Μη! Μη το κάνεις αυτό!

Βλέπω θλιβερές στιγμές αποχαιρετισμού στον Θύμιο Καρακατσάνη. Τα μεγάλα παιδιά της τέχνης, οι ηθοποιοί, οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν το ρήμα «παίζω» στην καθημερινότητα τους, αιωνία λυτρωμένοι σε μια παιδικότητα και αξιοζήλευτα, πάνε και αποχαιρετούν έναν δεδομένα σημαντικό, έναν απ την αφρόκρεμα τους, απ'τους καλύτερους των καλυτέρων τους.

ΟΚ! Λένε αυτά τα κλισέ που χρησιμοποιούμε συνεχώς και όταν φτάνει η ώρα να'χουν έννοια και ουσία, φτηναίνουν. Όμως ούτε αυτούς ακυρώνουν οι λέξεις, ούτε τον σπουδαίο απόντα, τον εργάτη, τον σπλαχνικό θεατρίνο, τον λαϊκό «δικό μας» καλλιτέχνη, με

τις αναφορές στον Αριστοφάνη, στο Καραγκιοζη, στη μεγάλη κουλτούρα που μας έκανε σήμερα να μιλάμε ίδια γλώσσα και να αισθανόμαστε με τα ίδια αισθήματα, ή να γελάμε ακουμπώντας στους ίδιους κώδικες.

Στο πλήθος σπουδαίοι ηθοποιοί. Κάποιοι κράτησαν την ψυχαγωγία μας με την ουσιαστική έννοια της. Ένας τους σκιά αυτού που ήταν. Λίγα, αραιά μαλλιά βαμμένα κόκκινα και ένα πουκάμισο θλιβερό, ράκος παλιού ρόλου ευγενή και η ανάγκη να μείνει νέος, να συνεχίσει να υπάρχει σαν ζεν πρυμιέ, λες και έρημην μας μεγάλωσε και άλλαξε και εμείς δεν μετρήσαμε δεκαετίες που πρωταγωνιστούσε!

Πιο μεγάλη θλίψη για αυτόν με έπιασε –που από σέβας δε χρειάζεται να πούμε όνομα- παρά για τον άνθρωπο, τον πρωταγωνιστή που με αξιοπρέπεια διέκοψε τις εμφανίσεις του όταν αισθάνθηκε αδύναμος και έφυγε με εντιμότητα. Αυτοί που αγαπήσαμε στήνονται σε βάθρα πολύ πάνω από μας και τη θνητότητα μας, ακόμη και αν δε το αντέχουν και ζαλίζονται απ τα ύψη. Όχι βαμμένα μαλλιά, όχι κουρελάκια, όχι προσπάθεια να μείνουν «γκόμενοι» όταν είναι σεβάσμιοι και σοφοί παππούδες. Όχι. Μη μας το κάνουν αυτό. Παθαίνουμε ερωτική απογοήτευση...