Δείτε πως μεταμορφώθηκε αυτό το νηπιαγωγείο στο Κερατσίνι

Η ιδέα γεννήθηκε σιγά σιγά από τον περασμένο Οκτώβριο. Λίγο μετά την προσαρμογή των παιδιών στο ξεκίνημα της περσινής χρονιάς, τα μάτια μας άρχισαν να εξερευνούν ξανά το χώρο του νηπιαγωγείου μας μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Αρχίσαμε να παρατηρούμε φθορές, ελλείψεις, ενδεχόμενες παλιές κακοτεχνίες αλλά κυρίως ανάγκες μας, ανάγκες των παιδιών. Και κάπου εκεί άρχισε να γεννιέται το όραμα σαν πρωτόλεια σκέψη. Κοιτάζαμε εκείνες τις άχαρες κολώνες της αυλής που κάποτε κάποιοι τοποθέτησαν μάλλον για να σκαρφαλώνουν οι μπουκαμβίλιες που φύτεψαν στα αριστερά τους. Ε, δεν το λες και κατάλληλο φυτό

Οι κολώνες άρχισαν να μας “μιλούν”. Κάτι έπρεπε να κάνουμε με αυτές. Και τότε ξεκλειδώθηκε η πρώτη ιδέα. “Να φτιάξουμε μια υπαίθρια τάξη”, είπε ένας από εμάς. Ήταν πράγματι εξαιρετικό σαν σκέψη να επεκτείνεις τα όρια του ούτως ή άλλως μικρού μας σχολείου προς τα έξω, δεδομένου μάλιστα ότι ζούμε σε μια χώρα που οι κλιματολογικές συνθήκες επιτρέπουν να χαρείς την αυλή πάνω από τα 2/3 του χρόνου χωρίς προβλήματα. Οι υπόλοιποι συνέναισαν. Και προέκτειναν. Και ο καθένας μας έβαλε το μυαλό του να κουρδίζει λύσεις. Και αυτή η ζύμωση, η ανταλλαγή απόψεων και ιδεών έφερε την πρώτη συνειδητή απόφαση. “Πάμε να το κάνουμε”.

Συναντήσαμε διάφορες γραφειοκρατικές δυσκολίες. Δε μας πήραν και πολύ στα σοβαρά ίσως. Αλλά όσο συναντούσαμε δυσκολίες, τόσο το εγχείρημα μεγάλωνε μέσα μας. Παύση. Ύστερα ήρθε ο χειμώνας. Κρύα, βροχές, χιόνια, χριστουγεννιάτικες γιορτές, προγράμματα αγωγής υγείας και ανακύκλωσης, δραστηριότητες. Το όνειρο φαινόταν στους λίγους απέξω που το γνώριζαν σα να είχε ξεχαστεί. Μωρέ έτσι ξεχνιούνται τα όνειρα σαν είναι αληθινά; Όχι δα! Ζητούσε την ώρα του, το χρόνο του, το… Μάη του. Εκεί, στο δίχτυ του πανούργου Μάη θα πιανόταν εκείνο το όνειρο.

Οι αρχικές σκέψεις κοινοποιήθηκαν στους γονείς μόλις επιστρέψαμε από το Πάσχα. Κι εκεί διακρίναμε μερικούς ανθρώπους που όχι μόνο ήθελαν να βοηθήσουν αλλά κάτι παραπάνω: να πρωταγωνιστήσουν σε όλο αυτό το εγχείρημα, να προσφέρουν χρόνο, κόπο, γνώση, μεράκι, ιδέες. Μόνο που αυτό το μικρό ονειράκι είχε φάει πολύ τόσους μήνες και είχε μεγαλώσει πλέον πολύ. Χοντρο-όνειρο! Να το βλέπεις και να λες “θα το αντέξω;”

Αυτό το καινούριο παχουλό όνειρο λοιπόν περιλάμβανε πια την ριζική αναδόμηση και αναδιάταξη ολόκληρης της εμπρόσθιας αυλής, περίπου 270 τετραγωνικών μέτρων. Και όταν λέμε όλης, το εννοούμε!

