Πέντε λόγοι να μη λείψει κανείς και καμιά από τους δρόμους

Ασφαλιστικό (και όχι μόνο)…

1. Η θέσπιση «εθνικής σύνταξης» στα όρια του επιδόματος ανεργίας (384 ευρώ για 20 χρόνια εργασίας και 346 ευρώ για 15 χρόνια εργασίας), η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και ο περιορισμός των δαπανών για την κοινωνική ασφάλιση συνιστούν πράξεις ακραίας περιφρόνησης σε βάρος μιας κοινωνίας που καθηλώνεται στη φτώχεια και την έλλειψη προοπτικής. Η πολιτική διάσταση αυτού του εγκλήματος, που εύλογα καταγγέλλουν συνδικάτα και δεκάδες σωματεία (ακόμα και η Κεντρική Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή της Βουλής…), είναι ότι συντελείται στο όνομα της Αριστεράς.

2.

Η ψήφιση ενός ασφαλιστικού νομοσχεδίου στο πρότυπο του σχεδίου Γιαννίτση, και μάλιστα με «κατεπείγουσα» διαδικασία, διαψεύδει όσους, από αφέλεια ή σκοπιμότητα, επιμένουν πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει πολιτική εξαιτίας του τρίτου Μνημονίου. Σε πείσμα της προπαγάνδας περί «φιλολαϊκής διαχείρισής» του, η ίδια υλοποιεί ευλαβικά τις αντικοινωνικές διατάξεις του για να κλείσει «πάση θυσία» η πρώτη αξιολόγηση, αντιγράφει το γνώριμο από τους προκατόχους της ρεπερτόριο ευτελισμού της Βουλής, και παρά τους ηρωικούς τόνους στην επικοινωνιακή διαχείριση της διαπραγμάτευσης, νομοθετεί ένα ακόμα τερατούργημα, με το βλέμμα στραμμένο όχι στην ελληνική κοινωνία, αλλά στο Eurogroup της 9ης Μαΐου.

3. Το «ασφαλιστικό Κατρούγκαλου», όπως και κάθε πολιτική συρρίκνωσης δημόσιων δαπανών, επιχειρείται να νομιμοποιηθεί στη βάση της έλλειψης πόρων – ως εάν η έλλειψη αυτή να συνιστά φυσικό φαινόμενο. Εδώ και χρόνια, ωστόσο, η εικόνα του «καταρρέοντος» ασφαλιστικού ήταν η αυτοεκπληρούμενη προφητεία, και μαζί το επικοινωνιακό υπερόπλο κάθε κυβέρνησης που άφησε ανέγγιχτες τις αιτίες της έλλειψης πόρων: την ανεργία, την επισφαλή και ανασφάλιστη εργασία, τη φοροασυλία και τη φοροδιαφυγή μικρών και μεγάλων αφεντικών.

4. Παρά την παροιμιώδη αναξιοπιστία των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, την ανοχή τους στην απαξίωση της εργασίας και της κοινωνικής ασφάλισης (αλλά και την αλησμόνητη στήριξη του «Ναι» στο περσινό δημοψήφισμα…), η στήριξη των απεργιακών διαδηλώσεων είναι αναγκαίο πρώτο βήμα για την αντεπίθεση της ελληνικής κοινωνίας. Η νεολαία και ο κόσμος της εργασίας στη Γαλλία δείχνουν ένα δρόμο και για μας: το δρόμο της μαζικής, μαχητικής και επίμονης κοινωνικής αντιπολίτευσης στην πολιτική που απαξιώνει τη ζωή – πέρα απ’ τη μιζέρια της συνθηκολόγησης με το μικρότερο κακό, που αποδεδειγμένα πια στρώνει το δρόμο για το μεγαλύτερο.

5. Το «ασφαλιστικό Κατρούγκαλου» πρέπει να γίνει αφετηρία για μια εφ’ όλης της ύλης αντιπαράθεση με την κυβέρνηση. Το δίλημμα για την ελληνική κοινωνία δεν είναι ανάμεσα στο «αριστερό» και το δεξιό Μνημόνιο, αλλά υπέρ ή κατά της πολιτικής που διαχειρίζεται τις ζωές εκατομμυρίων ως περιττές και αναλώσιμες: είτε πρόκειται για τις ζωές των συνταξιούχων, των ανέργων και των επισφαλώς εργαζόμενων, είτε για τις ζωές των προσφύγων, των μεταναστών και των παιδιών τους. Η εξοικείωση με τη μνημονιακή βαρβαρότητα υπενθύμισε ότι ενός κακού, έπονται στρατόπεδα, φράχτες, βία και ποινικοποίηση της αλληλεγγύης – με αποκορύφωμα τη συμφωνία Τουρκίας-ΕΕ που καταργεί το άσυλο για τους πρόσφυγες. Υπάρχουν, ωστόσο, και καλά νέα. Από την έμπρακτη αλληλεγγύη εκατομμυρίων ανθρώπων στους πρόσφυγες ως την πρόσφατη δημιουργία του Χώρου Φιλοξενίας City Plaza, αλλά και άλλων καταλήψεων προσφυγικής στέγης και πρωτοβουλιών αλληλεγγύης, μια σειρά από σημαντικές χειρονομίες αξιοπρέπειας μας το θυμίζουν: την Άνοιξη, αν δεν τη βρεις, πρέπει να τη φέρεις!

Η Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά συμμετέχει στις απεργιακές συγκεντρώσεις του τριημέρου 6-8 Μαΐου (Αθήνα: Σύνταγμα στις 7/5 και Μουσείο, στο πανό του City Plaza).

The post Πέντε λόγοι να μη λείψει κανείς και καμιά από τους δρόμους appeared first on Enimerosi24.