεχώνονται με ικανότατο εκπαιδευτικό προσωπικό, επιστημονικά καταρτισμένο, ικανό να προσφέρει στα παιδιά, ερεθίσματα για αλληλεπίδραση και έκφραση, τόσο στον γνωστικό όσο και στον ψυχοσυναισθηματικό τομέα ανάπτυξης.
Όσον αφορά στη δίχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, θεωρώ ότι είναι καθόλα βάρβαρο και σκληρό να αναγκάζουμε ένα τετράχρονο σε υποχρεωτική παρακολούθηση του σχολείου, καταστρατηγώντας με τον τρόπο αυτό τις ανάγκες του ίδιου του παιδιού αλλά και τα δικαιώματα των γονέων. Άλλωστε σε καμία χώρα του κόσμου δεν υφίσταται η υποχρεωτικότητα αλλά η καθολικότητα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η υποχρεωτικότητα ίσχυε μόνο στην Αν. Γερμανία και στη Β Κορέα.
Μονόδρομος πιστεύω προσωπικά, είναι η θέσπιση μιας ΕΝΙΑΙΑΣ ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, κάτω από ένα φορέα, αυτόν του Υπ. Παιδείας.
Σε κάθε περίπτωση, η ενότητα του παιδαγωγικού δυναμικού της χώρας μας και όχι η πόλωση δύναται να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα για έναν ενιαίο σχεδιασμό προσχολικής εκπαίδευσης.
Δεν τίθεται θέμα άσκοπου ανταγωνισμού και άκαρπου συναγωνισμού για το ποιος φορέας παρέχει καλύτερες υπηρεσίες εκπαίδευσης. Κάτι τέτοιο τροφοδοτείται και συντελείται μόνο στα πλαίσια εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων και επίτευξης σκοπών και στόχων ιδιωτικού οφέλους, από ομάδες ατόμων που καθίσταται αυτονόητο ότι μονάχα το παιδί 0-6 δεν έχουν προτεραιότητά τους.
Οι σύγχρονες κοινωνικές, οικονομικές και εκπαιδευτικές ανάγκες, απαιτούν συνολική ενόραση για την προσχολική αγωγή από 0-6, ενότητα των παιδαγωγών ανεξάρτητα με το πλαίσιο στο οποίο εργάζονται, τόλμη και θέληση για μια μεταρρύθμιση στην προσχολική αγωγή που θα έχει σαν επίκεντρο το ΠΑΙΔΙ.
Έχοντας την πεποίθηση ότι οι απόψεις που εκφράστηκαν στην επιστολή του συλλόγου Αναπληρωτών Νηπιαγωγών δεν εκφράζουν τη συντριπτική πλειοψηφία του κλάδου, συνιστώ ψυχραιμία, νηφαλιότητα και ενότητα.

Αφροδίτη Οικονομίδου
Απόφοιτος ΤΕΑΠΗ Αθήνας

Αφροδίτη Οικονομίδουειδική αγωγήπροσχολική αγωγή