Οι δικές μας (των εκπαιδευτικών) λίγες γνώσεις, οι αρκετές μας αρχικές ιδέες και η πολλή όρεξη να προχωρήσουμε βρήκαν άπειρη γνώση επί των τεχνικών θεμάτων και εργασιών στον μπαμπά του σχολείου Γιάννη Παβέλη. Και βρήκαν και μεγάλη διάθεση για ατέλειωτη δουλειά. Μας έδινε λύσεις παντού. Ασταμάτητα και αδιάκοπα. Μαζί του, ακούραστοι και απίστευτα δοτικοί ο Μιχάλης Φιλακούρης κι ο Παναγιώτης Τσαλακουβέρτος (μπαμπάδες ασφαλώς) που έδιναν μαζί με τον Γιάννη ο,τι είχαν και δεν είχαν. Δεν είχαμε και τα καταλληλότερα εργαλεία. Με δυο σφυράκια ξεκινήσαμε να διώχνουμε από την αυλή όλα τα “σκασμένα” σημεία που έφευγαν μέρα τη μέρα αποκαλύπτοντας ένα μη ζηλευτό… τσιμέντο. Με δυο μικρά τριβεία που “κάηκαν” κι αυτά. Οι άνθρωποι, όχι μόνο πρόσφεραν. Μπήκαν και μέσα οικονομικά από αυτήν τους την παρουσία.

Αρχίσαμε στις 4 Μάη. Πρώτα με τα σφυράκια και τα τριβεία. Κι ύστερα άρχισε το στοκάρισμα με εναν εξαιρετικό, ειδικό στόκο που έκανε μπετόν κάθε σημείο που κάλυπτε. Την τέταρτη μέρα των εργασιών άρχισε το αστάρωμα με αστάρι σε χρώμα γαλάζιο για να είναι κοντά στο βασικό χρώμα που είχαμε επιλέξει. Εκεί αρχίσαμε όλοι να καταλαβαίνουμε ότι εδώ όλα θα αλλάξουν απίστευτα πολύ. Πριν συνεχίσουμε όμως ας δούμε πως ήταν η αυλή ΠΡΙΝ.

Τις μέρες που αφήσαμε το αστάρι να δέσει με το δάπεδο, δεκάδες άλλες εργασίες μικρές και μεγάλες, λάμβαναν χώρα στην αυλή οι οποίες συνεχίστηκαν και όταν ξεκίνησε το βάψιμο με το βασικό χρώμα αλλά και η ζωγραφική:

1. Κατασκευή αυτοσχέδιου φράκτη ασφαλείας από πεταμένα παντζούρια παρακαλώ μήκους 24 μέτρων με προστατευτική κουπαστή που μάλιστα μεταμορφώθηκε σε αυτοκινητόδρομο (προσέξτε τον στις φωτογραφίες παρακάτω) για τους λάτρεις των μικρών αυτοκινήτων (αγόρια τα λέμε συνήθως). Ο φράκτης έμπνευση του “Μαγκάιβερ” όπως τον αποκαλούσαμε Γιάννη. Και μαζί με τον ακούραστο Παναγιώτη και τον πανταχού παρόντα Μιχάλη, υλοποίησαν κι αυτό το πολύ δύσκολο εγχείρημα που υπέστην μάλιστα και αρκετές τροποποιήσεις. Όταν τελείωσαν, πολλές μαμάδες (και οι νηπιαγωγοί) ανέλαβαν να τον βάψουν και να τον ζωγραφίσουν με την μαμά Ασημένια (του Γεράσιμου) να δίνει όλο της τον εαυτό για να τον ομορφύνει. Πίσω από αυτόν φράκτη, από το Σεπτέμβριο θα ξεκινήσει να δημιουργείται ένας μοναδικός βιολογικός λαχανόκηπος με λαχανικά, βότανα αλλά και μερικά καλλωπιστικά λουλούδια τα οποία θα βρουν θέση και αλλού (π.χ. ρόδες)

2. Ξύσιμο, βερνίκωμα και ζωγράφισμα 5 ξύλινων κούτσουρων για να γίνουν καθίσματα-μανιτάρια για τα παιδιά, σε μια ήσυχη γωνιά (τα κούτσουρα δωρεά της μαμάς των Κωνσταντίνου και Στέλιου, Μάγδας). Τα κούτσουρα τοποθετήθηκαν σε κύκλο και σε σκιερό μέρος της αυλής (κοντά στις βρύσες) για να γίνουν σε λίγους μήνες η γωνιάς της υπαίιθριας βιβλιοθήκης/ανάγνωσης (την έχουμε δρομολογήσει και αυτή από άχρηστο υλικό-έκπληξη) η οποία θα δίνει την ευκαιρία σε παιδιά να χαλαρώσουν διαβάζοντας στο πιο ήσυχο και δροσερό μέρος της αυλής μας ενώ θα βγάζουν το βιβλίο έξω από τους τέσσερις τοίχους.

3. Πορτόνια αυτοσχέδια για καλύτερη οριοθέτηση του χώρου (2 πορτόνια στον φράκτη για είσοδο στον λαχανόκηπο, ένα πορτόνι για κλείσιμο μιας μικρής διόδου). Πάλι ο Μαγκάιβερ μαζί με τους υπόλοιπους γνωστούς “δράστες” Μιχάλη και Παναγιώτη.

4. Σκοκάρισμα, τρίψιμο και βάψιμο της τεράστιας τσουλήθρας μας. Ο μπαμπάς Γιάννης Φυτάς αλλά και άλλοι (ο μπαμπάς του Λευτέρη, ο Παναγιώτης κ.α. έβαλαν το χέρι τους)

5. Στοκάρισμα, τρίψιμο, βάψιμο με αστάρι, βάψιμο με μπογιά 2 χέρια σε 3 χρώματα εναλλάξ των ξύλινων πάγκων της αυλής, έξι συνολικά.

5. Στοκάρισμα, τρίψιμο, αστάρωμα και βάψιμο των 4 τσιμεντένιων πάγκων οι οποίοι μετακινήθηκαν κιόλας σε πιο λειτουργικές θέσεις (τι βάρος ήταν αυτό!)

6. Στοκάρισμα, βάψιμο και δημιουργία δύο υπαίθριων μαυροπινάκων για κιμωλία στην υπαίθρια τάξη οι οποίοι παράλληλα λειτουργούν και ως φόντο σκηνικών για γιορτές και άλλες εκδηλώσεις.

7. Ξύσιμο, τρίψιμο, στοκάριμα, βάψιμο των βρυσών της αυλής που θα βρουν και αυτές ξανά τη ζωντάνια τους στη χρήση.

8. Σβήσιμο των παλιών (και μέτριας αισθητικής) ζωγραφικών σχεδίων που υπήρχαν στα τζάμια ώστε να αναδειχθούν τα σχέδια ακριβώς από κάτω τους. Το συνολικό μήκος της ζωγραφικής στους τοίχους του σχολείου ξεπέρασε τα 35 τετραγωνικά.

9. Βάψιμο της πόρτας εισόδου στην αυλή σε χρώμα γκρι για να φωτίζει την πανδαισία χρωμάτων που υπήρχε μέσα στην αυλή.

10. Γράψιμο στην πόρτα άνω των 100 ονομάτων παιδιών, γονεών και εκπαιδευτικών συμπεριλαμβάνοντας και πιθανά μελλοντικά ονόματα. Κάθε παιδί θα βρίσκει το όνομά του στην πόρτα του σχολείου. Αν δεν υπάρχει το όνομα παιδιού που θα έρθει, θα προστεθεί.

