Comeback ύστερα από 20 χρόνια «σιωπής»!

Τη συνάντησα ανήμερα του αγίου Αντωνίου στην αγαπημένη της γειτονιά, το Νέο Ψυχικό, όπου βρίσκεται και το σπίτι της. Σημαδιακή ημέρα για εκείνη, καθώς τέτοια μέρα «έφυγε» ο πατέρας της για τους ουρανούς. «Δεν ξέρω αν είναι τυχαία η συνάντησή μας, αλλά προφανώς ήθελε η μοίρα μέσω της συνέντευξής μας να κάνω αυτόν τον απολογισμό ζωής» λέει η Ελπίδα γελώντας και πίνοντας σαν μικρό παιδί τη ζεστή

Από τη
Μαρία Ανδρέου

Η τραγουδίστρια επέτρεψε στον εαυτό της αυτήν τη γευστική «ατασθαλία», αφού έχει ξεκινήσει αυστηρή δίαιτα, ενώ παράλληλα αφέθηκε ελεύθερη στο να μιλήσει στην «Espresso», μια και για χρόνια δεν είχε ανοίξει την καρδιά της. Η ερμηνεύτρια, η οποία ποτέ δεν κατάλαβε την ποιότητα της χαρισματικής φωνής της, την ομορφιά και το στιλ της, ενώ τη φλέρταραν εφοπλιστές και βιομήχανοι, θυμάται μαζί μας τις στιγμές που ο Χούλιο Ιγκλέσιας της ζήτησε συνεργασία στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Χιλής, αλλά και τον ενθουσιασμό των θαυμαστών της στη Eurovision του Ισραήλ, όταν μάγεψε με το τραγούδι «Σωκράτη, εσύ, σούπερ σταρ», κάνοντάς τους να τη φωνάζουν στα εβραϊκά «Αλφίδα».

Με φοβερή φυσικότητα διηγείται αυτές τις λαμπρές στιγμές της, ενώ έτσι απλά λέει ότι, αν και απουσιάζει από τις μουσικές σκηνές για περισσότερα από 20 χρόνια, η νέα γενιά τη γνωρίζει από το τραγούδι «Στην ντισκοτέκ». Είναι πολύ δύσκολο να είσαι ταπεινός και να έχεις διαγράψει τέτοια καριέρα. Αλλά η Ελπίδα έχτισε την πορεία της, με αυτήν τη συμβουλή του πατέρα της να την ακολουθεί πάντα. Αλλωστε, οι γονείς της ήθελαν πάνω από όλα να κάνει μια καλή οικογένεια, κάτι που ακολούθησε πιστά. Ισως είναι από τις ελάχιστες κυρίες του ελληνικού πενταγράμμου που δεν παντρεύτηκαν δεύτερη φορά.

Αντίθετα, κράτησε δεμένη την οικογένειά της, ενώ με τον άνδρα της δηλώνει πολύ ερωτευμένη έως σήμερα. Ο ουρανός άρχισε να ρίχνει τις πρώτες σταγόνες βροχής και, πριν φύγουμε, η Ελπίδα μού έκλεισε πονηρά το μάτι. «Θα σου δώσω μια είδηση. Αποφάσισα να επιστρέψω στην πίστα έπειτα από 20 χρόνια απουσίας. Θέλω να επικοινωνήσω με τον κόσμο» μου αποκάλυψε.

