Η παρασιτική κρατικοδίαιτη διανόηση εμπόδιο στην κοινωνική απελευθέρωση…

Η καθεστωτική διανόηση σήμερα.
Του Γιώργου Κοντογιώργη 1. Η έννοια της καθεστωτικής διανόησης ορίζει την κατηγορία εκείνη των πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι τοποθετούνται, από την περιοχή της επιστήμης ή της πολιτικής τους στράτευσης, ως ερμηνευτικοί αναλυτές, λειτουργικοί θιασώτες ή νομιμοποιητικοί απολογητές του κατεστημένου πολιτικού συστήματος. Κατεστημένο, από την πλευρά του, δεν είναι το απλώς κρατούν πολιτικό σύστημα, αλλά εκείνο που έχει αποκτήσει βαθιά συντηρητικό χαρακτήρα, με την έννοια ότι έρχεται σε σύγκρουση με…. τον χρόνο της εξέλιξης και, μάλιστα, αντιστρατεύεται το κοινό συμφέρον, δηλαδή το γενικό αίσθημα της εποχής του για την ελευθερία της κοινωνίας.             Στην κατηγορία αυτή, ταξινομείται, με έκδηλο ομολογουμένως, τρόπο τις τελευταίες δεκαετίες, το παράδειγμα του σύγχρονου κράτους. Εφεξής, όχι μόνο οι πολιτικές του βρίσκονται σε πλήρη σύγκρουση με το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και η ίδια η δομή και η λογική του ανάγεται σε ένα παρελθόν που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αναφέρομαι στη θεμέλια αρχή του, τη διαφοροποίησή του από την κοινωνία, με την οικειοποίηση, κατά τρόπο μονοσήμαντο, του πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε η τελευταία να παραμένει αποκλεισμένη από αυτό, εγκιβωτισμένη στην ιδιωτική σφαίρα, σε καθεστώς ιδιωτείας. Το κράτος αυτό, πολιτικά κυρίαρχο επί της κοινωνίας, εννοεί να ερμηνεύει αυθεντικά την έννοια του κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος και, μάλιστα, να αντιτείνει την υπεροχή της βούλησής του απέναντι στην κοινωνική βούληση.            Καθεστωτική, επομένως, είναι η σημερινή διανόηση, επειδή συντάσσεται με ένα (καθόλα μοναρχικό ως προς τη δομή, ολιγαρχικό ως προς τη λογική και τη λειτουργία) κράτος, το οποίο εγκαθιδρύει μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής μια σχέση που αντιβαίνει στις εξελίξεις της εποχής μας, ενώ έχει επίσης καταφανώς εκτραπεί του σκοπού της πολιτικής για τον οποίο το προόριζαν οι θεμελιωτές του.            2. Έχει ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι η καθεστωτική διανόηση για να επιτύχει τη νομιμοποίηση του “νεοτερικού” κράτους, επιστρατεύει δύο θεμελιώδη επιχειρήματα:                  Πρώτον, ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα, μολονότι το κατέχει εξολοκλήρου το κράτος και περιορίζει την (κατά τα άλλα, ιδιωτική) κοινωνία των πολιτών, σε έναν απλώς νομιμοποιητικό ρόλο, κατά την επιλογή του υπό στενή έννοια πολιτικού προσωπικού, είναι, παρόλ’αυτά, αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό. Εντούτοις, είναι απολύτως προφανές ότι δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, διότι δεν συγκεντρώνει καμία από τις ιδιότητες της αντιπροσώπευσης ή της δημοκρατίας. Και, οπωσδήποτε, τα δύο αυτά συστήματα είναι ασύμβατα μεταξύ τους, δεν μπορεί να συνυπάρξουν στην ίδια πολιτεία.            Και δεύτερον, ότι η κοινωνία των πολιτών αδυνατεί αντικειμενικά να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα, να γίνει δηλαδή θεσμικός εταίρος της πολιτείας. Διότι, θα ισχυρισθεί, τα πολιτικά ζητήματα είναι εξαιρετικά πολύπλοκα για να τα διαχειρισθεί η άπειρη, αμαθής και εξόχως εγωιστική κοινωνία των πολιτών. Επιπλέον, δεν συντρέχουν οι π