Κυνηγοί της είδησης με όπλα τα «κλικ»

ΡΕΠΟΡΤΑΖΚυνηγοί της είδησης με όπλα τα «κλικ»Δευτέρα, Αύγουστος 28, 2017 - 17:09

ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΛΤΟ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗ

Οι φωτορεπόρτερ Γιώργος Κονταρίνης και Γιάννης Παναγόπουλος αποκαλύπτουν στην «Espresso» τις δικές τους περιπέτειες

Μια ζωή στους δρόμους κυνηγώντας την είδηση, το «κλικ» που θα ζωντανέψει και θα τεκμηριώσει ένα ρεπορτάζ, το καρέ που θα δώσει οντότητα σε ένα θέμα. Η ζωή τους ως σήμερα είναι γεμάτη με φωτορεπορτάζ από ιστορίες και θέματα που θα διηγούνται στα εγγόνια τους και με περιπέτειες που δεν φτάνει μία ολόκληρη εφημερίδα για να χωρέσουν.

Οι φωτορεπόρτερ Γιώργος Κονταρίνης,

συνιδιοκτήτης του φωτογραφικού πρακτορείου Eurokinissi, και Γιάννης Παναγόπουλος, που εργάζεται στο ίδιο πρακτορείο, έχουν λιώσει στο πεζοδρόμιο εκατοντάδες ζευγάρια παπούτσια. Γι' αυτό η συζήτηση μαζί τους δεν θα μπορούσε παρά να γίνει στον δρόμο!

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας, που κράτησε πάνω από δύο ώρες, από την οδό Βαλαωρίτου, στο Σύνταγμα, όπου είχαμε δώσει ραντεβού. Οσο περπατάμε αρχίζει να ξεδιπλώνεται και η ιστορία τους. Στα 51 του χρόνια πια, ο Γιώργος Κονταρίνης θυμάται ότι άρχισε να δουλεύει το 1984, όταν ήταν ακόμη στη δεύτερη τάξη του λυκείου. Η πρώτη δουλειά του ήταν στο πρακτορείο του αλησμόνητου Φώτη Φλώρου, τον οποίο χαρακτήρισε «πατριάρχη» του πολιτικού ρεπορτάζ στη χώρα μας.
Το 1990 δημιούργησε το πρακτορείο Φωτοκίνηση μαζί με τον Βασίλη Παπαδόπουλο και τον Νίκο Φλώρο. Το 1992 εντάχθηκαν στο σχήμα του πρακτορείου ο Αντώνης Νικολόπουλος και η Τατιάνα Μπόλαρη. Θυμάται με συγκίνηση τα πρώτα του χρόνια στο μάχιμο φωτορεπορτάζ.

Καμπάνιες

«Ξεκίνησα να κάνω καμπάνιες για εφημερίδες. Στην αρχή, για να μαθαίνω, άρχισα να καλύπτω αστυνομικό και ελεύθερο ρεπορτάζ. Πήγαινα μαζί με τον δημοσιογράφο της εφημερίδας» διηγείται στην «Espresso». Λίγο πριν στρίψουμε προς τη Βασ. Σοφίας, του έρχονται μνήμες για τα δυνατά θέματα δρόμου, τα οποία κλήθηκε να καλύψει και να πέσει μέσα στη «φωτιά».

«Εκείνη την εποχή θυμάμαι τα χτυπήματα της 17 Νοέμβρη. Βέβαια, με στοιχειώνουν και αρκετά εγκλήματα. Πολλές φορές φτάναμε πριν από την Αστυνομία! Εχω καλύψει στη Μεταμόρφωση ένα έγκλημα, όπου το άψυχο σώμα ήταν κολλημένο στον τοίχο» λέει χαρακτηριστικά.
Το 1988 άρχισε να ασχολείται, εκτός από το ελεύθερο και το αστυνομικό ρεπορτάζ, και με το πολιτικό, μπαίνοντας στη Βουλή για να φωτογραφίσει πρόσωπα και στιγμές που σήμερα αποτελούν Ιστορία. Εξω από τον Εθνικό Κήπο θυμάται συγκινημένος εκείνες τις στιγμές.

«Τη Βουλή τη θεωρώ δρόμο, γιατί καθορίζει τη ζωή σου. Αντίστοιχα για μένα, ο δρόμος είναι ζωή. Τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης φωτογραφίζω αστέγους που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Το 1992 είχα φωτογραφίσει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ενώ έλεγε ότι κάθε παιδί που γεννιέται χρωστά. Μου είχε κάνει τόση εντύπωση τότε... Σήμερα το καταλαβαίνω» αποκαλύπτει.

Στη μνήμη του έρχονται οι μεγάλες συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» που είχε καλύψει, όπως επίσης και αρκετές περιοδείες πολιτικών. Γυρνώντας προς το Ζάππειο, ο Γιώργος Κονταρίνης εξηγεί ότι τότε τα πράγματα ήταν πιο σύνθετα για έναν φωτορεπόρτερ, ενώ σήμερα είναι πιο γρήγορη η αποστολή φωτογραφιών.