Από πού κατάγεστε; Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Από τη Σπερχειάδα Φθιώτιδας. Μεγαλωμένη σε χωριό έως τα 15, γιατί μετά κατεβήκαμε στην Αθήνα. Ο πατέρας μου αντιμετώπιζε προβλήματα με τη δουλειά, καθώς οι καιροί ήταν δύσκολοι και έπρεπε να κάνει ανοίγματα με κάποια χρήματα που του είχαν μείνει στην τσέπη. Ηταν έμπορος από ευκατάστατη οικογένεια και η μητέρα μου, μια γυναίκα με χρυσά χέρια, που έραβε τα ωραιότερα ρούχα και νυφικά. Την έκλεψε στα 17 της χρόνια. Ηταν τρελά ερωτευμένος μαζί της. Πιστεύω ότι από τη μαμά μου πήρα τη γρηγοράδα της στη νοικοκυροσύνη και από τον πατέρα μου την εξωτερική μου εμφάνιση, αλλά και τον χαρακτήρα. Οταν «έφυγε» εκείνος, η μαμά μου δυστύχησε. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον μεγαλώσαμε, απόλυτης αγάπης. Αυτό θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια. Τον έρωτα των γονιών μου. Αρα η δημιουργία μιας ωραίας οικογένειας για εμένα ήταν πρότυπο ζωής, γι' αυτό και δεν κατάλαβα πολύ καλά τι πέτυχα στην καριέρα μου.

Η ενασχόλησή σας με τη μουσική πώς προέκυψε;
Στην οικογένεια Καραγιαννοπούλου ακουγόταν μόνο μουσική. Η μαμά μου τραγουδούσε πολύ όμορφα, ο πατέρας μου ήταν κολλημένος πάνω σε ένα γραμμόφωνο, ενώ ο αδερφός μου, ο Κώστας, έπαιζε ακορντεόν και στα 12 του έμαθε μόνος του κιθάρα. Ετσι δεν είναι τυχαίο που έγινε ο Κώστας Καράλης, ο σπουδαίος συνθέτης.

Ο άλλος αδερφός μου, ο Νίκος, έπαιζε πολύ καλά φυσαρμόνικα, αλλά είναι ο μόνος που τελικά δεν τον κέρδισε η μουσική, καθώς έγινε μηχανικός. Στα γλέντια της οικογένειας εγώ τραγουδούσα, γιατί είχα πολύ καλές ψηλές νότες. Δεν υπήρχε συνθέτης ή τραγουδιστής που να μη γνωρίζω το έργο του. Ο πατέρας μου ήθελε να σπουδάσω αρχιτέκτονας και, όταν ήρθαμε στην Αθήνα, δούλεψα ως σχεδιάστρια σε αρχιτεκτονικό γραφείο, για να φέρνω χρήματα στο σπίτι. Ομως δεν έδωσα στο πανεπιστήμιο, καθώς ήδη με είχε κερδίσει η μουσική.

Πώς ασχοληθήκατε επαγγελματικά με το τραγούδι;
Μέσω του αδερφού μου, του Κώστα, γνώρισα τον Γεράσιμο Λαβράνο, που είχε την καλύτερη ορχήστρα της Αθήνας και έπαιζε σε κέντρα, όπως η Αθηναία. Οι γονείς μου, αν και αυστηροί, με άφησαν να πάω σε μια πρόβα με τον Γεράσιμο. Εκείνος με άκουσε ύστερα από παραίνεση του αδερφού μου και μου είπε: «Ελπίδα, είσαι έτοιμη τραγουδίστρια». Ημουν 18 χρόνων. Αρχισα να εργάζομαι το 1970 με τον Νίκο Ιγνατιάδη στον «Αστέρα» Βουλιαγμένης και έβγαζα τότε 200 δραχμές την ημέρα, κάνοντας αυτό που μου άρεσε. Στο αρχιτεκτονικό γραφείο κέρδιζα τον μήνα 1.200 δραχμές, ενώ με το τραγούδι τα έβγαζα μέσα σε μία εβδομάδα. Η δισκογραφία ήρθε την ίδια χρονιά. Ξεκίνησα να τραγουδάω τον Ιανουάριο του 1970 και τον Αύγουστο είχα κάνει τον πρώτο μου δίσκο. Προφανώς είχα ξεχωριστή φωνή και δεν το ήξερα (γέλια). Το πρώτο τραγούδι μου σε δίσκο ήταν τα «Λόγια αγάπης» και ακολούθησε το «Μη θυμώνεις, μη». Σταθμός, όμως, στη δισκογραφία μου ήταν η συνεργασία το 1977 με τον Κώστα Χατζή. Το τραγούδι «Αντίο» ήταν μια διαχρονική επιτυχία.

