Τραγική ουτοπία...

Ούτε έκλεισε ούτε θα κλείσει το ζήτημα των τεσσάρων βασικών ελευθεριών για τους Τούρκους πολίτες σε περίπτωση λύσης, αν δεν το κλείσει η Κυβέρνηση. Εάν το αφήσει στην ΕΕ και μόνο, λογικό είναι να επιδιώξει να βρει συμβιβαστικές φόρμουλες, όπως η Πορτογαλική και άλλες, και αν τα εθνικά συμφέροντα ισχυρών κρατών μελών, όπως των Γερμανών, επιτάσσουν διαφορετικές επιλογές.

Ας είμαστε συγκεκριμένοι. Η Κυβέρνηση μπορεί να κλείσει το θέμα, τονίζοντας με σαφήνεια προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν το συζητά. Διότι εμπίπτει στα θέματα τής ασφάλειας και της επιβίωσης τού ελληνικού πληθυσμού. Εάν αυτά

θεωρούνται ακραία από κάποιους, όπως και οι αναφορές στην κατοχή, η Κυβέρνηση έχει τις εξής επιλογές:

1. Να υποστηρίξει γραπτώς εντός της ΕΕ και να τεκμηριώσει ότι εάν γίνει δεκτή η θέση για την παραχώρηση των τεσσάρων βασικών ελευθεριών για τους Τούρκους πολίτες σε περίπτωση λύσης: Α. Καταργείται η ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας, εντάσσεται από την πίσω πόρτα και δημιουργείται κακό προηγούμενο. Β. Μετατρέπεται η Κύπρος σε τουρκικό κρατίδιο, από το οποίο η Τουρκία θα εφορμά στην Ευρώπη.

2. Να κινήσει τις διαδικασίες, ώστε να ληφθεί σχετική απόφαση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ότι δεν μπορούν να παραχωρηθούν οι τέσσερεις βασικές ελευθερίες σε Τούρκους πολίτες παρά μόνο, εάν ενταχθεί η Τουρκία στην ΕΕ ως πλήρες κράτος μέλος.

3. Δεν θα προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός της τελωνειακής ένωσης εκτός και αν η Τουρκία τερματίσει το εμπάργκο που επιβάλλει σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και εφαρμόσει ό,τι η αντιδήλωση τής 21ης Σεπτεμβρίου αναφέρει. Δηλαδή την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία.

Ερώτημα: Γιατί να μην τεθεί επί τάπητος το θέμα της αντιδήλωσης, όταν μάλιστα η Λευκωσία πανηγυρίζει κάθε φορά που ενσωματώνεται στα συμπεράσματα Ευρωπαϊκού Συμβουλίου; Η απάντηση στο ερώτημα έχει ως εξής: Επειδή εάν ζητηθεί από την Κυβέρνηση ως θέμα αρχής η αναγνώριση, θα συμβούν δύο, μεταξύ άλλων, τινά:

1. Εάν η Άγκυρα δεν μας αναγνωρίσει, τότε θα πρέπει να πληρώσει κόστος, εφόσον θα πρέπει να τεθεί υπό καθεστώς κυρώσεων, όπως αυτές που εισηγείται ο Επίτροπος Χαν για τον τερματισμό της προενταξιακής βοήθειας που φθάνει το 1 δις ευρώ ετησίως. Και αυτό μπορεί να συμβεί σε συνδυασμό με το άρθρο 222 των Συνθηκών, που προνοεί ότι, εάν ένα κράτος τελεί υπό καθεστώς επίθεσης από τρίτο κράτος, οι εταίροι υποχρεούνται εμπράκτως να το στηρίξουν και να δείξουν την αλληλεγγύη τους, όπως συνέβη με τη Γαλλία μετά το τρομοκρατικό κτύπημα της 13ης Νοεμβρίου του 2015 στο Παρίσι.

2. Εάν, υποθετικά μιλάμε, η Τουρκία μας αναγνωρίσει, τότε αλλάζει η μορφή της λύσης.

Ερώτημα νέο: Γιατί ενταχθήκαμε στην ΕΕ; Δεν ενταχθήκαμε για να έχουμε μια καλύτερη τύχη από το σχέδιο Ανάν; Και όμως, ενώ η ΕΕ έχει καθορίσει νομικό και πολιτικό πλαίσιο, επί του οποίου θα μπορούσε να στηριχθεί μια καλύτερη λύση και να αποτραπούν οι φόρμουλες διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και αντικατάστασής της από δυο ισότιμου καθεστώτος συνιστώντα κράτη, το κομματικό κατεστημένο επιμένει να θέλει να δικαιωθεί για το «ναι» που είπε το 2004. Και δεν έχει σχέδιο Β, παρ' ότι η εναλλακτική επιλογή βρίσκεται μπροστά μας.

Περιλαμβάνει όσα αναφέρει η ΕΕ. Επειδή, μάλιστα, η Άγκυρα διαβάζει τη σκέψη της εξευμενιστικής πολιτικής των Αθηνών και της Λευκωσίας, τώρα τις εξευτελίζει. Με κάθε τρόπο. Καθημερινά. Και όχι μόνο ζητά μια ομοσπονδία που θα καθιστά την Κύπρο επαρχία της Τουρκίας, αλλά επιδιώκει, ταυτοχρόνως, να μας χρησιμοποιήσει ως πύλη, για να ενταχθεί στην ΕΕ και να διαλύσει και αυτήν μετά την Κυπριακή Δημοκρατία.

Και η ηγεσία μας αντί να της κόψει τη φόρα με σειρά νομικών και διπλωματικών μέτρων εντός κυρίως της ΕΕ επιμένει να της προσφέρει άλλοθι, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι οι γκρίζοι λύκοι μπορούν να γίνουν αρνάκια... Οποία τραγική ουτοπία!