Η ανάπτυξη (όπως και η ΔΕΗ) άργησε μια μέρα

Tweet

Η δημοκρατία στην Ελλάδα δεν αποκαταστάθηκε ποτέ: έχει κοντά ποδάρια, ατροφικά και αδύναμα, περασμένα από την προκρούστεια κλίνη της μεταπολιτευτικής λαίλαπας.

Η τρίτη περίοδος της ελληνικής δημοκρατίας κατοικεί στα Χανιά, είναι παραπληγική, καθηλωμένη στο καροτσάκι της απροκάλυπτης αναλγησίας και περιμένει καρτερικά στο σκοτάδι – αλλά αυτή η νύχτα δεν έχει ακόμα τελειώσει…

Είναι παιδάκι

στο Περιβόλι Γρεβενών που περιμένει τον δάσκαλο σε ένα άδειο και παγωμένο σχολείο, αλλά ο δάσκαλος δε θα έρθει ποτέ – τον έβγαλαν σε διαθεσιμότητα, τον απέλυσαν (αφού τον αξιολόγησαν πρώτα), τον πέρασαν πειθαρχικό αφού «δε συννεμορφώθη προς τας υποδείξεις».

Η δημοκρατία στην Ελλάδα πηγαίνει στην πρώτη γυμνασίου, αλλά μαθαίνει ακόμα να μετρά τα ψιλά της και προσπαθεί εναγωνίως να εμπεδώσει την αριθμητική του Στουρνάρα και της παρέας του: πώς εξάγεται το πλεόνασμα και πώς προκύπτει το κοινωνικό μέρισμα, αφού πρώτα αφαιρεθεί το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.

Η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι έφηβη που την προετοιμάζουν για έναν υποταγμένο και φοβισμένο πολίτη. Άλλωστε, εδώ και καιρό, η «αγωγή του πολίτη» αντικαταστάθηκε από τον «οδηγό του καλού και συνεργάσιμου δανειολήπτη».

Είναι η ίδια έφηβη που μαζί με την οικογένειά της έζησαν όλα τα στάδια της πρακτικής που σχεδίασαν με υπομονή και μεράκι τα παιδιά του Σημίτη: απειλές εισπρακτικών, διαταγές πληρωμής, κατάσχεση… Ναι, είναι η ίδια έφηβη που κόλλησε σε ένα δέντρο στο Μαρούσι ένα χαρτάκι που έλεγε: «Επειδή δεν έχω χρήματα να αγοράσω καινούρια, ζητώ χρησιμοποιημένα σχολικά βοηθήματα».

Η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι τριτοετής φοιτήτρια στην Πάτρα – τα χρήματα που της στέλνουν οι γονείς της δε φτάνουν ούτε για φωτοτυπίες. Επιμένει όμως να ονειρεύεται καθώς περιμένει στην ουρά, με το δίσκο στο χέρι, μεσημέρι Παρασκευής στη φοιτητική εστία. Η τουριστική κίνηση πάει περίφημα, τα γκαρσόνια της Ευρώπης βρίσκονται στην κορυφή της αγοράς εργασίας, υπομονή, ένα με δυο χρονάκια ακόμα. Η ανάπτυξη είναι ρόδα και γυρίζει – αρκεί να σου κάτσει η μπίλια.

Η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι νεοεισερχόμενη στην αγορά εργασίας, δουλεύει σε γνωστή αλυσίδα καφέ στην πλατεία Συντάγματος, καθόλου τυχαία στην εν λόγω πλατεία. Πηγαίνει στη δουλειά οχτάωρο, παίρνει 200 στο χέρι καθαρά και τα υπόλοιπα 150 σε κουπόνια σούπερ μάρκετ, κάνει υπερωρίες που δεν της πληρώνεται ποτέ και κάθε φορά που κλείνει χρόνο την απολύουν εικονικά, για να μη θεμελιώνει κανένα εργασιακό και ασφαλιστικό δικαίωμα. Σε δυο τρία χρονάκια σκέφτεται να φύγει από το καφέ, να πάει να δουλέψει στην κόκα κόλα, στη ΒΙΟΜΕΤ, ίσως βάλει μέσο να πάει στην Cosco. Εξάλλου, όπου και να κοιτάξεις γύρω σου σ’ αυτή τη χώρα, βλέπεις παντού επενδυτές.

Η δημοκρατία στην Ελλάδα δε σηκώθηκε ποτέ από το καροτσάκι. Άφησε την τελευταία της πνοή στο σκοτάδι. Όπως η αγάπη, στο μυθιστόρημα της Λιλής Ζωγράφου, έτσι η ανάπτυξη και η ΔΕΗ, στην πρωθυπουργική βίβλο, άργησαν μόλις μια μέρα…

Πηγή: treno.gr

Tags: Θωμάς Σίδερης Tweet

View the discussion thread.