Το πόσο όμορφη ήσασταν το είχατε συνειδητοποιήσει;
Επαιρνα τα γράμματα από τους θαυμαστές μου σε σακούλες και το 1972, με τη συμμετοχή μου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, έγινε το μεγάλο «μπαμ». Εκεί με είχαν φλερτάρει εφοπλιστές και επιχειρηματίες, αλλά εμένα με ενδιέφερε μόνο η πορεία μου στο τραγούδι.

Δεν καταλάβαινα τότε ότι είχα στιλ. Ερχονται τώρα πολλοί γνωστοί άνδρες από τον χώρο του θεάματος, και όχι μόνο, και μου λένε: «Ελπίδα, είχες καταλάβει ότι ήμουν ερωτευμένος μαζί σου;» Εγώ τους κάνω πλάκα και απαντάω: «Καλά, τώρα μου το λες;»

Πώς φτάσατε να κάνετε μια Ευρώπη να τραγουδά το «Σωκράτη, εσύ σούπερ, σταρ»;
Είχε προηγηθεί μια χρυσή δεκαετία, όπου δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω έξω, καθώς γινόταν χαμός από τους θαυμαστές. Ο γλυκός μου πατέρας ήταν παντού δίπλα μου να με συνοδεύει. Το 1972 τραγουδούσα στα Δειλινά, σε ένα σχήμα με Πάριο, Νταλάρα, Διονυσίου, Αλεξίου, Λιζέτα Νικολάου.

Θυμάμαι ότι δουλέψαμε τέσσερα χρόνια και ήρθε και ο Τόλης Βοσκόπουλος. Τραγουδούσαμε επτά μέρες την εβδομάδα χωρίς ρεπό και ήμασταν γεμάτοι. Θυμάμαι πάλι στα Δειλινά ένα άλλο σχήμα, για το οποίο ο κόσμος έκανε ουρά. Μητροπάνος, Μητσιάς, Βίσση, Τσανακλίδου, Πασχάλης, εγώ και ο Χάρρυ Κλυνν. Σκίζαμε! Από το 1976 άρχισα να στέλνω τραγούδια για τη Eurovision, αλλά δεν περνούσα. Με φωνάζουν το 1977 για το «Μάθημα σολφέζ» και δεν ήθελα να πάρω μέρος. Επιθυμούσα να πάω μόνη μου στον διαγωνισμό. Πες με ψώνιο, πίστευα στις δυνάμεις μου. Το 1979 στέλνω δύο τραγούδια, το «Σωκράτη, εσύ, σούπερ σταρ» και την «Ντισκοτέκ». Πέρασε ο «Σωκράτης» και, όπως μου έχουν πει, το τραγούδι αυτό έχει μπει στα 12 καλύτερα της διοργάνωσης.

Ξέρετε όμως ότι με την «Ντισκοτέκ» έχετε φτάσει σήμερα στα αυτιά των νέων;
Φοβερό! Και να σκεφτείτε ότι απέχω από το τραγούδι εδώ και 20 χρόνια. Στα κλαμπάκια, μάλιστα, παίζεται όχι μόνο η διασκευή της από τα Ημισκούμπρια, αλλά και η αρχική βερσιόν.

Αν δεν ήταν αυτό το κομμάτι, οι νέοι δεν θα με ήξεραν καθόλου!

Αυτό σημαίνει ότι έχετε κοινό και από τη νέα γενιά.
Σε ένα πάρτι το συνειδητοποίησα αυτό. Και θα σας δώσω και μια είδηση. Υστερα από 20 χρόνια απουσίας αποφάσισα να επιστρέψω. Οσονούπω θα ανακοινώσω τον χώρο. Μαζί μου θα είναι ο Νεκτάριος Μαλλάς, ο καλλιτέχνης του δρόμου με τα προβλήματα όρασης, που έλαμψε σε τηλεοπτικό τάλεντ σόου και με έκανε να τον αναζητήσω.

Σε πόσα φεστιβάλ έχετε εκπροσωπήσει τη χώρα μας;
Από το 1972 έως το 1986 συμμετείχα τέσσερις φορές στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Εξι φορές εκπροσώπησα την Ελλάδα σε διεθνή φεστιβάλ τραγουδιού, κερδίζοντας το πρώτο βραβείο στη Χιλή και το δεύτερο στο Τόκιο της Ιαπωνίας. Εμφανίστηκα σε αντίστοιχη διοργάνωση της Βουλγαρίας και της Πολωνίας. Μετά τη Εurovision στο Ισραήλ, έκανα περιοδεία σε όλη τη χώρα και πούλησα πάνω από 50.000 δίσκους. Εχω γίνει «χρυσή» εκεί. Με έλεγαν στα εβραϊκά «Αλφίδα». Και μου φώναζαν «Αλφίδα, για μας εσύ είσαι πρώτη τραγουδίστρια!»

Εκείνη τη χρονιά δεν παντρευτήκατε;
Παντρεύτηκα τον μηχανολόγο Στάθη Κατσαντώνη, ο οποίος με έκανε σιγά σιγά να τον ερωτευτώ τρελά και να αποκτήσουμε το 1980 την κόρη μας Ηρα και το 1985 τον γιο μας, τον Στέφανο. Ο Στάθης ήταν ξάδερφος μιας κολλητής μου φίλης. Με περνούσε 10 χρόνια.

Σπούδαζε στη Γερμανία και, όταν μεγάλωσα και ομόρφυνα, με έβαλε στόχο. Δεν με άφηνε να κάνω ρούπι με το που πληροφορήθηκε ότι χώρισα από μια άλλη σχέση. Στην αρχή τον σνόμπαρα, γιατί μου φαινόταν πολύ κοσμικός, αλλά μετά με το «πες πες» με έκανε να τον ερωτευτώ σφόδρα. Σήμερα ο έρωτας έχει γίνει φτηνός. Δεν σε διεκδικεί ο άνδρας, όλα γίνονται γρήγορα, ακόμη και η ερωτική επαφή.

Τι θυσίες κάνατε για το σπιτικό σας;
Οταν γέννησα την κόρη μου, άφησα ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά να με περιμένει στην Ολλανδία. Αλλά σου είπα, για μένα η οικογένεια ήταν αξία. Ηθελα να αφοσιωθώ, να παρακολουθήσω την ανατροφή των παιδιών μου, να τα δω να σπουδάζουν. Και τα καταφέραμε με τον σύζυγό μου. Η Ηρα έχει σπουδάσει μάρκετινγκ στο Λονδίνο και ο Στέφανος πληροφορική.

Εχετε εγγόνια;
Οχι ακόμη. Η κόρη μου χώρισε, αλλά διατηρεί άριστες σχέσεις με τον πρώην άνδρα της. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ τότε. Τον γαμπρό μου τον νιώθω παιδί μου. Εύχομαι και στους δύο να φτιάξουν σύντομα τις ζωές τους.

Για να πετύχει ένας γάμος τι χρειάζεται;
Ο γάμος θέλει δουλειά για να κρατήσει. Χρειάζεται σοβαρότητα, τεράστιο σεβασμό, θαυμασμό και αμοιβαίες υποχωρήσεις. Ο άνδρας μου ποτέ δεν με ζήλεψε. Χαιρόταν με τις επιτυχίες μου. Αλλά δεν έδινα και εγώ ποτέ δικαιώματα. Δεν ήθελα να χωρίσω.

Εβλεπα τους περισσότερους καλλιτέχνες χωρισμένους, με δεύτερους γάμους, και δεν ήθελα τα παιδιά μου να περάσουν τέτοια προβλήματα. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το «Καμιά φορά». Γράφτηκε σε μια περίοδο που είχα έρθει σε ρήξη με τον άνδρα μου. Τον θυμάμαι, λοιπόν, να μπαίνει μέσα στο στούντιο, να τραγουδάω αυτό το τραγούδι και να με παίρνει αγκαλιά.

