Κιελίνι: Θα ήθελα να ζω στην Αρχαία Ελλάδα

Η εφημερίδα Gazzetta dello Sport δημοσίευσε μια συνέντευξη του Τζόρτζιο Κιελίνι διαφορετική από τις άλλες με τον αμυντικό της Γιουβέντους να τραβάει 11 θεματικές κάρτες-χαρτιά από πιθανά 25 και να αποκαλύπτει στοιχεία για τον εαυτό του.
Αναλυτικά:

Οικογένεια / Το διαζύγιο των γωνιών: «Είμαι η ζωντανή απόδειξη του ότι ο χωρισμός των γονιών είναι άσχημο πράγμα, αλλά δεν είναι ένα δράμα

(αυτό έχει άμεση εξάρτηση με τη συμπεριφορά των γονιών). Οταν συνέβη, ήμουν 7 ετών και μεγάλωσα πιο γρήγορα, αλλά μόνο και μόνο επειδή οι γονείς μου φρόντισαν να μην αφήσουν αυτό να μας βαρύνει, όπως και οι νέοι τους σύντροφοι: σήμερα είμαστε σαν μια μεγάλη εκτεταμένη οικογένεια και ζήσαμε αυτή την αλλαγή σαν μια νέα αρχή. Στο τέλος ήταν μια ανακούφιση. Ημουν πάντα προστατευτικός με τον αδελφό μου, ίσως γιατί ήμουν πιο μεγαλόσωμος. Εζησα με τη μητέρα μου, που μου δίδαξε την αξία της θέλησης, αλλά έβλεπα τον πατέρα μου, τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα και μου μετέδωσε την ικανότητα να μην δραματοποιώ τα προβλήματα. Νομίζω ότι ξέρω ήδη πόσα παιδιά θέλω να κάνω, δύο, αλλά όχι πότε: δεν υπάρχει καμία βιασύνη. Ελπίζω να τους δώσω την αίσθηση της σύνδεσης με τους γονείς τους, την οποία έχω εγώ με τους δικούς μου γονείς και η Καρολίνα, η γυναίκα μου, με τους δικούς της. Σήμερα για πολλά παιδιά δεν είναι έτσι δυστυχώς, δεν την αισθάνονται».
Άλλες δουλειές: «Οταν τέλειωσα το σχολείο στο μυαλό ήμουν ήδη ποδοσφαιριστής, αλλά στην καρδιά μου ήξερα ότι θα μου έμενε ένα όνειρο: ενώ ήμουν έτοιμος να εγγραφώ στην οικονομία και το εμπόριο ήθελα να μπω στην ιατρική σχολή. Τώρα που είμαι 30 χρονών νομίζω ότι το σκέφτομαι ακόμη περισσότερο από ό,τι όταν ήμουν 19: πόσο θα μου άρεσε να είμαι ένας χειρουργός όπως ο πατέρας μου. Αλλά όταν σταματήσω να παίζω θα είναι πάρα πολύ αργά για να γίνω γιατρός και θα αποτελέσει φυσική εξέλιξη το να μείνω στο χώρο του ποδοσφαίρου, που είναι η ζωή μου. Το τι θα κάνω τότε ακριβώς δεν γνωρίζω, αν θα είναι στο γήπεδο ή πίσω από ένα γραφείο, όπως ο αδελφός μου, σίγουρα δεν θα κάνω τον προπονητή: πάρα πολύ άγχος, πάρα πολλές μετακομίσεις σε διαφορετικές πόλεις. Το βλέπω ως μια στιγμή που αργεί να έρθει, αλλά αργά ή γρήγορα θα πρέπει να το σκεφτώ, γιατί μου φαίνεται πιο πιθανό να συμβεί στα 34-35 μου χρόνια, αντί στα 38. Ισως το κρέμασμα των παπουτσιών να έρθει μετά από την εμπειρία στις ΗΠΑ, για να καταλάβω πως είναι να ζεις εκεί».