«Το φωτορεπορτάζ προσαρμόστηκε στις ανάγκες του διαδικτύου και της αμεσότητας. Παλιά έπρεπε να εμφανίσουμε το φιλμ, να το τυπώσουμε, να στεγνώσουν τα καρέ, να τρέξουμε από τη μια εφημερίδα στην άλλη να τα μοιράσουμε. Πλέον, όλα γίνονται ηλεκτρονικά» λέει.
Ο Γιάννης Παναγόπουλος άρχισε να εργάζεται το 1988 στην εφημερίδα «Η Αυγή» ως εκπαιδευόμενος. Τότε ήξερε ελάχιστα από τη δουλειά, αλλά ήταν κάτι που του άρεσε πάντα. «Ενας άνθρωπος που αγαπά τη φωτογραφία βγαίνει πάντα στον δρόμο και τραβάει ό,τι βρει. Τότε, βέβαια, φωτογράφιζες πιο εύκολα» θυμάται.

Εκείνο τον καιρό σπούδαζε φωτογραφία στη σχολή Focus και ύστερα από δύο χρόνια εντάχθηκε στην τότε Φωτοκίνηση, όπου εργάζεται ως σήμερα. Ο δρόμος είναι δύσκολη υπόθεση. Θυμάται ότι κάλυπτε δεκάδες συγκεντρώσεις, αλλά το πρώτο του μεγάλο θέμα ήταν το Ειδικό Δικαστήριο, στο οποίο κάλυψε και φωτογράφισε σχεδόν όλη τη δίκη.

«Τότε είχα μακριά μαλλιά και οι αρεοπαγίτες με κοίταζαν περίεργα. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο θέμα μου για το πρακτορείο. Ηταν ένα μεγάλο σχολείο και ήμουν μόλις 23 ετών» αναφέρει.

Το αρκουδάκι

Παράλληλα, κάλυπτε αστυνομικά και ελεύθερα θέματα. Θυμάται μία φωτιά σε ένα δώμα, μέσα στο οποίο κάηκε ζωντανό ένα παιδί. Στο εσωτερικό του, δίπλα σε ένα παράθυρο, υπήρχε ένα αρκουδάκι και ο Γιάννης Παναγόπουλος δεν μπορεί ακόμη να ξεχάσει τη φωτογραφία που είχε τραβήξει.

«Το παιδικό δωμάτιο είχε καεί. Ηταν έντονη εικόνα, με δυσκόλεψε. Προσπάθησα τότε να βγάλω τα συναισθήματά μου μέσα από το καρέ που έκανα. Θέλω να την έχω αυτή την ένταση στην εικόνα μου» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Τα παλιά χρόνια οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και οι διαδηλώσεις ήταν αρκετά πιο ογκώδεις, θυμάται. «Τότε, η ΓΣΕΕ, παραδείγματος χάριν, είχε χιλιάδες κόσμο, αλλά σήμερα είναι λίγοι».

Στη μνήμη του έρχονται αρκετά επεισόδια και «βροχές» από μολότοφ. «Εκείνη την εποχή οι αντιεξουσιαστές είχαν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε εμάς και δεν κινδυνεύαμε όταν χωνόμασταν ανάμεσά τους για να τραβήξουμε. Αυτό δεν κράτησε πολύ, όμως. Είναι πια αρκετά επικίνδυνες οι στιγμές που βιώνουμε. Υπήρχαν στιγμές που τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, όπως είχε συμβεί με τον Γρηγορόπουλο. Ο κίνδυνος με επηρέασε» λέει στην «Espresso».

Θυμάται ακόμη τις φραστικές επιθέσεις που έχει δεχτεί κατά καιρούς και διευκρινίζει ότι είναι αρκετά προσεκτικός και ότι το φωτορεπορτάζ με το οποίο είναι ταυτισμένος δεν είναι γι' αυτόν απλώς ένα επάγγελμα. «Για μένα η φωτογραφία είναι ολόκληρη η ζωή μου» τονίζει.

ΑΧΩΡΙΣΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΑΠΌ ΤΟ 1989

Ο Γιώργος Κονταρίνης και ο Γιάννης Παναγόπουλος γνωρίστηκαν το 1989, όταν ο δεύτερος είχε πάει στο αεροδρόμιο, όπου θα έκανε δηλώσεις ο Λεωνίδας Κύρκος, για να τραβήξει φωτογραφίες. Ωστόσο στην εφημερίδα δεν είχε σκοτεινό θάλαμο για να εμφανίσει το υλικό του. «Ζήτησα βοήθεια από τον Γιώργο και πήγα στον θάλαμο του Φώτη Φλώρου για να εμφανίσω τις φωτογραφίες. Εκεί γνωριστήκαμε και από τότε συνεργαζόμαστε καθημερινά. Εκτός από καλοί συνεργάτες είμαστε και καλοί φίλοι» αποκαλύπτει ο Γιάννης Παναγόπουλος.

Εκτοτε οι δύο έμπειροι φωτορεπόρτερ έζησαν χιλιάδες στιγμές μαζί στον δρόμο και δούλεψαν χιλιάδες ώρες βγάζοντας φωτογραφίες. «Μια ζωή στον δρόμο έχουμε απίστευτα περιστατικά σε διαδηλώσεις, επεισόδια και γεγονότα να μας συνοδεύουν. Είναι δύσκολη η κατάσταση στον δρόμο αλλά αυτή είναι η δουλειά μας και την αγαπάμε» καταλήγει.

Παράληψη από το RSS: