Η Ping Fu διηγείται ένα προσωπικό αφήγημα που εμπνέει

Με αφορμή την εκδήλωση του TEDxAcademy η Ping Fu, το δεξί χέρι του Obama, για όσους την γνωρίζουν με την ιδιότητά της αυτή, βρίσκεται στην Ελλάδα για να μιλήσει σήμερα στο Μέγαρο Μουσικής. Η φετινή διοργάνωση του TEDxAcademy έχει κεντρικό θέμα την Ανακάλυψη και έτσι και εμείς θελήσαμε να ανακαλύψουμε τη ζωή της King Fu, της κινέζας μετανάστριας που σήμερα έχει αμερικανικό

Γεννήθηκε στην πόλη Νταντσίνγκ το 1958. Μεγάλωσε κατά τη διάρκεια της Πολιτιστική επανάσταση. Δυστυχώς την περίοδο εκείνη στην χώρα αναλαμβάνει την εξουσία ο Μάο και εφαρμόζει πλήρως τις αξίες του κουμμουνισμού, με αποτέλεσμα περίπου 36 εκατομμύρια άνθρωποι να πέσουν θύματα διωγμού. Ως κόρη καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αεροναυπηγικής και Αστροναυτικής της Νταντσίνγκ είχε την ατυχή μοίρα αρκετών παιδιών προνομιούχων οικογενειών της εποχής. Οκτώ ετών την πήραν από τους γονείς της και την έστειλαν να ζήσει σε έναν κοιτώνα του πανεπιστημίου μαζί με τη μικρή της αδελφή. Ώστε να μάθει, όπως επιθυμούσε ο Μάο για κάθε κινεζόπαιδο, από τους εργάτες και τους στρατιώτες. Στα 10 της έπεσε θύμα βιασμού από μια ομάδα Ερυθροφρουρών. Το 1972 ξανάρχισε το σχολείο. Διάβαζε ασταμάτητα και το 1978 έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις. Το ίδιο έτος έγινε δεκτή από το Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει Κινέζικη Φιλολογία. Παρότι, όταν λειτούργησαν ξανά τα πανεπιστήμια, μόλις το 5% των αιτούντων εξασφάλισαν μια θέση. Δεν είναι τυχαίο πως η οικογένεια της της είχε κολλήσει το παρατσούκλι «το κορίτσι που δεν σβήνει το φως».

Μια μέρα καθώς περπατούσε στο πανεπιστήμιο, βρέθηκε με μια μαύρη σακούλα στο κεφάλι στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου. Είχε συλληφθεί. Της ζήτησαν να εγκαταλείψει «ησύχως» τη χώρα και να μην ξαναγυρίσει. Δεν κατόρθωσε ποτέ να αποφοιτήσει. Η ίδια υποθέτει ότι ευθύνεται το θέμα της πτυχιακής της εργασίας για τη δημογραφική «πολιτική του ενός παιδιού». Είχε ταξιδέψει στην ενδοχώρα και είχε ανακαλύψει ότι οι εκτρώσεις ακόμη και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη ήταν πάγια τακτική. Όπως και η βρεφοκτονία των κοριτσιών.

Έτσι, στα 26 της πάτησε το πόδι της στις Η.Π.Α, με σπουδαστική βίζα. Δεν ζήτησε πολιτικό άσυλο, όπως αρκετοί συνομήλικοι συμπατριώτες της, γιατί οι κινέζικες Αρχές της είχαν ξεκαθαρίσει ότι δεν πρέπει να «τραβήξει την προσοχή». Σπούδασε υπολογιστές στο Πανεπιστήμιο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας και μετά έκανε μεταπτυχιακά στο ίδιο αντικείμενο στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 εργάστηκε ως ερευνήτρια στο δεύτερο και σύμφωνα με τον επιβλέποντά της ήταν μία από αυτούς που πρωτοσκέφτηκαν την ιδέα για το διάσημο σήμερα web browser, το πρόγραμμα πλοήγησης στο Διαδίκτυο.

Το 1997 ίδρυσε με τον τότε σύζυγο της την Geomagic, που εξειδικεύεται στο 3D λογισμικό. Η εταιρεία καθιερώθηκε πουλώντας τεχνολογικές εφαρμογές στα κινηματογραφικά στούντιο του Hollywood. Ανέλαβε διευθύνων σύμβουλος. Το 1999 παρέδωσε τα καθήκοντά της σε επαγγελματία CEO. Όμως, μέσα σε δύο χρόνια η εταιρεία έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας. Το 2001 επέστρεψε στη θέση της, επένδυσε χρήματα από την προσωπική της περιουσία και εργάστηκε χωρίς αμοιβή για να μπορεί να πληρώνει τους μισθούς των υπαλλήλων.

Έμεινε στα ηνία μέχρι το 2003 κι όχι απλά έσωσε την επιχείρηση, αλλά τριπλασίασε και τις πωλήσεις. Τον περασμένο Φεβρουάριου η Geomagic πουλήθηκε προς 55 εκατ. δολάρια στην 3D Systems Corporation, που ασχολείται με 3D εκτυπώσεις. Η King Fu έγινε αντιπρόεδρος στην νέα εταιρεία.

Τον Δεκέμβριο του 2012 δημοσίευσε τα απομνημονεύματά της με τον τίτλο «Λύγισε, μη σπας: μια ζωή σε δύο κόσμους». Ήταν τα λόγια του μπαμπά της που της έλεγε «το μπαμπού λυγίζει στον δυνατό άνεμο αλλά ποτέ δεν σπάει». Στο βιβλίο της προκειμένου να εξηγήσει πως έγινε η γυναίκα που είναι σήμερα έπρεπε να αφηγηθεί για το κορίτσι που ήταν στην Κίνα.

Ένα μήνα μετά δέχθηκε διαδικτυακά σχόλια, αλλά και κατηγορίες πως είναι ψεύτρα. Ψεύδεται και διαβάλλει τη Λαϊκή Δημοκρατία παγκοσμίως. Η King Fu αναγκάστηκε να απαντήσει στις κατηγορίες μία προς μία με ένα κείμενο στη «Huffington Post». Παραδέχθηκε πως κάποιες αναμνήσεις ίσως ήταν ανακριβείς. Ίσως, να ήταν αποκύημα της φαντασίας ενός παιδιού που είχε χωριστεί βίαια από τους γονείς του. Όπως π.χ. ο διαμελισμός μαι δασκάλας μπροστά στα μάτια μαθητών από Κόκκινους Φρουρούς, που έδεσαν κάθε άκρο της σε ένα άλογο κι έδωσαν ταυτόχρονα εντολή στα ζώα να τρέξουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις . Αναγκάστηκε να απαντήσει και σε δεκάδες παράλογες αιτιάσεις, που τάχα ανακάλυπταν στοιχεία προκειμένου να την διαψεύσουν για όλα εκείνα που λέει στο βιβλίο της.

Οι αντιδράσεις όμως αυτές που προκάλεσε το βιβλίο της επιβεβαιώνουν ότι οι άνθρωποι που έζησαν την Πολιτιστική Επανάσταση προτιμούν να μην θυμούνται. Η αμαρτία της λοιπόν ήταν ότι είπε μια ιστορία που δεν έπρεπε να ειπωθεί. Κατά τραγική ειρωνεία, όσοι της επιτίθεντο την έκαναν να νιώθει ακριβώς όπως τότε. «Πως είμαι ένα τίποτα, πως δεν έχω δικαίωμα να πω την αλήθεια μου».

Ευτυχώς όμως, αυτή η ιστορία την έκανε να εκτιμήσει τη δημοκρατία και την ελευθερία λόγου ακόμη περισσότερο. Ζητήματα που έχουμε όλη ανάγκη να ακούσουμε σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Πηγή: Τα ΝΕΑ