Ένα μαγεμένο όνειρο φώλιασε στη Βαρκελώνη

Μπορεί να ενδιαφέρει μόνο τους φίλους του ποδοσφαίρου το παρόν άρθρο – είμαι και εγώ αυτής της ομοταξίας –, αλλά θα ήθελα να απασχολήσει έστω για λίγο και τους αδιάφορους με αυτό το σπορ. Θέλω να τονίσω από την αρχή ότι το όλο στερέωμα του ποδοσφαίρου δεν είναι μόνο οι χούλιγκανς και η εμπορευματοποίησή του ούτε το όποιο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και βωμολοχίες του στα γήπεδα.

Όχι, το ποδόσφαιρο δεν είναι τυχαία το πιο δημοφιλές σπορ ούτε και το άθλημα με τον πιο παγκόσμιο και πιο ένθερμο ζήλο. Συνδέεται

με την ονειροφαντασία εκατομμυρίων παιδιών και νέων σ’ όλο τον κόσμο να συναρπάσουν με τη δεξιοτεχνία τους, με τα εντυπωσιακά αποτελέσματα του συνδυασμού της συλλογικής προσπάθειας και της προσωπικής δεξιοτεχνίας, με το πανηγύρι ανθρώπων και λαών σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας. Ποιο αγόρι δεν έχει παίξει μπάλα θέτοντας τον εαυτό του στη θέση του αγαπημένου του ποδοσφαιριστή «παραμιλώντας» με τις τρίπλες και με τις επινοήσεις που κάνει;

Και ήλθε το παιχνίδι Μπαρτσελόνα – Παρί Σαιν Ζερμαίν της 8ης Μαρτίου 2017 να καταδείξει τη φοβερή αξία και τη μοναδική ομορφιά του ποδοσφαίρου και συνάμα τη μαγεία μιας ομάδας, της Μπαρτσελόνα, που έχει γίνει θρύλος στο σύγχρονο αθλητικό στερέωμα και έχει ταυτιστεί με την όμορφη Βαρκελώνη. Για την ιστορία της υπόθεσής μας, η Μπάρτσα είχε χάσει στο πρώτο παιχνίδι – πολύ δίκαια – από την Παρί με ένα βαρύ σκορ, 4–0. Η πρόκριση της Μπάρτσα στη ρεβάνς εθεωρείτο ως ένα μάλλον άπιαστο όνειρο – άλλωστε ποτέ στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν είχαμε κάποιο ανάλογο προηγούμενο. Το 4–0 ήταν ένα όριο, όπως θα λέγαμε στα μαθηματικά.

Όμως η ανατροπή των ορθολογικών πραγμάτων και των προβλέψεων, της ιστορίας και της παράδοσης έγινε με τον πιο εμφαντικό τρόπο, με εναλλαγές συναισθημάτων, με τη χαρά και τη λύπη πότε να πηγαίνει προς τη μια πλευρά και πότε προς την άλλη, με ανατροπές στις ανατροπές, με παραλήρημα στο γήπεδο και στις εξέδρες, με ένα όνειρο που ήλθε και έγινε πραγματικότητα μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες θεατών στο Καμπ Νοου και σε εκατομμύρια τηλεθεατές σ’ όλο τον κόσμο. Έβλεπες το φοβερό ενθουσιασμό των φιλάθλων όταν το σκορ ήταν 3 – 0 και όλοι περίμεναν πώς και πώς την ισοφάριση του προηγούμενου αποτελέσματος, μετά έβλεπες τη θλίψη τους και τα δάκρυά τους όταν το σκορ έγινε 3-1 και το όνειρο πετούσε μακριά και χάζευες και δεν πίστευες το πώς έγινε το 4-1, το 5-1, το 6-1. Τώρα τα δάκρυα ήταν του αντίθετου συναισθήματος. Μέσα σε λίγα λεπτά τα ίδια δάκρυα, από τα ίδια μάτια, από την ίδια ψυχή ήταν της θλίψης και της ευτυχίας! Πώς μπορεί να συμβαίνει ένα παραμύθι ξαφνικά να εγκαταλείπει την ονειροπλασία και να γίνεται τόσο απλά ένα κομμάτι της πραγματικότητας και με το μαγικό του ραβδί να μεταμορφώνει όλη την εικόνα σε μαγεία; Ποιος φίλαθλος δεν ζήλευε εχθές τους τυχερούς του γηπέδου, για να μπορείς να λες και να αφηγείσαι το πώς ένα παραμύθι φώλιασε μπροστά στα μάτια χιλιάδων ανθρώπων και να καμαρώνεις και να τονίζεις με έμφαση ότι «ήμουνα και εγώ εκεί»;

Αλλά θέλω να πω και κάτι άλλο. Όταν το σκορ έγινε 3-1, διαπιστώθηκε η επικράτηση της «βαριάς συννεφιάς» που έπεσε στην ψυχολογία και στις κινήσεις των παικτών της Μπάρτσα. Τότε φάνηκε το πώς η ψυχολογία επηρεάζει το σώμα του ανθρώπου, το πώς η έλλειψη πάθους καθηλώνει τον άνθρωπο που πριν από λίγο πετούσε και στη συνέχεια η γήινη βαρύτητα απέκτησε πιο μεγάλη επιτάχυνση! Και όμως υπήρχαν ποδοσφαιριστές που εξακολουθούσαν να πιστεύουν στο όνειρο - που φτερούγιζε όλο και πιο μακριά από το γήπεδο - και έκαναν την πίστη τους πείσμα και θέληση, αγώνα και αποφασιστικότητα. Ήταν ο Νέιμαρ ένας απ’ αυτούς – ίσως και ο πρωταγωνιστής.

Εδώ θέλω να καταλήξω, στη δύναμη που έχει η πίστη και η θέληση, στη μαγεία που κρύβεται στην ψυχή του ανθρώπου, στην ομορφιά του ονείρου, που κρατάει την ομορφιά του ακόμα και όταν γίνεται πραγματικότητα! Είναι η ίδια η δύναμη της θέλησης και της ομορφιάς που έκανε τον Γιάννη Αντετονκούμπο έναν θρύλο του NBA, το φτερούγισμα του ονείρου που ταξίδεψε από τις φτωχογειτονιές της Αθήνας για να ενσαρκωθεί στο φως και στο μεγαλείο των αμερικάνικων γηπέδων αλλά και στις σκέψεις εκατομμυρίων ανθρώπων σ’ όλο τον πλανήτη μας.

Ποιος δεν χαίρεται και δεν θαυμάζει το όνειρο του Έλληνα Γιάννη, ποιος δεν συγκινείται όταν ο Γιάννης κρατάει τη γαλανόλευκη; Αυτή είναι η ζωή. Είναι όμορφη σε κάθε περίπτωση, όταν έχεις πίστη και πάθος σε κάτι, όταν αγωνίζεσαι για το όνειρό σου. Ακόμα και αν δεν επιτυγχάνεις το όνειρό σου, το ταξίδι του αγώνα και της θέλησης έχει αυταξία και είναι γοητεία του εαυτού σου. Άλλωστε, αν η Μπάρτσα δεν προκρινόταν και έχανε με 3-1, ο κόσμος στο τέλος δεν θα χειροκροτούσε τους παίκτες γι’ αυτό τον αγώνα που ενσαρκωνόταν στις επιθυμίες χιλιάδων ανθρώπων, για την πίστη τους στο όνειρό τους και στον εαυτό τους;

Υ.Γ.

Τυχαίνει να αγαπώ τη Μπαρτσελόνα.

Νίκος Τσούλιαςhttp://www.alfavita.gr/sites/default/files/styles/special_edition_image/public/mpartsa-1.jpg?itok=MPzqVQaJhttp://www.alfavita.gr/sites/default/files/styles/medium/public/nikos_tsoylias_0_0_0_1_0_0.jpg?itok=6l4Fw9b4ΆρθραΕτικέτες: Νίκος ΤσούλιαςποδόσφαιροΜπαρτσελόναΌχι, το ποδόσφαιρο δεν είναι τυχαία το πιο δημοφιλές σπορ ούτε και το άθλημα με τον πιο παγκόσμιο και πιο ένθερμο ζήλο.