Χρήματα αποκτήσατε;
Αν δεν ήταν ο άνδρας μου, θα πείναγα. Δούλεψα πολύ λίγο στη νύχτα ως ελεύθερη και, όταν παντρεύτηκα, δούλευα επιλεκτικά. Δεν εργαζόμουν νύχτα, μόνο τον χειμώνα. Το καλοκαίρι έκανα διακοπές με τα παιδιά μου. Μπορεί να τραγουδούσα ποπ για την εποχή, αλλά δεν ήμουν μοντέρνος άνθρωπος, ειδικά πάνω στον θεσμό της οικογένειας.

Δεν κάνατε ποτέ την επανάστασή σας;
Πώς! Πέρασα μέχρι και στρατοδικείο την περίοδο της χούντας. Το 1969 είχα πάει εκδρομή με κάτι φίλους στη Χαλκίδα και τραγουδούσαμε Μίκη Θεοδωράκη. Στο πούλμαν μάς κατέδωσαν και βρεθήκαμε στο στρατοδικείο. Μπήκαμε μέσα, τρία χρόνια με αναστολή.

Ο μπαμπάς μου άσπρισε τότε, γέρασε ξαφνικά. Βέβαια, στην Ελλάδα συνέβαιναν διάφορα τραγελαφικά. Οταν πήγα στο Φεστιβάλ στη Χιλή επί Αλιέντε, πήρα την τρίτη θέση, αλλά με έκοψαν από τα ελληνικά ραδιόφωνα, γιατί ήταν η χούντα. Πηγαίνω ξανά στο φεστιβάλ της ίδιας χώρας το 1975 επί Πινοσέτ, πήρα το πρώτο βραβείο και τα «Νέα» έγραψαν: «Η Ελπίδα μάς φέρνει βραβείο». Οταν έφτασα, όμως, είχαν αρχίσει τα όργανα. «Η Ελπίδα πήγε στη χούντα του Πινοσέτ» έγραψαν κάποιοι. Πραγματικά, τότε ήμουν πολύ δυστυχής. Ημουν μικρή, δεν μπορούσα να αναλύσω και να εκτιμήσω καλά τα πράγματα.

Χάσατε τότε κάποια ευκαιρία;
Τότε, στο Φεστιβάλ της Χιλής, βρέθηκε ως επίτιμος καλεσμένος ο Χούλιο Ιγκλέσιας. Εκεί τον γνώρισα. Ο παραγωγός του Γκούστο Ιλγκερό μού ζήτησε να κάνουμε κοινό δίσκο με τον Χούλιο και εγώ, το χαζό, αρνήθηκα, για να μην πουν τότε οι αριστεροί ότι η Ελπίδα θα κάνει καριέρα στη Λατινική Αμερική.

Ημουν ελεύθερη, χωρίς σχέση και θα μπορούσα να έχω ανοίξει τα φτερά μου και να κάνω διεθνή καριέρα, και είπα «όχι» σε μια φίρμα. Με τον Χούλιο είχαμε φάει μαζί, συζητήσαμε επαγγελματικά, είχε όραμα και τι έγινε τελικά; Με «έφαγε» το τι θα πουν οι άλλοι. Και δεν ασχολήθηκα ποτέ με την πολιτική, για να με νοιάζει αν θα με πουν αριστερή ή δεξιά. Μόνο φίλους πολιτικούς έχω από πιτσιρίκα. Οπως ο Αντώνης Σαμαράς. Αν και σήμερα νομίζω ότι στην πολιτική έχουν πέσει οι ταμπέλες. Η οικονομική κρίση και τα Μνημόνια κατέβασαν τις ετικέτες.

