Κόμματα και λαός της κρίσης

Λοιπόν, μία από τις μεταπολιτευτικές πηγές του εθνικού κακού ονομάζεται κομματικός πατριωτισμός. Επί δεκαετίες τα κόμματα που κυβερνούσαν, διαχειρίζονταν το συμφέρον της χώρας μέσα από το πρίσμα του κομματικού συμφέροντος. Συντηρούσαν με ιερατική ευλάβεια τον κομματικό πατριωτισμό των ψηφοφόρων τους δια των πελατειακών σχέσεων και εκτοξεύοντας την αδρεναλίνη τους με υπερφίαλες αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα. «Εθνάρχης» ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, «μεγάλος» ο Ανδρέας Παπανδρέου και άλλα τέτοια. Αλλά και οι προεκλογικές προγραμματικές θέσεις τους ποτέ δεν βρίσκονταν πάνω και πέρα από τις εσωκομματικές ισορροπίες ή τους κομματικούς πόθους. Από τα «πράσινα» και «γαλάζια» καφενεία της δεκαετίας του ’80 και το «Τσοβόλα δωσ’ τα όλα», μέχρι τη διαχείριση της ανόδου του Χρηματιστηρίου το 2000 και το «λάδωμα» των πυρόπληκτων το 2007, το προεκλογικό παιχνίδι έπαιρνε χαρακτηριστικά οικονομικού πολέμου με τους κομματικούς στρατούς να ρίχνονται στην μάχη χωρίς πολιτική συνείδηση.