Μετά τις Αργινούσες… Υπάρχει σήμερα Θρασύβουλος;

Πελασγός ο Μιλήσιος

Η ναυμαχία στις Αργινούσες, λίγο προτού την εκπνοή του Πελοποννησιακού πολέμου, ήταν το τέλος του σπαρτιατικού στόλου.
Συνέπειά του, ήταν να ζητήσουν οι Σπαρτιάτες ειρήνη με τους Αθηναίους. Όμως οι φιλοπόλεμοι, και δημαγωγοί, με προεξάρχοντα τον Κλεοφώντα, έδιωξαν τους Λάκωνες κήρυκες αφού έπεισαν το χειραγωγούμενο λαό για τον ατέρμονα πόλεμο. Οι Αθηναίοι δεν ήξεραν που να στηριχτούν, μη έχοντας εμπιστοσύνη ούτε στον Κλεοφώντα και τους δημοκρατικούς, ούτε στους ολιγαρχικούς, αυτούς που τον είχαν εξαπατήσει, για να θανατωθούν οι 6 νικητές ναύαρχοι με την εισήγηση

του Καλλίξενου, που πλήρωσε την
αφροσύνη του με την αυτοκτονία του, μέσα σε γενική κατακραυγή ενός αγόμενου και φερόμενου πλήθους.

Βέβαια, δυο χρόνια μετά τη δολοφονία των Έξ, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του Σωκράτη να τους διασώσει, ανάθεσαν την αναπλήρωσή τους σε ανίκανους και άπειρους ναυάρχους. Η σοβούσα κρίση στο πολίτευμα των Αθηνών, αντικείμενο των δημαγωγών και των λαθών της επηρμένης Αθηναικής ηγεμονίας μετά τη Δηλιακή Συμμαχία, και των αποτυχημένων επιλογών στη διάρκεια του Πελοπονησιακού πολέμου, τον οποίο “μανατζάριζε” ουσιαστικά η εξωτερική πολιτική των Περσών, ο Σατράπης της Λυδίας Κύρος, χρηματοδότησε τη ναυπήγηση του νέου Σπαρτιατικού Στόλου για την τελική έκβαση του πολέμου.

Λίγο πιο βόρεια, στα Δαρδανέλλια, στα πλαίσια του αποκλεισμού Αθηναικών εμπορικών πλοίων φορτωμένα με σιτηρά, προερχομένων από τον Εύξεινο Πόντο, ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Λύσανδρος διαλέγοντας τους Αιγός ποταμούς για τη ναυμαχία, κατέλυσε την Αθηναική Δημοκρατία κατανικώντας τα 180 Αθηναικά πλοία.
Λέγεται βέβαια ότι συνηγόρησε και η προδοσία του Αθηναίου ναυάρχου Αδείμαντου, αποκαλύπτοντας τα σχέδια των Αθηναίων στον Λύσανδρο. Εξού και μετά τη ναυμαχία ήταν ο μόνος επιζών…

Ο Δεκελεικός πόλεμος, αντικείμενο του από ξηράς αποκλεισμού της Αθήνας, υποβοήθησε σε ήττα της επηρμένης Ηγεμονίδας και την κατάλυση της Δημοκρατίας.
Ο Λύσανδρος μετά τους Αιγός ποταμούς, όσους αιχμαλώτους δεν έσφαξε, τους έφερε πειναλέους και γυμνούς στην Αθήνα επιτείνοντας το επισιτιστικό πρόβλημα…
Δεν ανάγκασε τους Αθηναίους σε άμεση ειρήνη, αλλά περίμενε το αποκλεισμένο Άστυ να ζητήσει από μόνο του εξευτελιστκή υποταγή.
Μετά το Νοέμβριο του 405 π.Χ, και την πείνα να θερίζει την αποκλεισμένη Αθήνα, περιμένοντας την ολοκληρωτική τους εξάντληση, εδέησαν την Άνοιξη του 404, κατόπιν των διαβουλώσεων περί των όρων υποταγής του “πρέσβυ” μετριοπαθούς ολιγαρχικού Θηραμένη, να συνομολογήσουν τους όρους, γκρεμίζοντας τα Μακρά Τείχη…

Εκτός τη σημειολογία της εξευτελιστικής υποταγής, κατεδείκνυαν και την αντίφαση της πάλαι ποτέ δόξας της, γκρεμίζοντάς τα για την είσοδο των Ολυμπιονικών στην πόλη!

Ο στόλος του Λύσανδρου μπαίνοντας στον Πειραιά, μοίραζε τρόφιμα…
Μουσική από αυλητρίδες και σπαρτιατικά τραγούδια, κατά τη διάρκεια του γκρεμίσματος των Μακρών Τειχών, υπογράμιζαν το τέλος της ελευθερίας.
Ενός τέλους, που οι Αθηναίοι ολιγαρχικοί λέγαν πω