Τέχνη: «Δεν τα κατάφεραν ούτε ο Ζεμπινά, ούτε ο Καπέλο, για να δούμε αν η σύζυγός μου καταφέρει να με παθιάσει περισσότερο με την τέχνη. Αν ήταν στο χέρι της το σπίτι μας θα ήταν γεμάτο από πίνακες και θα επισκεπτόμασταν όλα τα μουσεία του κόσμου. Στη Νέα Υόρκη όταν βγήκαμε από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης μου είπε: "Πάμε τώρα στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης;". Για να την αποφύγω της υποσχέθηκα ότι το επόμενο δώρο μου θα ήταν μια ξενάγηση στο Λούβρο. Εν τω μεταξύ την παρασύρω εγώ στον κινηματογράφο. Οι "συνήθεις ύποπτοι" είναι η αγαπημένη μου ταινία, αλλά δυστυχώς πηγαίνω σινεμά λιγότερο από ότι θα ήθελα. Βλέπω τηλεοπτικές σειρές: Lost, Prison Break, Chuck. Από μουσική; Περισσότερο ακούω στο πούλμαν πριν από ένα παιχνίδι, με βοηθάει να συγκεντρώνομαι, χωρίς, όμως, τα μεγάλα ακουστικά στα αυτιά γιατί μου προκαλούν πονοκέφαλο. Εχω μια αδυναμία στο "A sky full of stars" που ήταν το τραγούδι του γάμου μου».
Ταξίδια στο παρελθόν: «Οταν βγήκα από το Αουσβιτς δεν μιλούσα για ώρες και δεν σκεφτόμουν σχεδόν τίποτα άλλο για δύο ημέρες. Ερχονταν συνέχεια στα μάτια μου εκείνες οι φρικαλεότητες, ιδιαίτερα τα πρόσωπα φόβου των παιδιών, τα ρούχα τους, τα παπούτσια, οι κούκλες. Είχα μελετήσει το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι όσα βιβλία και αν διαβάσεις, τίποτα δεν είναι όπως το να ανακαλύπτεις τα πράγματα με τα δικά σου μάτια. Και τίποτα δεν είναι πιο τρελό από τους πολέμους, είναι τρελό ότι τέτοια πράγματα έχουν συμβεί όχι πολλά χρόνια πριν και συμβαίνουν ακόμη: ένα ιδανικό μπορεί να είναι σωστό, οι νεκροί, όμως, και οι θάνατοι είναι πάντα λάθος. Για το λόγο αυτό, αν είχα μια μηχανή του χρόνου, δεν θα σταματούσα ποτέ στο διάστημα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα ως στα μέσα του εικοστού αιώνα: καλύτερα στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για να ζήσεις εκ των έσω μια τέτοια επέκταση. Αλλά όχι, καλύτερα στην εποχή των αρχαίων Ελλήνων, και θα έκανα τα πάντα για να ζω δίπλα στον Πλάτωνα. Οχι να είμαι εκείνος, αυτό πάει πολύ: θα μπορούσα να τον μελετήσω από κοντά, να κατανοήσω πώς έζησε και πώς ζούσαν τότε και κυρίως πώς στο διάολο γινόταν να είναι μπροστά από την εποχή τους τόσα πολλά χρόνια και να έχουν έτσι ένα φουτουριστικό όραμα του κόσμου».
