Ο «ενδιάμεσος», η «επανασυγκόλληση» και το 2018

Ο ενδιάμεσος ή μεσαίος χώρος, στην κυπριακή του εκφορά, είναι το πεδίο του κομματικού φάσματος που δεν περιλαμβάνει τους δύο πόλους και ό,τι βρίσκεται στα άκρα αυτών. Στην πραγματικότητα, σε επίπεδο Οικονομίας εκφράζει κατά προσέγγιση μια μετα-κεϋνσιανή θεώρηση, παρά τις ιδιαιτερότητες που εμφανίζει κάθε κόμμα, και σε επίπεδο Κυπριακού ακολουθεί πιο «σκληρή» γραμμή σε σχέση με την αριστερο-δεξία φιλοσοφία επί του ζητήματος.

Στον πολιτικό γεωγραφικό χάρτη της Κύπρου η περιοχή αυτή συστάθηκε με δυναμικό που στεγάστηκε

στην ΕΔΕΚ (1969) και στο ΔΗΚΟ (1976), ως έκφραση-συνέχεια της μακαριακής πολιτικής επί του Κυπριακού. Από το 1983 - σημείο κατά το οποίο ο πολιτικός βίος στην Κύπρο άρχισε να εξομαλύνεται, αφού προηγήθηκε η κυριαρχία Μακαρίου, το πραξικόπημα και η εισβολή του 1974- κατά τα επόμενα 30 χρόνια έχουν παρατηρηθεί τα ακόλουθα:

Οι δύο πόλοι να κυμαίνονται, σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, αθροιστικά μεταξύ 60-70%.Σε επίπεδο προεδρικών εκλογών κανείς δεν μπορούσε να εκλεγεί ΠτΔ χωρίς τη στήριξη των δύο πόλων.Η συνεργασία ΔΗΚΟ-ΑΚΕΛ για την ανάδειξη ΠτΔ είχε αίσιο αποτέλεσμα, από τον πρώτο γύρο κιόλας, όταν υποψήφιος ήταν ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ.Η αποχή, μέχρι το 2006, κυμαινόταν κάτω του 10%.

Το κάθε σημείο, φυσικά, έχει την εξήγησή του. Η χρονική εγγύτητα με τον διχασμό του 1974 λειτουργούσε υπέρ της πόλωσης και της αναβίωσης των φαντασμάτων του παρελθόντος, με αποτέλεσμα οι κομματικοί μηχανισμοί του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ να κινητοποιούν εύκολα τους οπαδούς, υπό τη διχοτομική γραμμή «δεξιάς-αριστεράς» και «φασιστών-κομμουνιστών». Η επιτυχημένη αυτή στρατηγική καθιστούσε του δύο «μεγάλους» κυρίαρχους στις προεδρικές εκλογές. Κανείς ΠτΔ δεν έχει εκλεγεί χωρίς να στηρίζεται από τον έναν εκ των δύο. Ακόμη και το 2008, που η πλάστιγγα φαινόταν ότι έγερνε προς τον μ. Τάσσο Παπαδόπουλο, ο διπολισμός κατάφερε να βρει τους μηχανισμούς ανάσχεσης της υποψηφιότητάς του. Οι συνεργασίες ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ εξέλεξαν δύο προέδρους, έχοντας μια αποτυχημένη προσπάθεια το 1998, δηλαδή όταν οι ψηφοφόροι του ΔΗΚΟ κατάφερναν να συσπειρωθούν σε ικανοποιητικά ποσοστά. Οι ΑΚΕΛικοί οπαδοί έχοντας μια κομματοκεντρική προσήλωση συσπειρώνονταν γύρω από την κομματική επιλογή, ενώ ο ΔΗΚΟϊκός κόσμος έπρεπε να νιώσει τη βεβαιότητα της εκλογής του δικού του προέδρου, για να μην εμφανίσει φυγόκεντρες τάσεις.

Το δίδαγμα των βουλευτικών του 2016 είναι ότι αυτά που θεωρούνταν κεκτημένα και παγιωμένα άρχισαν να ρευστοποιούνται. Το κυπριακό εκλογικό σώμα, με διαφορά φάσης λίγων χρόνων από τη δυτικο-ευρωπαϊκή τάση, εμφανίζει σημεία κλονισμού. Η απότομη αύξηση της αποχής και το άθροισμα των δύο πόλων κάτω του 60% μπορούν να ερμηνευθούν ως απογοήτευση των εκλογέων ως προς τις επιλογές του πολιτικού προσωπικού, πρωτίστως σε επίπεδο Οικονομίας, και δη από τους χειρισμούς ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ κατά την τελευταία οκταετία.

Είναι, λοιπόν, η ευκαιρία του ενδιάμεσου χώρου με ορίζοντα τις προεδρικές του 2018; Οι συνθήκες παρουσιάζονται καλύτερες από το 2008 και το 2013. Μέχρι το 2008 το ΑΚΕΛ δεν είχε ποτέ εκτεθεί με τον ΓΓ του στη φθορά της εκτελεστικής εξουσίας. Το 2013, ο προσανατολισμός των ηγεσιών ΔΗΚΟ και ΕΥΡΩΚΟ ήταν η δεξιά επιλογή Αναστασιάδη, με αποτέλεσμα πάλιν να ναυαγήσει η προοπτική του «ενδιάμεσου». Η σε βάθος κατανόηση του πολιτικού παιγνίου, εκ μέρους των 4 κομμάτων (ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ-Συμ.Πολ. και Οικολόγων) οδηγεί τις ηγεσίες τους σε πρόωρη συνεργασία, η οποία εγκαινιάστηκε, ουσιαστικά, με τη συνεννόηση για ανάδειξη ΠτΒ.

Η ιστορική γνώση, η αποφυγή λαθών τους παρελθόντος και η ορθή σφυγμομέτρηση του εκλογικού σώματος δυνατόν να οδηγήσει τον «ενδιάμεσο χώρο» σε μια επιτυχημένη «επανασυγκόλληση», επιτρέποντας είσοδο στο δεύτερο γύρο. Η ορθή και έγκαιρη επιλογή προσώπου και προγράμματος, κατόπιν ορθού σχεδιασμού, κρίνονται απαραίτητα. Η συγκατοίκηση 4, υπό τη διεύθυνση ενός κέντρου λήψης αποφάσεων, δεν είναι ουδόλως εύκολη υπόθεση, έχοντας την πικράν πείρα του 2008, όχι όμως ανέφικτη.

*Υποψήφιος διδάκτωρ στην Επικοινωνία

Τα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive