Μαρία Καβογιάννη: «Δεν μου φτάνει αυτή η ζωή»

Ο προορισμός μου είναι μία παλιά, υπέροχη μονοκατοικία στην περιοχή του Βύρωνα, σε έναν πεζόδρομο που θυμίζει γειτονιά περασμένης δεκαετίας. Σε όλα τα κουδούνια υπάρχει το επίθετο Καβογιάννη. Οικογενειακή υπόθεση… Χτυπώ το δικό της και μέσα σε δευτερόλεπτα εμφανίζεται το κορίτσι με τα μεγάλα γαλάζια μάτια. Σχεδόν μόνιμη πια η απορία και το γέλιο ζωγραφισμένα ως εκφράσεις στο πρόσωπό της. Σταθερά ανοιχτή αγκαλιά και υπερκινητικότητα. Και με κλειστά τα μάτια την καταλαβαίνεις την Μαρία. Νιώθεις την αύρα της, την ζεστασιά της, την κοριτσίστικη ζωντάνια που εκπέμπει και πλημμυρίζει τον χώρο. Ένας

χώρος γεμάτος φωτογραφίες, χρώματα, γλυπτά, αναμνήσεις. Από τα μεγάλα παράθυρα βλέπεις τις «φορτωμένες» νεραντζιές και τα πιτσιρίκια που μόλις σχόλασαν από το σχολείο που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κάτω.

Εκείνη στον απέναντι καναπέ, όμορφη, ανεπιτήδευτη περιμένει την πρώτη ερώτηση. Σχεδόν είναι σίγουρη πως όλα θα αρχίσουν από την ταινία «Ένας άλλος κόσμος» και την ηρωίδα της. Έχει δίκιο. Πώς να παρακάμψεις μια γυναίκα που μέσα από έναν εγκλωβισμό βίωσε ταυτόχρονα την απόλυτη θλίψη και το φως της δεύτερης ευκαιρίας;

Ως κορίτσι είχες όνειρα τα οποία ήθελες να πραγματοποιήσεις;

«Να σου πω την αλήθεια δεν είχα πολλά όνειρα, δεν είχα στόχους. Η αλήθεια είναι ότι η ζωή με πήγαινε. Επειδή οι στόχοι μου δημιουργήθηκαν μέσα από την ζωή. Από μικρή είχα σχέση με το επάγγελμα του ηθοποιού σε επίπεδο ερασιτεχνικό φυσικά. Οι δικοί μου έβλεπαν ότι είχα μία τάση και χρησιμοποιούσαν το προσόν αυτού του μικρού παιδιού. Η οικογένεια που μεγάλωσα είχε τέτοια στοιχεία. Μεγάλωσα θεατρικά. Ο μπαμπάς μου αν και οικονομολόγος ήθελε να γίνει ηθοποιός και λάτρευε τον κινηματογράφο. Ήταν όπως το παιδάκι στο «Σινεμά ο Παράδεισος». Πήγαινε στα σινεμά κι έπαιρνε τα φιλμ που ήταν πεταμένα και τα μάζευε. Από πολύ νέος είχε μία Super 8. Θέλω μάλιστα να τα συντηρήσω γιατί κινηματογραφούσε την ζωή μας. Η μαμά μου ήταν δασκάλα αλλά ήταν κι αυτή καλλιτέχνης γιατί ήθελα να γίνει ζωγράφος. Είχε μπει στην Σχολή Καλών Τεχνών έμεινε έναν χρόνο, με πολύ ταλέντο στο χρώμα, αλλά μετά αναγκάστηκε να σταματήσει γιατί η γιαγιά μου, δασκάλα και αυτή, δεν άντεχε οικονομικά. Ακόμη και σαν δασκάλα η μαμά μου έκανε ένα ολόκληρο έργο ζωγραφικής στα παιδιά. Ανεκπλήρωτα όνειρα και οι δύο…».

«Φαντάσου» της λέω, «να ζούσε ο μπαμπάς σου και να σε έβλεπε σε αυτή την ταινία». «Ο μπαμπάς μου νομίζω αν με έβλεπε να παίζω στην ταινία, αν υπάρχουν ψυχές, θα ήταν τόσο ευτυχισμένος…»

Όταν μιλά για τους γονείς της τα μάτια της πλημμυρίζουν εικόνες από το παρελθόν. Κι όσο μιλά, ξετυλίγει το κουβάρι που θα οδηγήσει στην αλήθεια της. «Σκέψου ότι εγώ έκανα και των δύο τις δουλειές. Σπούδασα και οικονομικά και δασκάλα. Και τελικά έγινα ηθοποιός… Είναι σα να κληρονόμησα όνειρα και να τα εκπλήρωσα. Ξόρκισα τα όνειρά τους».

«Η γιαγιά μου έγραφε θεατρικά έργα, αυτή με παρότρυνε να ακολουθήσω τα όνειρά μου», μου αποκαλύπτει. «Με έβαζαν να παίξω παραστάσεις. Όμως ντρεπόμουν τόσο πολύ μπροστά στον κόσμο, ήμουν τόσο ντροπαλή. Είμαι ακόμη. Ακόμη και τώρα που παίζουμε με τον Λάκη (σ.σ. Λαζόπουλο) στη σκηνή νομίζω ότι δεν είμαι εγώ, οπότε έτσι το αντέχω…»

Μάλλον ήσουν τυχερό παιδί, Μαρία…

«Μεγάλωσα σε μία υπέροχη οικογένεια. Ήταν πολύ ερωτευμένοι, πολύ αγαπημένοι. Κι εγώ σαν γυναίκα αυτό ήθελα να πετύχω. Να ζήσω έτσι κι εγώ μέσα από την σχέση μου, ερωτευμένη και πλήρης».

Πότε έγινε το «κλικ» στην ζωή σου;

«Κάποια στιγμή ένιωσα ότι δεν μπορούσα ταυτόχρονα να είμαι δασκάλα και να σπουδάζω στο Θέατρο Τέχνης. Δε γινόταν. Με τραβούσε το θέατρο. Άρχισε να με κουράζει το σχολείο και να παίρνω χαρά από το θέατρο. Ως δασκάλα όμως έδωσα τις πρώτες μου παραστάσεις. Έπρεπε κάθε μέρα να δίνω μία παράσταση μπροστά στα παιδιά για να τα κατακτήσω».

Σου λείπει;

«Όχι. Το εξάντλησα. Αυτό που ήθελα, το πήρα».

Πάντα έπαιρνες αυτό που ήθελες;

«Πάντα ένιωθα ότι μπορώ. Δεν είχα περιουσία για να στηριχθώ αλλά ήταν κάτι που το ένιωθα, έτσι το έμαθα από τους γονείς μου. Ήθελα να κάνω μόνο αυτό που ήθελα. Άντε να έχω προσαρμοστεί δυο φορές στο σύνολο στη ζωή μου.

Είναι στάση ζωής αυτή. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ. Όταν έπαιζα στην «Φουρκέτα» που για μένα ήταν μία από τις σημαντικότερες παραστάσεις της ζωής μου, η μαμά μου έφευγε από τη ζωή. Σ’ αυτό το έργο χαιρετούσα τον κόσμο μέσα από την μαμά μου. Έκανα μετά από τέσσερα χρόνια θέατρο».

Έχει τίμημα όμως αυτό.

«Το όχι είναι πάρα πολύ δύσκολο και πολλές φορές δεν σου κρύβω ότι έλεγα «ωχ τι θα κάνω…» Ψάχνω μόνη μου πια αυτό που θέλω. Θα κάνω εγώ πια την πρόταση και θα ακολουθήσουν οι άλλοι. Το βρήκα και θα το κάνω. Η ανάγκη αυτή ήλθε πια. Ο καθένας έχει τα όνειρά του και τα θέλω του. Τώρα που μεγαλώνω δεν νομίζω ότι μπορώ πια να συμβαδίσω τόσο εύκολα, να ταιριάξω».