Φίλοι: «Ο καλύτερος φίλος μου οδηγάει τρένα και αυτό δεν είναι επάγγελμα για όλους, αλλά στην καμπίνα του, ουδέποτε έχω μπει. Ημασταν τρελοί για τις SR Aprilia που είχαμε και περισσότερο ήμασταν πάνω εκεί παρά με τα πόδια στο έδαφος. Ο Βαλέριο ήταν σύντροφος για τα πάντα: σχολείο, φαγητό, ταξίδια, διακοπές στην Τυνησία το 2006 ελεύθεροι και οι δύο. Σύντροφοι και στην ομάδα. Στους νέους της Λιβόρνο, μετά εγώ από την C1 έως την A και εκείνος στο πρωτάθλημα Eccellenza: ποτέ δεν ζήλεψε, ούτε καν για ένα λεπτό. "Είναι ένας πραγματικός φίλος" είπα. Και συνεχίζω να το λέω στον εαυτό μου όταν βλέπω ότι το μόνο πράγμα που μου ζητάει είναι να κάνουμε κάθε τόσο τις ανοησίες που κάναμε κάποτε, να θυμόμαστε τα ηλίθια πράγματα δεκαπέντε χρόνων πριν και να γελάμε μέχρι τις πέντε το πρωί. Το βλέπω ότι είναι πραγματικός φίλος όταν μου λέει τα πράγματα κατά πρόσωπο, ίσως με ένα αστείο, αλλά χωρίς να κάνει εκπτώσεις. Οπως ο Τζανικέντα, ο μεγάλος αδελφός μου, όταν έφτασα στη Γιουβέντους. Φοβόμουν ακόμη και να μιλήσω, μου δίδαξε την ισορροπία που χρειάζεται σε αυτόν τον κόσμο: "Διασκέδαση όταν μπορείς, θυσίες πάντα. Και να μάθεις να κατανοείς τις στιγμές" ήταν οι συμβουλές του. Πόσο δίκιο είχε».
Εθισμοί: «Μα, άλλαξες πάλι το τηλέφωνό σου;». Ολοι μου λένε το ίδιο πράγμα, έχει καταντήσει μαρτύριο. «Ναι, και πάλι άλλαξα τηλέφωνο, αλλάζω κάθε τέσσερις μήνες: και τί έγινε με αυτό;». Δεν πίνω: τα... βαπτίσματα με τους φίλους μου τα πήρα, αλλά έμεινε εκεί. Δεν καπνίζω: Το δοκίμασα μια φορά και παραλίγο να πνιγώ. Δεν δοκίμασα ποτέ ναρκωτικά. Τρώω καλά: μια τάρτα με τον καφέ και ένα μπολ παγωτό είναι οι μεγαλύτερες παρασπονδίες μου. Ποιος είναι ο εθισμός μου; Αλλάζω smartphone όλη την ώρα, τώρα ακόμη περισσότερο από ό,τι υπολογιστές. Πριν ήμουν τρελός με το Playstation - έπαιζα ακόμη και 7-8 ώρες την ημέρα, όταν ήμουν μόνος στο σπίτι - και τώρα είμαι άρρωστος με την τεχνολογία, ίσως ξέρω όσα και εκείνοι στα συγκεκριμένου είδους περιοδικά. Α, και πριν από τέσσερα χρόνια αγόρασα μια Ferrari, μοντέλο 458, μαύρο χρώμα. Αλλά αυτό δεν είναι ελάττωμα, αλλά μάλλον μια ιδιοτροπία: την ονειρευόμουν από τότε που ήμουν παιδί».
Τατουάζ: «Ενα από τα πράγματα που απεχθάνομαι περισσότερο είναι η ανία: Εχω σχεδόν τον φόβο μήπως βαρεθώ, και κυρίως φοβάμαι πράγματα που θα με κάνουν να βαρεθώ. Να γιατί μέχρι τώρα δεν έχω κάνει ακόμη ένα τατουάζ, και αν στη συνέχεια με ενοχλεί να το βλέπω; Μόνο ένα πράγμα είναι πολύ δύσκολο να σε κουράσει η ύπαρξή του: ένα παιδί. Αυτός μπορεί να είναι ο μόνος λόγος που θα δώσει την ώθηση να το κάνω: το πρώτο τατουάζ για το πρώτο μου παιδί. Ισως μικρό, αλλά αν αισθανθώ εκατό τοις εκατό βέβαιος θα το κάνω. Ετσι το τατουάζ μπορεί να έχει νόημα: ένα τατουάζ για μένα θα πρέπει να πιστοποιεί στο δέρμα μια διάθεση, μια εκδήλωση, ένα στάδιο της ζωής, μια μνήμη. Για αυτό λέω ότι θα πρέπει να το σκεφτόμαστε λίγο περισσότερο πριν κάνουμε ένα: είναι δυνατόν 20-30 τατουάζ να αντιστοιχούν όλα σε καταστάσεις ανεξίτηλες; Κάθε φορά που ο φίλος μου Σιμόνε Πέπε παρουσιάζεται με ένα καινούργιο, τον προσβάλω: "Και άλλο ένα; Και ποιο είναι το νόημα;" του λέω. Αλλά πάνω απ' όλα, αναρωτιέμαι και ρωτώ όλους εκείνους που έχουν τόσα πολλά. Με όλο το σεβασμό, στα εβδομήντα χρόνια θεωρείται ότι θα είναι ωραίο το θέαμα στο σώμα σας;».
