Η κορυφαία στήλη στον Ελληνικό τύπο: Ο “κομαντάντε” δίνει πάλι το στίγμα των πολιτικών εξελίξεων.

Από τον “κομαντάντε” Μάρκο Μουζάκη

** Ο καθένας επιλέγει το πολιτικό ρέκβιεμ που του πάει.

Κι ο ΣΑΠ επέλεξε να αποχωρήσει σε κλίμα πολιτικού του εξευτελισμού, πλήρους απαξίας του, αφού κόντεψε να ρίξει τη χώρα στα βράχια του χαμού, αφού κόντεψε να ακρωτηριάσει την πατρίδα, αφού διέλυσε τα πάντα, αφού έστειλε το λαό στην εξαθλίωση και την κοινωνία πενήντα χρόνια πίσω!

** Πόσο δίκιο είχε ο αείμνηστος πατέρας του…

** Καταλύτης των εξελίξεων ήσαν, κατά την άποψή μου, τα όσα συνέβησαν την 28η Οχτώβρη, αυτή η παλλαϊκή καταιγίδα που επιχείρησαν να προβοκάρουν τα καθεστωτικά

ανδρείκελα, αυτή η καταιγίδα που συμπαρέσυρε τις εξελίξεις…

** Τι συνέβη εκείνη τη νέα ιστορική ημέρα;

** Τα είπε όλα ο Μαν. Γλέζος, ο ήρωας της Εθνικής Αντίστασης.

Αυτός ο διαχρονικός έφηβος αγωνιστής. Εξέφρασε, για άλλη μια φορά το χειμαζόμενο και αντιστεκόμενο λαό. Κι όποιος δεν κατάλαβε τι πραγματικά συνέβη στις παρελάσεις της 28ης Οχτώβρη, είναι απλά μακριά και έξω απ’ τις ιστορικές διεργασίες που συντελούνται στον ελληνικό λαό.

** Όχι, δεν ήταν Ύβρις αυτό που συνέβη. Αρχή Νεμέσεως ήταν. Ύβρις ήταν αυτό που διέπραττε η κατοχική κυβέρνηση. Και οι –πράγματι- υπερβολές που συνέβησαν δεν αλλοιώνουν το πραγματικό νόημα αυτής της μη καθοδηγούμενης αντίστασης, που βρήκε εντελώς απροετοίμαστο το καθεστώς των ναιναίκων.

** Ή μήπως δεν κατάλαβαν τίποτα ούτε οι κυβερνητικοί, ούτε τα δημοσιογραφικά τους εντεταλμένα τσιράκια, απ’ την αποστροφή του προσώπου έναντι των «επισήμων», του τυφλού ο οποίος παρήλασε; Κι αυτός άπατρις ήταν; Κι αυτός ασεβής;

** Ασεβείς κι απάτριδες και οι περήφανοι μαθητές, οι οποίοι ομοίως απέστρεψαν το πρόσωπό τους; Ή μήπως του… ΣΥΡΙΖΑ;

** Απάτριδες και ασεβείς είσαστε όλοι εσείς, ο εσμός των πωλητών μιας περήφανης χώρας, η πολιτική και δημοσιογραφική μαφία των ολετήρων του έθνους, η φαμίλια των «γιέσμεν», ο συρφετός που επιχειρούσε να δηώσει ό,τι έχει απομείνει στη δόλια πατρίδα…

** Εξαιρώ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θέλω να τον εξαιρώ. Μα έπρεπε επιτέλους να αντιληφθεί, ότι η παραπέρα ανοχή του έναντι των ολετήρων κόντευε να γίνει συνενοχή.

** Και ορισμένες απ’ τις δηλώσεις του ήσαν ατυχείς, ατυχέστατες. Ίσως να δικαιολογούνται, απ’ τη φόρτιση της στιγμής… Ο ρόλος του είναι συμβολικός της ενότητας του έθνους, όχι αυτός που θέτει διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ανυπόταχτων πολιτών και της «εξουσίας»…

** Από σένα, φίλε Κάρολε, θέλω να θυμάμαι εκείνο τον υπουργό της κρίσης του 1987. Εκείνο τον πολιτικό, ο οποίος σε μια ιστορική του συνέντευξη είχε πει ότι οι Παλαιστίνιοι δεν είναι τρομοκράτες, «αν κοιτάξει κανείς στα μάτια τους την περηφάνια και την απελπισία», όπως είχες πει!

** Αυτή την περηφάνια και αυτή την απελπισία δεν την είδες, δεν την αντιλήφθηκες, σεβαστέ Πρόεδρε, στα πρόσωπα, στα μάτια αυτών οι οποίοι άκουσαν από σένα εκφράσεις καθεστωτικές αντί για λόγια αν όχι συμπαράστασης, τουλάχιστον κατανόησης;

** Φίλε Πρόεδρε, ο καθείς διαλέγει τη θέση του στην Ιστορία. Και συ κ