Οι εποχές βγάζουν σπουδαίους στιχουργούς, συνθέτες, ερμηνευτές;
Το πιστεύω ακράδαντα. Τότε οι τραγουδιστές περνούσαν από επιτροπές μουσικών, όπως ο Πλέσσας, ο Κατσαρός, που ήταν στην ΕΡΤ. Αν δεν ήσουν καλός, δεν έπαιζες στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Δεν υπήρχε ελεύθερη ραδιοφωνία, μόνο κρατική, άρα όλοι οι τραγουδιστές είχαν ταλέντο.

Σήμερα καθένας κάνει ό,τι θέλει στο τραγούδι. Στη δική μου εποχή, αν πήγαινες να μιμηθείς κάποιον, δεν πετύχαινες. Πάρε τις φωνές του '60, του '70, του '80: Αλεξίου, Πάριος, Νταλάρας, Μητροπάνος, Διονυσίου, Μοσχολιού, Πουλόπουλος, Γαλάνη, Αργυράκη. Ακουγες τότε το ράδιο και έλεγες: «Α, να ο Πάριος». Τώρα τους ξεχωρίζετε;

Πώς θα χαρακτηρίζατε τις μέρες που ζούμε;
Ο,τι χειρότερο έχουμε περάσει. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φτάσαμε ή μας έφτασαν εδώ. Είναι απίστευτο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι ενέργειες αυτές που έγιναν και γίνονται είναι πράξεις Ελλήνων. Καλύτερα να κάνουμε μια επανάσταση, ρε φίλε. Τα παιδιά μας, μετανάστες, οι συνταξιούχοι πεινάνε, οι ελεύθεροι επαγγελματίες στα κάγκελα. Βλέπω τον αγώνα της κόρης μου να διατηρήσει τα παιδικά καταστήματα που έχει. Οι μισθωτοί δεν πληρώνονται στην ώρα τους ή παίρνουν 600 ευρώ. Ο τζίρος στα μαγαζιά έχει πέσει 60%. Ποιος να ψωνίσει; Μα, γιατί δεν αντιδρούμε σε αυτήν την εξαθλίωση; Μας ψεκάζουν;

Τι σας ενοχλεί περισσότερο;
Οτι από έναν αισιόδοξο λαό έκλεψαν το χαμόγελο. Εχω πιάσει τον εαυτό μου να μην μπορεί να κοιμηθεί τις νύχτες από την αβεβαιότητα. Τρελαίνομαι με όσα μας έχουν βρει. Και είμαι άνθρωπος που δεν θέλει να χαλάει την ψυχή του.

Γι' αυτό θέλω να βρεθώ ξανά στο πάλκο και να τραγουδήσω, για να ανέβω ψυχολογικά. Γιατί δεν περιμένω, βέβαια, να σωθώ οικονομικά από αυτήν την απόφαση. Η ανάγκη επικοινωνίας μου με τον κόσμο με οδηγεί στη σκηνή. Αυτά συζητάω και με τον Κώστα Τουρνά και με τον Δάκη, που τους θεωρώ όχι απλούς φίλους αλλά αδέρφια μου και μου δίνουν θάρρος. Μέσα σε τέσσερις ώρες θα τραγουδήσω όλα τα παλιά μου τραγούδια, αλλά και όσα ήθελα να ερμηνεύσω και δεν το έκανα.

Εχετε περάσει κατάθλιψη;
Ναι... Αλλά θα το χαρακτήριζα πιο σωστά μεγάλη στενοχώρια. Οταν πέθανε ο πατέρας μου. Γι' αυτό αποφάσισα να σας δώσω σήμερα, ανήμερα του αγίου Αντωνίου, τη συνέντευξή μας. Τέτοια ημέρα έφυγε. Δεν διαχειρίστηκα εύκολα την απώλειά του, γιατί ήταν ο άνθρωπος που με πίστεψε στο τραγούδι και με κράτησε προσγειωμένη. Αυτός μου έλεγε «προχώρα».