Κακός δρόμος: «Μια φορά συνέβη και σε μένα, αυτό που σήμερα πιστεύω συμβαίνει σε πάρα πολλούς νεαρούς. Μου πρόσφεραν ναρκωτικά, αλλά πιστεύω ότι το πρόσωπό μου τους αποθάρρυνε περισσότερο από το γεγονός ότι δεν είμαι και μικρός σε ηλικία. Αλλους κακούς δρόμους δεν βρήκα μπροστά μου. Θα μπορούσε να συμβεί το 2007 και δεν θα ήταν και τόσο κακός. Θα μπορούσα να πάω να παίξω στην Αγγλία. Απλώς, είχα τη Γιουβέντους στο πεπρωμένο, αλλιώς θα είχα πάει στη Ρόμα το 2004, γιατί ήταν όλα έτοιμα. Ως παιδί δεν είχα χρόνο για χασομέρια και σκασιαρχεία, γιατί ήμουν συνεπής στο σχολείο, να πάω να κλέψω δεν είχα ανάγκη γιατί δεν μου έλειπε τίποτα, ούτε και στους φίλους μου. Σήμερα, δυστυχώς, θα ήμουν μια εξαίρεση, ο καταναλωτισμός είναι ανεξέλεγκτος και τα υλικά μέσα και αγαθά έχουν γίνει για τους ανθρώπους ουσιώδη. Είναι πολύ εύκολο να πάρει κανείς τον λάθος δρόμο».
Αντίπαλοι: «Το έχω πει εκατό φορές, αλλά δεν έχω αλλάξει γνώμη, ο πιο δυνατός από όλους είναι ο Ιμπραΐμοβιτς. Δεν έχω ξαναδεί κάποιον που να ανατρέπει τις ισορροπίες από μόνος του όπως αυτός. Στο γήπεδο τα έχουμε κάνει και τα έχουμε πει όλα: κλωτσιές, αγκωνιές, σπρωξίματα, απειλές, όπως την ημέρα του πρώτου Γιουβέντους-Ιντερ μετά το Καλτσόπολι: "Σε περιμένω έξω", "Εντάξει, θα τα πούμε εκεί". Στη συνέχεια, στο 90ό λεπτό τίποτα. Στο Τορίνο πέρα από τα επεισόδια στα οικογενειακά διπλά, είχαμε επίσης μια καλή σχέση. Σε ένα τώρα Νάπολι-Γιούβε με τον Καβάνι έφτασα να του τραβάω τα μαλλιά, αλλά πριν από αυτό είχε συμβεί κάτι άλλο προφανώς. Στο Μουντιάλ όχι, ελάχιστα μάρκαρα εγώ τον Σουάρες, ήταν περισσότερο πάνω του ο Μπαρτσάλι. Για αυτό εκείνη η δαγκωνιά με έκανε να αντιδράσω με αυτόν τον τρόπο. Δεν έχω την τάση να δαγκώνω τον εαυτό μου, πώς μπορεί ο διαιτητής να μην το είδε; Εκείνη την στιγμή δεν ήταν θέμα να κάνεις το «καρφί», αλλά να προκριθείς ή όχι στον δεύτερο γύρο: Ημουν σίγουρος ότι αν ο Σουάρες είχε αποβληθεί η Ουρουγουάη δεν θα προκρινόταν, όπως έχω πάντα αυτή τη σκέψη στο μυαλό μου ότι με τον Ζιντάν στο γήπεδο, ίσως ο τελικός του 2006 να τελείωνε με διαφορετικό τρόπο».
