Στο φως άγνωστες στιγμές του Μυταρά

SHOWBIZΗ Χρύσα Ραβάνη, που ήταν η «σκιά» του ζωγράφου, αποκαλύπτει όλα όσα έζησε δίπλα τουΣτο φως άγνωστες στιγμές του ΜυταράΤρίτη, Φεβρουάριος 21, 2017 - 13:57

«Ηταν αιχμηρός, μαχητικός, έλεγε αλήθειες και δεν φοβόταν κανέναν. Εκτιμούσε τους ικανούς, από όποιον πολιτικό και κοινωνικό χώρο κι αν προέρχονταν, ήταν δίκαιος και για εμάς που ήμασταν κοντά του. Πάνω απ' όλα όμως ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος!»

ΑΠΟ ΤΟΝ
ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ

Με

τα καλύτερα λόγια μιλάει στην «Espresso» η γραμματέας του Δημήτρη Μυταρά Χρύσα Ραβάνη, η οποία βρισκόταν στο πλευρό του από το 2007, όταν άρχισαν τα προβλήματα στην όρασή του και ο κορυφαίος ζωγράφος αποφάσισε να ασχοληθεί εντατικά με τη συγγραφή.

«Εως το 2014 ήταν δημιουργικότατος» συνεχίζει με φωνή που δείχνει πόσο πολύ αγαπούσε τον «κύριο Μίμη», όπως τον αποκαλεί ακόμη και σήμερα, αφού δεν μπορεί να πιστέψει πως έφυγε από τη ζωή. «Αρθρογραφούσε σε μεγάλες εφημερίδες και στο aixmi.gr, αναλύοντας με τον αιχμηρό λόγο του διάφορα θέματα που αφορούσαν, μεταξύ άλλων, τον Χριστό, τα ζώα, το θέμα των μεταναστών. Εγραψε πολλά αποφθέγματα, αλλά και αφορισμούς, όπως εκείνον για τους μελλοντικούς ζωγράφους που έλεγε “Να εύχεσαι το ταλέντο σου να είναι μεγαλύτερο της φιλοδοξίας σου”. Επίσης έγραψε τα βιβλία του “Σκοτεινό χρονικό”, που είναι αληθινές ιστορίες τις οποίες έζησε στη διάρκεια της ζωής του και είχε σκεφτεί να το γυρίσει σε φιλμ με τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη, αλλά δυστυχώς αρρώστησε και δεν πρόλαβε».

Η γραμματέας του, η οποία περνούσε αρκετές ώρες μαζί του στο γραφείο-ατελιέ του, που βρισκόταν στο σπίτι της Νέας Φιλοθέης, όπου της υπαγόρευε τα κείμενά του, μας αποκαλύπτει πως ο ζωγράφος, εκτός από τους ανθρώπους, αγαπούσε πάρα πολύ τα ζώα και ειδικά τα αδέσποτα σκυλιά. «Οπως ξέρετε, έχει κάνει μια καταπληκτική έκθεση με σκυλιά, όμως αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι βοηθούσε οικονομικά την κυρία Ναυσικά Ντάτσουλη, η οποία έχει κτήμα με αδέσποτα. Εκλαιγε για τον σκύλο του, που τον είχε χάσει χρόνια πριν συνεργαστώ μαζί του, και συχνά μου έλεγε: “Χρύσα, να ανάβεις ένα κεράκι για τον σκύλο μου τον Χόκνεϊ”. Αλλά βοηθούσε και πάρα πολλούς ανθρώπους».

Ο Δημήτρης Μυταράς ήταν απλός, έκανε λιτή ζωή και ακόμη και λίγο καιρό προτού χάσει κατά 90% την όρασή του, λόγω πάθησης των ματιών, ασχολούνταν με το αγαπημένο του ψαροτούφεκο. Μάλιστα, το 2006, στο αφιέρωμα που του έκανε ο σκηνοθέτης Γιάννης Βαμβακάς, τον είδαμε να κάνει καταδύσεις.

«Αντίο» σε κλίμα συγκίνησης

Σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης είπαν το τελευταίο «αντίο» στον κορυφαίο ζωγράφο χθες το μεσημέρι στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών πολλοί συγγενείς, φίλοι, αλλά και αρκετοί ζωγράφοι και γκαλερίστες, που έδωσαν το «παρών» για να τιμήσουν τον σπουδαίο εικαστικό καλλιτέχνη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, σε ηλικία 83 ετών.

