"Ο φθόνος, κρύβει πάντα τις αιτίες του". Μαλβίνα Κάραλη

Οι φίλοι μου εργάζονται, όπως έκανα και εγώ πολλά χρόνια, στην εταιρεία των lifestyle περιοδικών που για τρεις δεκαετίες μονοπωλούσαν τον ενδιαφέρον της αγοράς και σημείωναν υψηλές πωλήσεις.

Κατάσχεση. Όρθιοι οι εργαζόμενοι βλέπουν να τους παίρνουν τις καρέκλες και τα κομπιούτερ από μπροστά τους. Άγριο πράγμα! Σα σκηνή από ταινία, που δεν θα πληρώναμε να δούμε ποτέ στον κινηματογράφο αλλά μόνο σε dvd.

Συγκλονισμένοι, όρθιοι, βλέπουν έναν κύκλο –αγχόνη, να κλείνει γύρω τους. Χρόνια βεβαιότητας και επενδυμένα σε μια δουλειά, δεύτερο σπίτι, πιο πολύ και από σπίτι, ομάδα, να ανήκεις, οικογένεια.

Όρθιοι. Έξω στο δρόμο κοιτάνε τα κοντέινερ να φορτώνουν καρέκλες, γραφεία, οθόνες, καλώδια. Υπνοβατώντας στην αβεβαιότητα πια, ξέρουν πως το μέλλον τους γελάει κατάμουτρα. Και αρχίζει το έπος της κακίας. Tweets και μηνύματα στο Facebook. Χαιρακακία. Μνησικακία. Σκέτο κακία. Πράσινη, πυώδης, σα τέρας παιδικής φαντασίας, κλεισμένο σε ντουλάπα παιδικού δωματίου, για τη νύχτα που δεν προλάβεις να φωνάξεις τους γονείς σου να'ρθουν και θα χιμήξει στον τρυφερό λαιμό σου. Ένας φίλος παραφράζει τον Τένεσι Ουίλιαμς και την Μπλανς. «Πάντα εμπιστευόμουν την κακία των ξένων». Και εντάξει! Πες ότι το αφεντικό δε το γούσταρες, αν και δε σουκανε προσωπικά τίποτα, εδώ που τα λέμε. Οι 250 εργαζόμενοι, οι απλήρωτοι, που με νύχια και με δόντια κρατάνε την δουλειά τους, που τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η σταθερά τους για δημιουργία, επιβίωση, όνειρα, ευτυχία, ήταν το Συνταγματικό αγαθό τους, τι κακό σου κάνανε! Που θριαμβολογείς; Σε ποιο τόπο ασφάλειας κινείσαι; Σήμερα αυτοί, αύριο εσύ άθλιε, βρωμόψυχε, μιαρέ ανθρωπάκο που πολύ ασχολήθηκα μαζί σου και με λερώνεις με λέρες που δεν ξεπλένονται ούτε στους 60 βαθμούς. Ζήσε με την κακία σου και να θυμάσαι, πως τα έντυπα, τα περιοδικά, τα sites, τις εφημερίδες, τις εκπομπές δεν τα φτιάχνουν με καλώδια και καρέκλες αλλά με ψυχές, ομάδες και ανθρώπους.