Η μητέρα μου με τον θάνατό του ανέβηκε στο σπίτι στο χωριό, στη Λαμία, και «έφυγε» στα 90 της χρόνια. Οποτε θέλω να ηρεμήσω, πάω στο πατρικό μου, στη φύση, βλέπω τους γείτονες. Ποτέ δεν ένιωσα μοναξιά στο χωριό. Εχουν αλληλεγγύη, ανταλλάσσουν φαγητά. Στα χωριά η υπερηφάνεια εξανεμίζεται. Γι' αυτό δεν πεινάει κανείς. Το χωριό ξέρει ποιος περνάει δύσκολα. Και θα του πάει ένα πιάτο φαγητό σαν κέρασμα, γιατί δεν θα θιγεί ο εγωισμός του.

Σε τι λέτε «μπράβο, Ελπίδα»;
Στο ότι δεν την ψώνισα ποτέ, παρέμεινα απλή, έφερα δύο καλά παιδιά στην κοινωνία, αν και το περιβάλλον σήμερα «τρώει» τους καλούς ανθρώπους. Πάντως, νιώθω ευλογημένη. Ενα παιδί από την επαρχία, κατάφερα να γυρίσω όλο τον κόσμο με το μικρό μου όνομα και όπλο το τραγούδι.

Πώς βλέπετε τα πολλά τάλεντ σόου;
Με αγάπη. Τα παιδιά που πάνε σε αυτές τις παραγωγές αξίζουν. Επιλέγουν αυτές τις εκπομπές για να μπορούν ακόμη να ονειρεύονται. Θέλουν μια ευκαιρία. Δεν είναι η εποχή για καλλιτέχνες με εφόδια. Προχωρούν οι τραγουδιστές που έχουν «πρόσβαση». Πάντως, από το τραγούδι δεν ζεις πια, το χρήμα τελείωσε. Κάποιοι λίγοι θα το πάρουν.

Τι σημαίνει η Ελλάδα για εσάς;
Δεν θα μπορούσα να ζήσω πουθενά αλλού εκτός από εδώ. Και έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου, από την Αυστραλία έως τον Καναδά και την Αμερική. Αγαπάω πολύ το μεγάλο μου σπιτικό, που λέγεται Ελλάδα. Αυτή τη χώρα, όταν την έβλεπα ψηλά από το αεροπλάνο με το απόλυτο γαλάζιο της, τη λάτρευα ακόμη περισσότερο. Κι ερχόμουν από χώρες με ανάπτυξη, πλούσιες. Αλλά δεν με ένοιαζε. Βλέπετε στις ελληνικές ταινίες πόσο φτωχοί ήταν οι Ελληνες, αλλά χαρούμενοι;

Με τη γειτονιά, την αυλή, τα ταβερνάκια, τις πλάκες τους. Σήμερα είμαστε φτωχοί, αλλά απαισιόδοξοι. Δεν ήμασταν έτοιμοι για να μπούμε στο ευρώ. Ποιος έβαλε τη χώρα σε αυτή τη μέγκενη; Χάσαμε από τότε το γέλιο μας. Για να μην πω ότι από το 1990 και μετά απωλέσαμε την κουλτούρα μας, γίναμε πιόνια του καταναλωτικού εγωιστικού τρόπου ζωής, αλλοτριώθηκε η προσωπικότητά μας. Ευτυχώς που δεν έχει χαθεί η πίστη μας στον Θεό. Στην Ελλάδα ακόμη πιστεύουμε σε μια ανώτερη δύναμη.

Θα βγούμε από τη στενωπό;
Και άλλες χώρες μπήκαν σε μνημόνια, αλλά βγήκαν. Εμείς έπειτα από επτά χρόνια θυσιών, γιατί; Μήπως κάποιοι μάς πούλησαν; Οσο και να θέλω να ελπίζω, δεν μπορώ. Να βγάζουν συσσίτια για τους Ελληνες; Ομως και στον κόσμο γενικά υπάρχει τρομοκρατία, κυριαρχεί ο φόβος. Μια παγκόσμια ελίτ κάνει κουμάντο στην ανθρωπότητα.