11. Ξύσιμο, στοκάρισμα, τρίψιμο και εν τέλει βάψιμο όλης της γύρω του σχολείου μάντρας με ένα σταχτί μπλε τονίζοντας όλο το υπόλοιπο χρώμα αλλά και βοηθώντας να μη λερώνεται εύκολα.

12. Τρίψιμο, στοκάρισμα και βάψιμο της πόρτας εισόδου στο οίκημα του νηπιαγωγείου.

13. Βάψιμο 5 τροχών αυτοκινήτου που θα γίνουν από το Σεπτέμβριο γλάστρες με καλλωπιστικά φυτά. Δωρεάν και οι τροχοί από το κοντινό βουλκανιζατέρ.

14. Μετατόπιση των προβολέων (1 μεγάλου και 2 μικρότερων) στο μπροστινό τμήμα της αυλής. Ο Γιάννης Φυτάς τους ξήλωσε, τους έπλυνε, τους έβαψε, τους έκανε καινούριους και τους συνέδεσε δίνοντας μας φως στην αυλή ακόμα κι όταν νυχτώνει (για βραδινές εκδηλώσεις όπως ήταν η καλοκαιρινή μας γιορτή που κράτησε τον κόσμο στην αυλή μέχρι τις 22:30.

Μην απορείτε που δεν αναφέρουμε τα ονόματα των 4 εκπαιδευτικών. Είμασταν εκεί, συνέχεια, μαζί τους, κάναμε πολλά, πάρα πολλά, αλλά δε θα τα γράψουμε και δημόσια για να πάρουμε παράσημο. Γιατί εμείς θα μείνουμε εκεί να τα χαρούμε. Οπότε το παράσημό μας είναι ότι θα ζούμε αυτόν τον υπέροχο χώρο. Κι ασφαλώς όλα αυτά δεν έγιναν για να συλλέξουμε μπράβο. Φέραμε κι εμείς, όπως και οι μετέχοντες γονείς τις οικογένειές μας εκεί, βοήθησαν κι αυτοί, ξεχάσαμε όλοι μαζί τι σημαίνει Μάης ή μάλλον τον κάναμε συνώνυμο της εργασίας. Πρωί πηγαίναμε, νύχτα φεύγαμε, γονείς, παιδιά, εκπαιδευτικοί. Το λες και αγάπη. Κλείνει η παρένθεση.

Όταν το αστάρι “έδεσε” με το πάτωμα και ο καιρός προσπέρασε εκείνες τις δύο βροχερές μέρες στις 12-13 Μάη, ήταν η ώρα της Κατερίνας αλλά και των περισσότερων γυναικών. Η Κατερίνα Γούδα, μαμά του Γιάννη και παλαιότερα του Αντώνη, πήρε το όραμα μας για μια αυλή ζωγραφισμένη με όμορφα, πρωτότυπα αλλά συγχρόνως παιδαγωγικά παιχνίδια και απασχολήσεις, και του άλλαξε επίπεδο. Λίγη ώρα αφού είχε ενημερωθεί για τις σκέψεις μας, μας έφερε ένα πλάνο που απογείωνε το αρχικό σχέδιο. Κι αυτό το πρωτόλειο πλάνο της, εκείνο των πρώτων ωρών, υλοιποιήθηκε κατά 90% τελικά. Γιατί τα πρωτόλεια είναι τα καλύτερα.

Μια νέα ζύμωση ξεκινούσε και έδινε στην Κατερίνα το πράσινο φως να ξεκινήσει. Πρώτα πήραν σειρά οι εξωρετικοί τοίχοι των τάξεων. Σχεδιάστηκαν αποκλειστικά από την ίδια και ζωγραφίστηκαν από την ίδια και με τη βοήθεια αρκετών μαμάδων και των νηπιαγωγών δημιουργώντας δύο διαφορετικά εικαστικά πεδία που ταξιδεύει το καθένα το βλέμμα κάπου αλλού.

