Μια «βασίλισσα» &δύο απογοητεύσεις

Αν αντιστρέψεις μόνο ένα γράμμα στο όνομα της βασίλισσας της Elizabeth έχεις αυτομάτως ένα θεατρικό έργο!

από την Ηρώ Μητρούτσικου

Elizadeth

O Δημήτρης Καρατζιάς διασκευάζει και σκηνοθετεί στο θέατρο του (Vault) το έργο «Βασιλικοί μετά τρούλου» του Χάρη Ρώμα που ανέβηκε το 2007-στο θέατρο Μπροντγουέι.

Πρόκειται για μια θεότρελη παράσταση

για τον κόσμο του θεάτρου, τους ευσεβείς πόθους και την αγιάτρευτη μεγαλομανία των ηθοποιών, των σκηνοθετών και των υπόλοιπων «εργατών» μιας παράστασης. Η υπόθεση;

Αθήνα 2015. Πέντε χρόνια μετά την έκρηξη της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και η ανεργία στον κλάδο των ηθοποιών έχει φτάσει στο 92%. Τα σήριαλ έχουν σταματήσει, το Εθνικό θέατρο το πήραν τα ΙΚΕΑ, η Λυρική και το Κρατικό έγιναν Σουπερ Μάρκετ, οι πρωταγωνιστές του θεάτρου και της τηλεόρασης κατάντησαν σουβλατζήδες, καθαριστές, πλανόδιοι μουσικοί, λαχειοπώλες, κ.λπ. για να επιβιώσουν. Κι ενώ το ένα θέατρο κλείνει μετά το άλλο, μια ομάδα ηθοποιών με έναν ματαιόδοξο «εναλλακτικό» σκηνοθέτη που προσπαθεί να μπαλώσει τις αδυναμίες του κειμένου με νεωτερισμούς και πρωτοπορίες, ετοιμάζεται να ανεβάσει την εμβληματική «Μαρία Στιούαρτ» του Σίλερ, σε ένα μικρό θέατρο. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά η ατάλαντη συγγραφέας του, το έχει διασκευάσει σε μιούζικαλ και, μάλιστα ενορχηστρωμένο από τον ξάδελφο της, ο οποίος το μόνο που κάνει είναι να αντιγράφει πασίγνωστες μελωδίες!

Εν μέσω της οικονομικής κρίσης ένα «ιστορικό» έργο μιας κατά λάθος συγγραφέως από έναν προβληματικό θίασο στον οποίο συμπεριλαμβάνεται και μια ετοιμόγεννη υστερική πρώην σταρ σαπουνόπερας, με την οποία είναι ερωτευμένη και η τεχνικός του θεάτρου!!! Το «Εlizadeth» είναι ένα καυστικό και ειρωνικό σχόλιο πάνω στις σχέσεις των ηθοποιών και των συντελεστών μιας παράστασης και τη ματαιοδοξία που επικρατεί στον κόσμο του θεάτρου. Μια ωραία παράσταση, γρήγορη και με πολύ γέλιο που παίζεται για δεύτερη χρονιά, στο θέατρο Vault και τελειώνει απόψε...

Αυτή την εβδομάδα πήγα σε άλλες δύο παραστάσεις με πολλές προσδοκίες και απογοητεύτηκα....

Oh! Deep sea-Corpus III

Δεν είχα δει τις δύο προηγούμενες δουλειές της Κατερίνας Παπαγεωργίου που είχαν τον ίδιο τίτλο και βασίζονταν στην ραψωδία Ε της «Οδύσσειας» (Καλυψώ) και ερευνούσαν, κυρίως, την χρήση του χρόνου ως δομικού στοιχείου του έργου. Το τρίτο μέρος είχε τον υπότιτλο: «ολόκληρη η ζωή σου περνάει μπροστά από τα μάτια σου». Εμένα πέρασε, αλλά από την βαρεμάρα.

Όταν ξεκίνησε η παράσταση την έβρισκα εκπληκτική. Οι τέσσερις χορευτές είχαν καταφέρει να κάνουν με το σώμα τους τέτοια κίνηση, ώστε να νομίζεις ότι τους βλέπεις με strobo light. Αυτό ήταν μια ιδιοφυής σύλληψη και οι χορευτές χόρευαν ασταμάτητα με αυτή τη συνθήκη επί μια ώρα, μην εγκαταλείποντας ποτέ την σκηνή! Όμως, υπόθεση δεν υπήρχε. Παρόλο που η παράσταση ήταν χωρισμένη σε θέματα και ο τίτλος κάθε έργου παρουσιαζόταν σε υπέρτιτλους, ο θεατής δεν έβγαζε κανένα νόημα... Μπορεί το έναυσμα για τη χορογράφο να ήταν κάθε φορά διαφορετικό, αλλά το αποτέλεσμα και δεν είχε και μεγάλη διαφορά. Το χειροκρότημα στο τέλος ήταν χλιαρό και ήταν κυρίως για την εκπληκτική κίνηση των χορευτών....

Pedestal

Είχα πει, πέρυσι εδώ, ότι ο Θάνος Παπακωνσταντίνου, της θεατρικής ομάδας Helter Skelter Company, θεωρώ οτι είναι ανερχόμενο ταλέντο... Με αφορμή την «Ορέστεια» του Αισχύλου και έχει δημιουργεί καινούργια έργα, ονειρικά, σχεδόν χωρίς λόγια. Την δική του τριλογία την ονομάζει «Carnage» (Σφαγή) προτείνοντας ένα νέο είδος θεάτρου. Το περσινό μέρος της τριλογίας του, με βάση τις «Ευμενίδες» του Αισχύλου, ονομαζόταν «Venison» (Κρέας από κυνήγι), ενώ το φετινό, το «Pedestal» (Βάθρο) βασίζεται στην τραγωδία «Χοηφόροι» που είναι το δεύτερο μέρος . Το «Venison», πέρυσι, με είχε ενθουσιάσει, αλλά το «Pedestal», αν και βασιζόταν στις ίδιες φόρμες: ελάχιστο κείμενο και δύο διαφορετικοί σκηνικοί χώροι: ένας ρεαλιστικός (όπου η Ηλέκτρα φροντίζει την άρρωστη μητέρα της) και ένας φανταστικός (είτε συμβολικός, είτε δράσεις που συμβαίνουν στο μυαλό της Ηλέκτρας) δεν κατάφερε να με κρατήσει.