ΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ

Στην πολιτική δεν υπάρχουν μονοσήμαντες απαντήσεις γιατί τα ίδια τα ερωτήματα δεν είναι μονοδιάστατα. Η πατρίδα μας περνά μια μεγάλη δοκιμασία, απότοκο μιας διεθνούς κρίσης που ξεκινά από τις ΗΠΑ το 2008 αλλά και των δομικών αδυναμιών της ελληνικής πολιτείας ως προς το εφαρμοστικό πλαίσιο λειτουργίας της. Πιστεύω βαθιά ότι η ανίχνευση των αιτιών που μας έφεραν σε αυτή τη δύσκολη θέση που βρισκόμαστε σήμερα οφείλει να απασχολήσει τους ειδικούς επιστήμονες και όχι τους πολιτικούς.....

Κι’ αυτό γιατί ο Έλληνας και η Ελληνίδα που μας στέλνει στη Βουλή για να εκπροσωπήσουμε τον ίδιο και κατ’ επέκταση τα εθνικά συμφέροντα δεν επιθυμεί περιγραφές του προβλήματος ή ανάδειξη των αφορμών μιας κρίσης αλλά την κατάθεση προτάσεων δημιουργικής υπέρβασης του σημερινού τέλματος.
Δεν είναι λίγες οι πολιτικές δυνάμεις που εισέρχονται σήμερα στον προεκλογικό στίβο ομφαλοσκοπώντας αενάως. Είναι οι πολιτικές αυτές δυνάμεις που πιστεύουν ή που ίσως θα επιθυμούσαν η Ελλάδα να ήταν μόνη της στον πλανήτη γη ή να λειτουργεί ως κράτος –φρούριο, ένα είδος Βορείου Κορέας στη Ν.Α Ευρώπη. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο αποφεύγουν να συνδέσουν τα ζωτικά προβλήματα της Ελλάδας με το διεθνές περιβάλλον και υπόσχονται λύσεις «υπέρβασης» της κρίσης που θα μπορούσαν όμως να γίνουν πιστευτές μόνο από όσους αρέσκονται σε απλουστεύσεις και κοντόφθαλμες προσεγγίσεις.
Η Ελλάδα λειτουργεί σε ένα διεθνές σύστημα που το διαπερνά η αρχή της αλληλεξάρτησης. Με απλά λόγια, οι κινήσεις και οι αποφάσεις που λαμβάνουν κάποιοι διεθνοσυστημικοί δρώντες επηρεάζουν το πεδίο δράσης και λειτουργίας άλλων αντιστοίχως. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι ευκαιρίες αλλά και οι απαιτήσεις για το κάθε κράτος ξεχωριστά, πλην των κρατών – παριών [rogue states] που δεν μετέχουν σε αυτή τη διαδικασία και είναι αυτό-εγκλωβισμένα σε μια μονήρη εσωστρέφεια, να είναι ιδιαιτέρως αυξημένες. Η Ελλάδα βασικός δρων στο υποσύστημα της Ν.Α. Ευρώπης μετέχει καθημερινά στη διαδικασία της αλληλεξάρτησης. Στην παρούσα φάση βέβαια και λόγω της κρίσης περισσότερο εξαρτάται από τις αποφάσεις των δανειστών της σε επίπεδο Ευρώπης αλλά και δυτικού κόσμου και λιγότερο εξαρτά το διεθνές σύστημα από το πλαίσιο της δράσης της. Η δημιουργική λοιπόν μεταβολή της συγκεκριμένης διαδικασίας μπορεί και πρέπει να είναι ο στόχος για την Ελλάδα την επόμενη δεκαετία.
Αναλόγως του πόσο ισχυρό είναι ένα κράτος τόσο περισσότερο αυξάνει την εξάρτηση άλλων κρατών από το ίδιο και τόσο λιγότερο εξαρτάται από άλλα κράτη. Η Ελλάδα, κομβικός παράγοντας της Ν.Α Ευρώπης σε ενεργειακό αλλά και στρατηγικό επίπεδο, ασφαλής διάδρομος από και προς τη Μέση Ανατολή αλλά και το υποσύστημα της Βορείου Αφρικής, γεωπολιτικός σταθεροποιητής κρίσεων στα όμορα υποσυστήματα, καταλύτης σε επίπεδο ήπιας ισχύος λόγω του πολιτιστικού της φορτίου και του τουριστικού της προϊόντος, επικοινωνιακός κόμβος στις εμπορικές συγκοινωνίες, πρωταγωνίστρια στον τομέα της ποντοπόρου ναυτιλίας και έχοντας μια δυναμική ομογένεια και στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, διαθέτει όλα τα