«Ασπίδα» ακτιβιστών στο Λεβίσι

ΡΕΠΟΡΤΑΖ«Ασπίδα» ακτιβιστών στο ΛεβίσιΚυριακή, Σεπτέμβριος 21, 2014 - 13:30

Την ώρα που η είδηση για την πώληση ενός ερηπωμένο αλλά ιστορικού ελληνικού χωριού στην Τουρκία κάνει το γύρο του κόσμου, χιλιάδες Έλληνες αλλά και Τούρκοι πολιτες συσπειρώνονται γύρω από το κίνημα «Σώστε το Λεβίσι» ακολουθώντας μια ομάδα ακτιβιστών που ξεκίνησε την εκστρατεία διάσωσης πολύ πριν το θέμα φτάσει στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Στόχος είναι να συγκεντρωθεί το ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και το επιστημονικό υλικό, που από τη μία θα βοηθήσει στην αποκατάσταση του χωριού

και από την άλλη θα εμποδίσει το ξεπούλημά του.

Παράλληλα, μια άλλη καμπάνια, που ξεκίνησε προχθές, «τρέχει» στην διεθνή πλατφόρμα avaaz συγκεντρώνοντας υπογραφές κατά της πώλησης, ενώ καθημερινά αναδύονται σοβαρές προσπάθειες ιδιωτικής πρωτοβουλίας για την αποτροπή της πώλησης του χωριού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ιερέας Πάρικ Κομφορντ της Εκκλησίας της Ιρλανδίας και μέλος του διδακτικού προσωπικού της Συνομοσπονδιακής Σχολής Θρησκειών, Σπουδών Ειρήνης και Θεολογίας, που πραγματοποιεί τη δική του εκστρατεία για τη διάσωση του υπό πώληση ελληνικού χωριού. «Οι χωρικοί στο Λεβίσι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους το 1923. Τα ερείπια σήμερα στέκονται ως μάρτυρες σε μια θλιβερή στιγμή στην ιστορία της Ευρώπης» δηλώνει ο ίδιος και είναι φανερό ότι γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια για την ιστορία του χωριού.

Το Λεβίσι (που οι Τούρκοι αποκαλούν Καγιάκιοϊ) βρίσκεται στα παράλια της Μικράς Ασίας, απέναντι από το νησί της Ρόδου και αριθμεί εκατοντάδες σπίτια, που τώρα είναι ερειπωμένα, καθώς και δύο ορθόδοξους μεγαλοπρεπείς ναούς, αλλά και 14 μικρότερες εκκλησίες. Οι 2.000 κάτοικοί του αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν κλαίγοντας στις 30 Ιανουαρίου του 1923, καθώς το χωριό τους είχε ενταχθεί στο πρόγραμμα της «εθνοκάθαρσης», για να καταλήξουν μετά από το επίπονο, μακρύ ταξίδι τους άλλοι στη Νέα Μάκρη και άλλοι στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας.

«Στις αρχές του περασμένου αιώνα οι κάτοικοι σε αυτό το ορεινό χωριό της Ανατολίας ήταν Χριστιανοί, αλλά πολλοί ήταν δίγλωσσοι μιλώντας τα τουρκικά και τα ελληνικά» λέει ο ιερέας και καθηγητής Πάτρικ Κομφορντ. «Αυτό ήταν το σπίτι τους, το σπίτι των προγόνων τους. Οι χωρικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, τις εκκλησίες τους, τα σχολεία τους, τα εργαστήριά τους, τα καταστήματά τους και τα εργοστάσιά τους, όταν η συμφωνηθείσα «ανταλλαγή πληθυσμών» ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα οδήγησε κάθε Έλληνα Ορθόδοξο χωρικό σε αναγκαστικό ξεριζωμό. Από τότε δεν κατοίκηθηκε ποτέ. Κι όμως, περίπου 500 σπίτια στέκονται ακόμα όρθια, κουβαλώντας φανερά τα στοιχεία από την κομψότητα και τη μεγαλοπρέπειά τους. Κτίρια με πολλές πόρτες, δεξαμενές, δάπεδα με ψηφιακό, τζάκια και καμινάδες ακόμη άθικτα...»

Στις 23 Οκτωβρίου η δεύτερη δημοπρασία
Στην πραγματικότητα, η δημοπρασία που θα γίνει στις 23 Οκτωβρίου από την τουρκική κυβέρνηση (με το κόστος του έργου να ανέρχεται σε 10.400.000 ευρώ και δύο εταιρείες να έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον) δεν είναι η παρθενική. Η πρώτη αλλά χωρις επιτυχημένη έκβαση δημοπρασία έγινε πέρυσι, όταν και πρωτοξεκίνησαν οι αντιδράσεις των πολιτών, που γιγαντώθηκαν τώρα καθώς η Τουρκία επανέφερε το θέμα της πώλησης.
Οι όροι της νέας δημοπρασίας περιλαμβάνουν την ενοικίαση του χωριού για 49 χρόνια, με αντάλλαγμα την αποκατάσταση του και την τουριστική του εκμετάλλευση, αν και η τελευταία δεν φαίνεται να έχει ανάγκη την πώληση, ούτε καν την αποκατάσταση. Κι αυτό, γιατί χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια ή τουριστική καμπάνια εκ μέρους της τουρκικής κυβέρνησης, το μυστηριώδες και επιβλητικό χωριό – φάντασμα προσελκύει κάθε χρόνο σωρεία επισκεπτών, που περιδιαβαίνουν στα σοκάκια με τα ερειπωμένα κτίρια και τα φωτογραφίζουν.