Οι τοίχοι της πρώτης τάξης από την είσοδο της αυλής (β’ τμήμα). Το θέμα περιλαμβάνει αερόστατα, σύννεφα, μπουρμπουλήθρες ενώ ενώνεται δεξιότερα με το ουράνιο τόξο του δαπέδου.

Το σημείο όπου σμίγουν τα δύο θέματα στην κεντρική είσοδο.

Κι όταν οι τοίχοι τελείωσαν και το βασικό χρώμα που είχαμε επιλέξει, ένα διαυγές θαλασσινό μπλε, περάστηκε με τα ρολά σε όλη την αυλή, η Κατερίνα ανέλαβε τη σχεδίαση και τη ζωγραφική και της υπόλοιπης αυλής. Η ζωγραφική της αυλής περιλάμβανε:

1. Ένα τεράστιο ουράνιο τόξο μήκους περίπου 30 μέτρων που κινείται από τη μία άκρη της αυλής (στην υπαίθρια τάξη) στην άλλη.

2. Μια σπείρα ακτίνας περίπου 2,5 μέτρων στο κέντρο της αυλής. Η σπείρα επενδύθηκε με πλαίσια 31 αριθμών ενώ περιμετρικά της σχεδιάστηκαν 12 πλαίσια όπου γράφτηκαν από τη μαμά Ελένη Βαμβακάρη (άλλη μαμά που βοηθήσε πολύ) οι 12 μήνες σε μια όμορφη γραμματοσειρά.

3. Ένα ψάρι περίπου 3,5 μέτρων που κουβαλά στα λέπια του τα 48 γράμματα του ελληνικού αλφάβητου (24 κεφαλαία, 24 πεζά)

4. Νότες στην εκκίνηση του ουράνιου τόξου.

5. Κουτσό αφαιρετικό 10 αριθμών με αστέρια σε μια όμορφη δίνη

6. Πλανήτες, διαστημόπλοιο, εξωγήινοι, αστέρια

7. Πεταλούδες που πάνε για νερό στις βρύσες

8. Γλάρους που πετούν πάνω από το βασικό γαλάζιο

9. Ατμομηχανή με τέσσερα βαγόνια (ο βασιλιάς χρόνος και οι τέσσερις εποχές)

10. 7 χάρτινα καραβάκια (οι 7 μέρες της εβδομάδας)

Άπειρες ώρες δουλειάς οι τεχνικές εργασίες, άπειρες ώρες και οι ώρες ζωγραφικής των τοίχων και του δαπέδου της αυλής.

Και ύστερα ξύλινες επιγραφές για την υπαίθρια τάξη και την είσοδο του σχολείου, τοποθέτηση τεντόπανου στην υπαίθρια τάξη, ζωγραφική ενός βιβλιόδεντρου εμπνευσμένου από το υπέροχο βιβλίο του Σελ Σιλβερστάιν “Το δέντρο που έδινε” πάνω από τις βρύσες, γράψιμο των 13 μαγικών λέξεων-αρχών που θέλουμε να χαρακτηρίζουν το σχολείο μας (φιλοξενία, φιλία, αγάπη, αλληλεγγύη, ενσυναίσθηση, παιχνίδι, αποδοχή, αναγνώριση, φαντασία, συνεργασία, συγχώρεση, επαναχρησιμοποίηση). Και ύστερα το βάψιμο των τετραγώνων του πεζοδρομίου στην είσοδο και το “Καλώς ορίσατε” από την Κατερίνα.

