O ορθόδοξος (και αυτονόητος) προγραμματισμός του Πάμπου

Όλα πήγαν κατ΄ευχήν μέχρι σήμερα στο τομέα ενίσχυσης της Ομόνοιας και αν δεν υπήρχε η αναποδιά με τον Κάι και καπάκι η αποχώρηση Άρνασον, το ρόστερ θα ήταν συμπληρωμένο.

Η απουσία από την Ευρώπη έδωσε σε αντίθεση με άλλες χρονιές την πολυτέλεια να μεγαλώσουν τα περιθώρια αναμονής για συγκεκριμένες περιπτώσεις παικτών και δε χρειάστηκε να γίνουν αμάν-αμάν κάποιες μετεγγραφές για να μπορεί να υπάρχουν επιλογές στην Ευρώπη. Φυσικά, αν στα προηγούμενα χρόνια η Ομόνοια κινείτο πιο μεθοδικά στο παζάρι και δημιουργούσε ένα πολυάριθμο κορμό, δεν θα υπήρχε η ανάγκη να γίνονται ξήλωμα στο ρόστερ

και μεταγραφές άρον άρον. Η επόμενη διαφορά είναι η φιλοσοφία της δόμησης του ρόστερ.

Τα προηγούμενα χρόνια, για να είμαστε πιο ακριβείς από τα Καλοκαίρι του 2013, ο μέσος φίλαθλος αντιλαμβανόταν τους περιορισμένους πόρους, αλλά αδυνατούσε να αντιληφθεί το σκεπτικό της στελέχωσης. Κυρίως την ισορροπία. Υπήρχαν περιπτώσεις όπου η Ομόνοια είχε ένα κλασσικό στόπερ στο δυναμικό και 2-3 παίκτες κατά συνθήκη στόπερ και είχε υπεράριθμο αριθμό σε άλλες θέσεις (6 παίκτες για τα άκρα). Που είχε 2 κλασσικά αριστερά μπακ και άλλους δύο που μπορούσαν να παίξουν εκεί, ενώ είχε δύο κεντρικούς αμυντικούς.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα το περσινό. Ξεκίνησε το πρωτάθλημα με 2 ακραίους επιθετικούς, ένα σέντερ φορ και ένα μισό φορ - μισό ακραίο (Σέρινταν). Δηλαδή τέσσερις παίκτες 1ης γραμμής για τρεις θέσεις. Την ίδια ώρα με πρόθεση εφαρμογής συστήματος ρόμβου (άρα τέσσερα χαφ) είχε μόλις πέντε παίκτες για τη γραμμή αυτή, εκ των οποίων ο ένας ήταν ο ταλαντούχος ή άπειρος Κατελάρης και ο Φυλακτού. Άλλο παράδειγμα. Μια ομάδα με χρόνιο πρόβλημα στην άμυνα έπαιζε μήνες ολόκληρους χωρίς καθαρό ανασταλτικό χαφ. Όλα αυτά απέφεραν συνήθως ανακατέματα τράπουλας, ανισορροπία και συνήθως αναποτελεσματικότητα.

Η δόμηση του ρόστερ από τον Πάμπο Χριστοδούλου είναι εντελώς διαφορετική, αλλά την ίδια ώρα τόσο αυτονόητη και ορθόδοξη. Ανεξάρτητα από το αν έχει κάπως περισσότερα χρήματα να ξοδέψει, με τα επιπλέον ποντάρει σε ποιότητα και δεν αφήνει κατά μέρος την αναγκαία ποσότητα. Ο Πάμπος επιλέγει τη 1η γραμμή σε κάθε θέση, δίνοντας απαραίτητες επιλογές και μετά φροντίζει να δίνει βάθος. Ας πάρουμε παράδειγμα δύο γραμμές. Η μεσοεπιθετική. Χριστοφή, Γκονζάλες, Ζαρκίνιο και από πίσω οι Αζίζ, Κύπρου με τον Κύπριο ποδοσφαιριστή να είναι και 3η επιλογή για τη κορυφή, πίσω από τους Ντάρμπισαϊαρ, Λόπεθ. Στα δε στόπερ, τρία κλασσικά (Εκίθα, Γουίλιαμ και ο επόμενος στόπερ που είναι προ των πυλών) συν τον Κατελάρη, όταν χρειαστεί και τον Φραγκέσκου. Από όπου και αν το δεις, η διαφορά είναι μεγάλη.