Νίκος Κοτζιάς: «Η γερμανική στρατηγική Στο άκρο του γκρεμού»

Παλαιότερα, η Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο…ήταν συχνά οι σύμμαχοι των μικρομεσαίων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χάρη σε αυτή τη συμμαχία, διευκολύνονταν οι θεσμοί της ΕΕ να αντιστέκονται στον άξονα Βερολίνου – Παρισιού. Ταυτόχρονα, διασφαλίζονταν η σχετική αυτονομία και ο ειδικός τους ρόλος εντός του συστήματος της ΕΕ. Αντίστοιχα, τα μικρομεσαία κράτη έβρισκαν στους ευρωπαϊκούς θεσμούς στηρίγματα για να μην τους καταβροχθίσουν οι μεγάλοι.

Με την ολοένα και μεγαλύτερη κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, η Επιτροπή εγκατέλειψε τον ιστορικό της ρόλο και άρχισε, ιδιαίτερα στην

εποχή μετά τον Ντελόρ, να συνεννοείται με τον άξονα Παρίσι – Βερολίνο και να δείχνει προθέσεις υποταγής στο τελευταίο. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα υπόσκαψης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια, η ΕΕ κινήθηκε με την άμεση πλέον «καθοδήγηση» της Γερμανίας, ενώ η Γαλλία «ξέπεσε» σε ένα δεύτερο ρόλο εντός του άξονα. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα προβλήματα δεν λύνονται πλέον εντός των ευρωπαϊκών θεσμών και στη βάση της ισότητας των κρατών-μελών, αλλά από ένα διευθυντήριο σε διακρατική βάση. Σε αυτό συμμετέχει η Γερμανία με ένα μικρό γαλαξία κρατών, όπως είναι η Γαλλία αλλά και η Ολλανδία, η Φινλανδία, η Αυστρία, ως χώρες πλεονασματικές. Στις διακρατικές «δράσεις» δεν συμμετέχει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο τυπικά μόνο οι τελευταίες συνθήκες έχουν αναβαθμίσει, ενώ η Επιτροπή περιορίζεται σε ρόλο παρατηρητή. Με άλλα λόγια, η Γερμανία όχι μόνο δρα αυταρχικά και αλαζονικά έναντι κρατών-μελών της ΕΕ με χρηματοπιστωτικά προβλήματα, αλλά για πρώτη φορά και έναντι των κεντρικών κοινοτικών θεσμών της ΕΕ. Αυτό το καινούριο φαινόμενο είναι που ανάγκασε μέλη της Επιτροπής να δηλώσουν ότι «οι Γερμανοί δείχνουν ασέβεια απέναντι στα όργανα της Ένωσης».

Η ασέβεια των Γερμανών έναντι των θεσμών της ΕΕ και η αλαζονεία και ο αυταρχισμός έναντι των κρατών-μελών που η οικονομία τους βρίσκεται σε ύφεση είναι στοιχεία μιας συνολικά επικίνδυνης στρατηγικής της Γερμανίας, που ιστορικά, για άλλη μια φορά, παίζει με τη φωτιά, ρίχνοντας στις φλόγες βενζίνη. Αυτή τη βενζίνη την παρουσιάζει η ίδια ως την απαραίτητη «οικονομική ηθική». Δηλαδή, δηλώνει ότι εναντιώνεται στην αύξηση της ρευστότητας στην Ευρωζώνη, στο ευρωομόλογο και στην παροχή φτηνών δανείων της ΕΚΤ προς τα κράτη, διότι, υποστηρίζει, αν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα υπάρξει η απαιτούμενη πειθαρχία στα κράτη με ελλείμματα και δεν θα λάβουν τα απαραίτητα μέτρα. Η αλήθεια είναι ακριβώς αντίστροφη: Η Γερμανία δεν θέλει να ληφθούν άμεσα τα μέτρα ανακούφισης της Ευρωζώνης, διότι επιθυμεί προηγουμένως να έχει λάβει από τα λιγότερο ισχυρά κράτη-μέλη όλα όσα παράλογα απαιτεί. Τη δημόσια περιουσία τους, τον έλεγχο των οικονομιών τους, τη συνταγματοποίηση σε αυτά των γερμανικών αντιλήψεων. Με άλλα λόγια, η Γερμανία δεν εμφανίζεται ως ένας ευγενικός ηγεμόνας, πράγμα που ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει, αλλά ως μια ηγέτι