Είδωλα: «Εγώ πιστεύω ότι τα είδωλα δεν κρίνονται μόνο με την παρουσία τους κατά τη διάρκεια της καριέρας τους: είναι σημαντικό να είσαι είδωλο κυρίως μετά, όταν όλα έχουν τελειώσει. Να λοιπόν, ο Πάολο Μαλντίνι ήταν ένα μοντέλο, ειδικά σε αυτό. Φυσικά ήταν και ο τρόπος που έπαιξε: Οταν ως οπαδός της Μίλαν αγόραζα αναμνηστικά του συλλόγου ήταν εξαιτίας του και εξαιτίας του Φράνκο Μπαρέζι. Ως παιδί ονειρευόμουν για χρόνια τη φανέλα του και στη συνέχεια μια μέρα την απέκτησα στο «Σαν Σίρο», κρίμα μόνο που την αντάλλαξα σε ματς που είχαμε χάσει 6-0 και είχα επίσης βάλει αυτογκόλ. Εκείνη την εποχή έπαιζα αριστερό μπακ: Ημουν πολύ διαφορετικός παίκτης από εκείνον, αλλά πώς ήταν δυνατόν να μην τον παρακολουθώ; Αλλά, όπως είπα το πώς άφησε την ενεργό δράση με εντυπωσίασε ακόμη περισσότερο. Το τελευταίο παιχνίδι, με εκείνες τις αποδοκιμασίες από τους "μιλανίστι" οπαδούς ήταν ένα κακό θέαμα και όμως εκείνος αντέδρασε τόσο ωραία εκείνη την ημέρα, με το κεφάλι ψηλά, όπως όταν έπαιζε. Και όπως βάδισε και στη συνέχεια: απόμακρος, χωρίς πολεμικές, χωρίς να θέλει να εμφανίζεται με τη βία, χωρίς "ξεπούλημα" σε κανέναν για να έχει ένα ρόλο. Δεν ξέρω πώς θα είναι το αντίο μου στο ποδόσφαιρο, αλλά ελπίζω να είναι τόσο καθαρό όσο το δικό του».
Γηρατειά: «Δεν νομίζω ότι σε σαράντα χρόνια από τώρα θα είμαι πολύ διαφορετικός. Το σίγουρο είναι πως δεν θα είμαι ένας γέρος που θα αφήνει την ζωή να τον πηγαίνει εκείνη. Στη σκέψη του να σηκώνομαι και να μην έχω να κάνω τίποτα όλη την ημέρα τρελαίνομαι. Θα είμαι όπως είμαι σήμερα, ως τιμή προς τις γιαγιάδες μου, οι οποίες μου λένε πάντα το ίδιο: "Τζόρτζο μην αλλάξεις". Η μία είναι η γιαγιά Φίτσι, από το Φελιτσιάνα, η σύζυγος του παππού Αρντουίνο που με πήγαινε πάντα για ψάρεμα, παρότι σε μένα δεν άρεσε διόλου. Η άλλη είναι η γιαγιά Λιλιάνα που στην πραγματικότητα φωνάζω Πάπα, γιατί πάντα έτρωγα στο σπίτι της. Σε αυτήν είμαι υπόχρεος γιατί της είχα δώσει μια υπόσχεση που δεν τήρησα. Της πήγαινα τις βρώμικες φανέλες και τα βρώμικα παντελονάκια για να τα πλύνει και της είχα υποσχεθεί ότι αν γίνω ποδοσφαιριστής θα της αγοράσω ένα πλυντήριο. Δεν έχω τον φόβο των γηρατειών, πιστεύω ότι θα είναι όπως όταν σταματήσω το ποδόσφαιρο. Η αρχή μιας άλλης ζωής και θα είναι ωραίο να δω πώς θα είναι αυτή».