Το παιδί σου το αφήνεις ελεύθερο;

«Την κόρη μου την έχω μεγαλώσει με μία ελευθερία. Οι επιλογές της είναι καθαρά δικές της. Δεν έχω αντίρρηση σε αυτό που θέλει και σε αυτό που κάνει. Με δική της, προσωπική επιλογή σπουδάζει αυτό που θέλει. Έχει ωριμάσει λόγω της δουλειάς μου. Έχει γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο».

Θες οι άνθρωποι που είναι γύρω σου να είναι όπως είσαι εσύ;

«Πάρα πολύ. Σέβομαι τις επιλογές των ανθρώπων όποιες και να είναι αυτές».

Άρα ο ρόλος σου στην ταινία είναι εντελώς κόντρα σε σχέση με αυτό που είσαι εσύ.

«Ναι κι αυτό με συγκίνησε πάρα πολύ. Είμαι πάρα πολύ του «γιατί». Όταν μου λύνονται τα «γιατί» είμαι ευτυχισμένη. Υπάρχουν στιγμές που δεν λύνονται. Έψαχνα να βρω τη ρίζα του ρόλου αυτής της γυναίκας. Τη δεύτερη ευκαιρία ο Χριστόφορος την έδωσε στην τρίτη ηλικία, δεν είναι τυχαίο».

Στεναχωριέσαι με όσα συμβαίνουν γύρω σου;

«Με προβληματίζει πολύ και το καλοκαίρι ήταν πολύ έντονο όλο αυτό. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι πολύ. Να μην κάνει την ζωή μου να αλλάξει πολύ, να μην με πάρει. Μιλάω με φίλους μου και νιώθω ότι τους έχει καταβάλει τόσο πολύ, έχουν αρρωστήσει. Ο Πέτρος, ο άντρας μου, με στηρίζει πολύ. Όταν τον ρωτάω «τι γίνεται;» μου απαντά «μπορούμε ακόμα». Αυτή Η φράση με γεμίζει αισιοδοξία. Δεν θέλω να με καταβάλει αυτό, είναι πάρα πολύ δύσκολο».

Έκανες σενάρια καταστροφής;

«Λέω, έχω φίλους, ανθρώπους και αυτό θα με σώσει. Δεν είμαι μόνη μου. Είναι τόσος κόσμος γύρω μου και η ένωσή μας, η συμπαράσταση και η βοήθεια είναι πολύ σημαντική. Πολλές φορές λέω «παιδιά, έχω εγώ τώρα». Έχω ένα σπίτι και λέω το καλοκαίρι όλοι σπίτι μου. Το νιώθω αυτό. Δεν είμαι μόνη μου. Ακόμη και στην καταστροφή θα είμαστε όλοι μαζί και θα βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο».

Έχεις πολλούς φίλους;

«Έχω πολλούς και καλούς φίλους και κάθε φορά έχω και καινούριους».

Πόθησες κάτι που δεν έχεις;

«Δεν έχω κάνει αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου. Απλά πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελα να είχα πολύ περισσότερα χρόνια ζωής, να πάω έξω να σπουδάσω σκηνοθεσία να έχω τον χρόνο και τη δυνατότητα να πάω στην Αμερική. Τώρα τα πόθησα αυτά. Δεν μου φτάνει αυτή η ζωή, είναι λίγη. Κάποια χρόνια φεύγουν πολύ γρήγορα. Από τα σαράντα και μετά αρχίζεις να συνειδητοποιείς τη ζωή. Άλλωστε οι ψυχές μας δεν γερνάνε. Έχω γυρίσει στην εφηβεία μου, τώρα που μεγάλωσε η κόρη μου…»

Photo Credits: Theo Vranas for jenny.gr