Όταν σε χωρίζει η τότε Γυναίκα της Ζωής Σου

Δεν έχω παντρευτεί και δεν έχω πάρει διαζύγιο. Δεν ξέρω πώς είναι να χωρίζεις με μια βέρα...
στο χέρι, μπορεί να μην μάθω και ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι ότι μέσα σε 5 μήνες, το 2007, πρόλαβα να ερωτευτώ σαν κάτι γελοιωδέστατους ποιητές που έγραψαν ολόκληρες πονεμένες συλλογές μες στη σκοτοδίνη τους χαρίζοντας απλόχερα το γέλιο στην ανθρωπότητα, πρόλαβα να πάω μαζί Της διακοπές στη Γαύδο, ένα νησί (τουλάχιστον τότε) που μπορεί να πέθαινες και να το καταλάβαιναν μετά από 5 μέρες, πρόλαβα να ταξιδέψω μαζί Της στη Βενετία, ένα νησί που μπορεί να ξυπνήσεις το βράδυ για νερό και να βρεις τουρίστες (και) μέσα στο ψυγείο σου, πρόλαβα να τη γνωρίσω στους γονείς μου ως τη Μία.

Αυτή πρόλαβε να με χωρίσει.

Όταν είσαι ερωτευμένος και σε χωρίζει αυτή με την οποία είσαι ερωτευμένος, προφανώς και είσαι μόνος σε όλο αυτό. Μπορώ να γράφω ώρες για τους κολλητούς μου, για το πόσο γαμάτοι ήταν μαζί μου, για τις βλακείες που έκαναν για να μου φτιάξουν το κέφι, για τις 12ωρες αναλύσεις μέχρι να μη βγαίνει η φωνή σε κάτι μπαλκόνια στην Ηλιούπολη. Αλλά στην ουσία είσαι μόνος.

Δεν θέλω να τον αναφέρω συνέχεια, αλλά ο Μόρισεϊ, αυτός ο αγαπημένος μου μισάνθρωπος που απέλυσε τον μπασίστα των Smiths αφήνοντας του ένα σημείωμα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του, κατέγραψε υποδειγματικά το πώς νιώθεις σε τέτοιες καταστάσεις στο «How Soon Is Now?”.
Δεν μιλούσε ακριβώς για τον Χωρισμένο Εμένα, αλλά είπε αυτό που ισχύει απόλυτα στον «ομαλονική» περίσταση του χωρισμού. «You Go Home / And You Cry / And You Want To Die». Τίποτα άλλο
You Go Home

Ως κοινός θνητός, μετά από 19.000 διαφορετικές επικλήσεις του χαμού, τύπου «μα δεν περάσαμε ωραία εκεί;», «θυμάσαι τι μου 'χες στείλει το βράδυ που γνωριστήκαμε;», «έλεγες ότι είσαι το ίδιο ερωτευμένη μαζί μου», νιώθεις την ματαιότητα της προσπάθειάς σου, νιώθεις ένας (και περισσότεροι) Άθλιος του Βίκτορος Ουγκό, νιώθεις ότι πρέπει να πας στο σπίτι σου και να κλειστείς μέχρι να περάσουν 5 χρόνια και να έρθει η ίδια να σε απαλλάξει από τη μιζέρια σου. Ούτε 5 χρόνια θα κλειστείς στο σπίτι ούτε (αυτό σίγουρα) θα έρθει η ίδια να σε βγάλει από κει.

Κλείνομαι στο σπίτι και αρχίζει η ανασυγκρότηση. Λέμε τώρα. Ο πρώτος και βασικότερος στόχος έρχεται σε 7 λέξεις. «Δεν πρέπει να ξανακούσεις τίποτα γι’ αυτήν». Η αποχή είναι πάντα μια νίκη. Φυσικά και οι 2 στις 3 λέξεις που έλεγα ήταν το όνομά της, φυσικά και δεν με ένοιαζε το αν θα φάει 1 ή 6 η ΑΕΚ απ’ τον Ολυμπιακό, φυσικά και ήθελα να κλαψουρίζω όλη την ώρα. Αλλά, το σπίτι είναι το οχυρό σου. Και κανένα νέο της δεν μπορεί να εισβάλλει στο οχυρό.

Ήμασταν φίλοι στο Myspace (το Facebook ήταν ακόμη στο μυαλό του Zuckerberg ή τέλος πάντων, σε αυτού που του ‘κλεψε την ιδέα ο Zuckerberg). Την έβγαλα από φίλη στο Myspace (εντάξει, μικρό παιδί ήμουν, δεν ήξερα). Ήταν φίλη με τους φίλους μου στο Myspace. Έβαλα τους φίλους μου να τη βγάλουν από φίλη στο Myspace. Τους μισούς τους είχε ήδη βγάλει εκείνη.

Ωραία, πήραμε μια απόστα