Άπειρες εργασίες. Άπειρες. Άπειρος χρόνος. Άπειρη διάθεση και όρεξη για προσφορά, για δημιουργία κάτι πραγματικά όμορφου. Αυτο-οργάνωση, σεβασμός στην άποψη, άγνοια των δυσκολιών, συνεργασία για την επίτευξη του κοινού στόχου. Το ευχαριστώ στους περίπου 20 γονείς είναι λίγο. Στις μαμάδες Ντία (που σκούθιζε, καθάριζε, βοηθούσε), Γιάννα (που πρόσφερε στα βαψίματα και τις καθαριότητες), Μαρία (βάψιμο), Ασημένια (πρωταγωνίστρια σε βάψιμο και ζωγραφική), Μαργαρίτα Φερεντίνου (που αιωρούνταν μεταξύ δημοτικού και νηπιαγωγείου κι όποτε είχε 1 ώρα κενή ερχόταν και ζωγράφιζε), Ελένη Βαμβακάρη (τα είπαμε παραπάνω), Μάγδα (δωρεά ξύλων και καθαριότητα), Λιτσα (τα πάντα), Ειρήνη (βάψιμο τσουλήθρας και φράκτη), στη μαμά του Νικόλα (σα να μην έφτανε που ερχόταν ο σύζυγος με τις ώρες), στη μαμά της Σοφίας (βάψιμο), στη μαμά της Χριστίνας Λ. (ξεχνάμε και ονόματα, βλέπετε). Στους μπαμπάδες Μιχάλη Φυλακούρη, Παναγιώτη Τσαλακουβέρτο, Γιάννη Παβέλη, Γιάννη Φυτά, Κώστα Λυτάκη, το μπαμπά του Λευτέρη και άλλους που η μνήμη μας τους χάνει και ζητάμε συγνώμη.

Ας δούμε σιγά σιγά τι έγινε τελικά σε αυτήν την αυλή που ακόμα έχει μικρές πινελιές που δε σας τις μαρτυράμε και θα τις δείτε οσονούπω… Το συνολικό πλάνο-μελέτη γεννιόταν βήμα βήμα από τον Οκτώβριο και ολοκληρώθηκε λίγο πριν τις εργασίες.

Η κεντρική σπείρα. Ακτίνας περίπου 2,5 μέτρων. Περιλαμβάνει τμήματα με 31 αριθμούς, όσες και οι μέρες ενός μήνα. Περιμετρικά βλέπετε πλαίσια σε μαύρο και κόκκινο με τα ονόματα των μηνών. Θα δημιουργηθεί σύντομα και ένα μεγάλο ζάρι με βάση το οποίο τα παιδιά θα μπορούν να παίζουν πολλά διαφορετικά μαθηματικά παιχνίδια πέραν του προφανούς, της ημερομηνίας δηλαδή.

ΤΟ ΨΑΡΙ ΜΕ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Το ψάρι μας, μήκους περίπου 3,5 μέτρων περιέχει τα 24 γράμματα σε πεζά και κεφαλαία. Τα παιδιά μπορούν να πηδούν στα παραλληλόγραμμά του δημιουργώντας λέξεις, γράφοντας το όνομά τους ή άλλα πράγματα. Σύντομα θα τοποθετηθεί πινακάκι όπου τα παιδιά θα μπορούν να καταγράφουν τις λέξεις που σχηματίζουν. Δεκάδες οι παραλλαγές των παιχινιδών που μπορούν να παιχτούν στο ψάρι.

Η ΤΣΟΥΛΙΘΡΑ

Η τσουλήθρα της αυλής μας βρίσκεται δεξιά μόλις εισερχόμαστε στην αυλή του σχολείου. Ήταν μονόχρωμη, φθαρμένη ενώ οι βίδες είχαν λασκάρει εντελώς γεγονός που την καθιστούσαν επικίνδυνη. Όχι μόνο επιδιορθώθηκε αλλά στοκαρίστηκε, τρίφτηκε και βάφτηκε με υπέροχα χρώματα χαριζόντας ομορφιά στην αυλή από τα πρώτα της μέτρα.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ: ΚΟΥΤΣΟΥΡΑ, ΡΟΔΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΒΙΒΛΙΟΔΕΝΤΡΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