Μακριές γλώσσες

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Γράφει η Ευτυχία Παπούλια«Υπάρχει κάποιο σημείο, πέρα από το οποίο,
η υπομονή παύει να είναι αρετή»
Thomas Morton, Άγγλος συγγραφέαςΠέρασε μία εβδομάδα από την εμφάνιση της Λόχαν στο καινούριο μπαρ και περίμενα να διαβάσω κάπου κάποιο σχόλιο που να αναφέρεται στη χυδαιότητα της συμπεριφοράς της, πόσο μάλλον όμως στην αδιαφορία των θαμώνων. Η γνωστή και εκκεντρική ηθοποιός αφού δε μπόρεσε να αποσπάσει την προσοχή του κοινού στο βαθμό που ήθελε, άρχισε να μιλάει με εξευτελιστικό τρόπο στους πελάτες που έτρεξαν να τη θαυμάσουν. Απαιτούσε να εστιάσουν πάνω της το ενδιαφέρον τους ενώ εκείνοι το είχαν ρίξει στο χαβαλέ.
Μου έκανε λοιπόν μεγάλη εντύπωση, όχι τόσο η συμπεριφορά της κυρίας που συνιστά καθημερινό φαινόμενο, όσο η αντίδραση- στην ουσία η έλλειψη αντίδρασης– από το κατά βάση νεανικό κοινό. Σκεφτείτε μία παρόμοια σκηνή στην Επίδαυρο ή το Ηρώδειο όπου ο διευθυντής μιας ορχήστρας κλασσικής μουσικής φερόταν με τον ίδιο τρόπο, σε ένα κοινό βέβαια με διαφορετικές ευαισθησίες και αισθητικές αντιλήψεις.Θα αποχωρούσαν, θα ζητούσαν πίσω τα χρήματα τους και θα κατήγγειλαν τη συμπεριφορά. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο διαφορετικές κουλτούρες. Στο βίντεο όμως με τη Λόχαν, οι θαμώνες γελούν και ξαναγελούν χωρίς να θίγεται η αξιοπρέπεια κάποιου, που πήγε ως εκεί και ακούει να τον βρίζουν με τόσο θράσος! Τελικά αυτό που εννοούμε ως ευθιξία και αξιοπρέπεια ατομική και συλλογική υπάρχει; Και πώς αντιδρούμε όταν προσβάλλεται;Πολύ πιθανόν όμως να μην προσβάλλεται συχνά, γιατί έχουμε εθιστεί στη χυδαιότητα έστω και στις πιο ήπιες μορφές της όπως η ειρωνεία, ο χλευασμός, η απαξίωση. Τα θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης συμπεριφοράς μας και αν αντιδράσουμε θα συμβεί μόνο όταν νιώσουμε πως τα όρια μας ξεπερνιούνται.
Άλλωστε ένα από τα πράγματα που χαρακτηρίζει τους Έλληνες είναι οι ύβρεις, με κάποιες λέξεις να είναι τόσο κοινές που ντρέπεσαι να ενοχληθείς και να θέσεις τα όρια σου. Πάνω στο θυμό το υβρεολόγιο διευρύνεται και συμπεριλαμβάνει ακόμη και τα θεία ή φτάνει να αγγίζει τη μητέρα του θύματος. «Ε, εντάξει, και τι έγινε; Βρίζω λίγο και ξεδίνω», μπορεί να πει ο ένας. «Μην το ψάχνεις, όλοι βρίζουν», μπορεί να πει κάποιος άλλος.
Και έτσι δικαιολογούμε τις πρακτικές αυτές, τις καταπίνουμε, με τις συνέπειες να εμφανίζονται βίαια με κάποιο ξέσπασμα ή ακόμη και στο σώμα μας. Τελικά, έχουμε εθιστεί. Αποδεχόμαστε παθητικά και αδιαμαρτύρητα τις προσβολές και την αντικοινωνική συμπεριφορά, γιατί κάποιοι στο βάθος έχουν την ανάγκη να εκτονώσουν τα επιθετικά ένστικτα πάνω μας. Το θύμα με την ανοχή του επειδή θέλει να δώσει «τόπο στην οργή», υπογράφει μια σιωπηρή σύμβαση και δέχεται την κατ’ εξακολούθηση υποβάθμιση του.
Όταν οι δάσκαλοι, οι γονείς δεν αντιδρούν στο γνωστό λεξιλόγιο των παιδιών, όταν ο πρόεδρος της Βουλής δεν αποβάλλει τους υβριστές και τους τσαμπουκάδες ακόμη κι αν χρειαστεί η παρέμβαση της αστυνομίας, τότε πώς θα επιβληθεί ο χαμένος από χέρι σεβασμός;Άνθρωποι στο σπίτι, στο χώρο εργασίας, στο τρένο, στο συγγενικό μας περιβάλλον ασκούν ένα ασταμάτητο bullying το οποίο διαιωνίζεται γιατί το θύμα έχει πεισθεί πως είναι αστείο να αντιδράς σε «ψύλλου πήδημα». Όταν οι εθισμένοι στην άσχημη συμπεριφορά δεν αντιδρούμε, αυτός που θα βρει το θάρρος να το κάνει θα χαρακτηρισθεί από την πλειοψηφία «οξύθυμος» ή ευάλωτος και αδύναμος να ανταπεξέλθει σε σκληρές συνθήκες.Δηλαδή σκληραγωγημένος άνθρωπος ή «άντρας» είναι αυτός που αδιαφορεί για τις υποτιμητικές κουβέντες ή τις ύβρεις σύμφωνα με τα νέα κοινωνικά δεδομένα. Κι όμως, αυτό είναι μία αλήθεια που έχει ωθήσει πολλούς να θυματοποιούνται και να εκρήγνυνται κάποια στιγμή πολύ έντονα.
Θα ήταν πράγματι υπέροχο να περιβαλλόμασταν από άτομα με ευγένεια και ήθος με τις εξαιρέσεις να είναι ελάχιστες και όχι το αντίστροφο, μήπως όμως συμβάλλουμε στην προσέλκυση τέτοιων ανθρώπων; Συχνά απορρίπτουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας και αφήνουμε έδαφος να μας απορρίψει και ο άλλος. Υψώνουμε τείχους άμυνας ενώ το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να θέσουμε όρια με κάθε κόστος προκειμένου να προστατέψουμε τον εαυτό μας.Αν και η συνηθισμένη συμβουλή για να μην επηρεάζεσαι από ανθρώπους που σε προσβάλλουν είναι το πλατύ χαμόγελο, ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε. Με αυτόν τον τρόπο, είμαστε συνένοχοι στη δημιουργία τέτοιων ανθρώπων που πολλές φορές καταστρέφουν τον ψυχικό κόσμο των νεότερων προκαλώντας ανεπανόρθωτες «βλάβες».Κόβουμε λοιπόν την άσχημη συμπεριφορά, με ευθύτητα και ειλικρίνεια. Ο εαυτός μας, αξίζει την περισσότερη αγάπη και δεν μπορούμε να επιτρέπουμε σε κανέναν να μας τον θίγει, ανεξάρτητα αν μας αγγίζει συναισθηματικά ή όχι.

Το άρθρο Μακριές γλώσσες εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.