Ο προφητικός πολιτικός στοχασμός του Μάνου Χατζηδάκι και η Χρυσή Αυγή

Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Μάνο Χατζιδάκι; Να αναφερθεί στο ογκώδες -και κλασσικό...

πλέον - έργο του, στον μοναδικό τρόπο που συνδύασε τη λόγια με τη λαϊκή παράδοση ή στον τρόπο που «πήρε στα χέρια του» το ρεμπέτικο τραγούδι για να του δώσει τη θέση που του αρμόζει στην ελληνική μουσική; Όλα αυτά συνθέτουν τον μεγάλο καλλιτέχνη που είχε όμως και άλλη μια ιδιότητα - αυτή του πολιτικού στοχαστή.

Ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε σαν χθες, στις 15 Ιουνίου του 1994 αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο έργο αλλά και ένα κενό δυσαναπλήρωτο. Η μουσική του, ο στοχασμός του και η παρουσία του μαζί με τη γενιά του '30 τον κατέστησαν μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της σύγχρονης Ελλάδας.

Πέρα όμως από τους Εσπερινούς, τον μελοποιημένο Έλιοτ, τα τραγούδια με τον Γκάτσο και την Πορνογραφία υπήρξε και ένας άλλος Χατζιδάκις, ο «αστός, ουμανιστής, αναθεωρητής της Δεξιάς» όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του.

Αυτός ο Χατζιδάκις είχε μια άλλη νοοτροπία, ένα άλλο ήθος από αυτά που περιμένει κανείς να δει στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Ήταν από τους λίγους κοσμοπολίτες αστούς που αγκάλιασαν την λαϊκή παράδοση, που αντιμετώπισαν στα «ίσα» την Ευρώπη και τον κόσμο. Σε ένα κείμενό του ο Τάκης Θεοδωρόπουλος τον χαρακτήρισε πρόσφατα ως «τον μεγάλο ηττημένο της σημερινής Ελλάδας». Δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει καλύτερη φράση για να περιγράψει το κενό που αφήνουν από τη δημόσια ζωή οι άνθρωποι του διαμετρήματος του Χατζιδάκι, όταν φεύγουν.

Αυτές τις ημέρες, ένα κείμενο που έγραψε λίγο πριν τον θάνατό του για τον εθνικισμό και το φασισμό ίσως είναι η πιο επίκαιρη παρακαταθήκη που θα μπορούσε να μας αφήσει, πέραν φυσικά της εκπληκτικής μουσικής του.

Μάνος Χατζιδάκις: «Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι»

«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά... Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικ