Μακιγιάρομαι, δε βάφομαι

Συχνά σκέπτομαι πόσο μα πόσο πολύ βαφόμουν στην εφηβεία. Κλεινόμουν και δυο ώρες στο δωμάτιο και βαφόμουν αδιάλειπτα, ενώ ουσιαστικά δεν το είχα και τόση ανάγκη: ήμουν νέα, είχα λαμπερό και καθαρό δέρμα, μάτια που έλαμπαν, αλλά η εφηβεία είναι εφηβεία, άλλη οπτική έχει κανείς όταν είναι μικρός και εντελώς διαφορετική όταν είναι μεγάλος.

Μου αρέσει το maquillage, γιατί δεν σχετίζεται μόνο με τα καλλυντικά αλλά με μία ιεροτελεστία μοναδική για κάθε γυναίκα. Παράλληλα σχετίζεται με την ομορφιά. Καθαρίζουν τα φρύδια, ανοίγει

το μάτι, το peeling απομακρύνει τα ενοχλητικά μαύρα στίγματα, ανακαλύπτουμε τα δυνατά μας σημεία, κατόπιν μετά την έξοδο ακολουθεί η δεύτερη ακόμη πιο σημαντική στιγμή, αυτή του ντεμακιγιάζ. Αυτή που θα εξασφαλίσει στο δέρμα μας την νεότητά του και τη λάμψη του για ακόμα μεγαλύτερο διάστημα.

Το ψιμύθιο ήταν μία μορφή λευκής σκόνης από γύψο που φορούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες στις τραγωδίες, για να μπορούν να υποκριθούν τους διάφορους ρόλους. Το ψιμύθιο της σύγχρονης εποχής δε θα έπρεπε να είναι παραφορτωμένο, έχουμε ανάγκη να βλέπουμε φυσικά πρόσωπα, που να λάμπουν από τη δύναμη της αλήθειας τους, από αυτό που είναι και όχι από αυτό που φαίνονται πως είναι.

Όσο για τις τάσεις;
Ακολουθήστε αυτές που σας ταιριάζουν. Βαφτείτε αβίαστα. Ακολουθήστε το μέσο. Αναδείξτε τον εαυτό σας στην καλύτερη του στιγμή. Και θυμηθείτε πως το μέτρο, είναι η πιο ασφαλής λύση σε ό,τι και αν κάνουμε, πόσο μάλλον στο μακιγιάζ.