Τραγικές φιγούρες η σύζυγος του Δημήτρη Μυταρά Χαρίκλεια (ή Ζουζού, όπως τη φώναζε χαϊδευτικά ο ίδιος, η οποία στάθηκε βράχος στον μεγάλο μας ζωγράφο και διδάσκει πολιτισμό στο Εργαστήρι Τέχνης που δημιούργησαν μαζί το 1978 στη Χαλκίδα) και ο γιος τους Αριστείδης, που είναι εξαίρετος συνθέτης συμφωνικών έργων (όπως το «Ελθέτω ο πόλεμος»), από τον οποίο ο Μυταράς απέκτησε μία χαριτωμένη εγγονούλα, την οκτάχρονη σήμερα Μαρίλια.

Στην κηδεία του, που τελέστηκε δημοσία δαπάνη, επικήδειους λόγους εκφώνησαν ο μητροπολίτης Χαλκίδας Χρυσόστομος, ο δήμαρχος Χαλκιδαίων Χρήστος Παγώνης καθώς και η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, διευθύντρια της Εθνική Πινακοθήκης, η οποία, μεταξύ άλλων, εξήρε το ταλέντο του καλλιτέχνη. «Η ζωγραφική του μετεωρίζεται μεταξύ του μπαρόκ και του κλασικού. Ο Μυταράς είναι ένας έξοχος ζωγράφος, στοχαστής της ποιητικής της τέχνης, δάσκαλος απαράμιλλος, ανήσυχος, φιλομαθής, βιβλιοφάγος, ενεργός πολίτης με θαρραλέο λόγο» είπε.

Εκεί ήταν οι ζωγράφοι Σωτήρης Σόρογκας, Παύλος Σάμιος, Πέτρος Ζουμπουλάκης, οι γλύπτες Θεόδωρος Παπαγιάννης, Μιχάλης Κευγάς, ο ηθοποιός και ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης Τζουανόπουλος και οι πολιτικοί Νίκος Βούτσης, Γιάννης Βαρβιτσιώτης, Μίμης Ανδρουλάκης και Σίμος Κεδίκογλου.

Αδημοσίευτο ποίημα στο φως

Ο Δημήτρης Μυταράς αγαπούσε πάρα πολύ την ποίηση (ο Καβάφης και ο Καρυωτάκης ήταν οι αγαπημένοι του ποιητές) και ο ίδιος έγραφε υπέροχα ποιήματα. Σας παραθέτουμε ένα αδημοσίευτο ποίημά του, που γράφτηκε το 2009, αφιερωμένο στους μετανάστες, και, όπως μας τόνισε η γραμματέας του, ο Μυταράς είχε κάνει πρόταση στην ελληνική Βουλή να θεσπιστεί παγκόσμια μέρα για τους πνιγμένους μετανάστες.

«Σε γνωρίζω από την όψη
με το βαθύ και σκοτεινό βλέμμα
το χλομό πρόσωπο του παιδιού που καθαρίζει τα τζάμια
τη φονική μαχαιριά που χωρίζει
στα δυο τη ζωή μας.
Σε γνωρίζω από την κόψη εκείνου που έφυγε και ποτέ δεν γύρισε,
χαμένος στο πλήθος του κόσμου,
χωρίς πρόσωπο
χαμένος σε σπηλιές και σε στενά
κατώγια
εκεί μέσα εκατοικούσες, πικραμένη, εντροπαλή, κι ένα στόμα εκαρτερούσες έλα πάλι να σου πει
και πονούσες
και θρηνούσες στα υπόγεια
της ντροπής.
Το ένα χέρι εχτύπαγε τ' άλλο από
την απελπισιά
χωρίς ελπίδα και γιατριά
σκοτωμένος και πνιγμένος
στου Αιγαίου τα βαθιά.
Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει μα
ο δρόμος σκοτεινός
χωρίς οίκτο, χωρίς λύπη και ο ίσκιος του πατέρα μακρινός
άραγε να 'ρθει εκείνη η μέρα
που ο ήλιος θα φανεί
οϊμέ η ανατολή του είναι
ακόμα σκοτεινή».