ΦΙΛΑΘΛΗΤΙΚΟΣ | Θ.Αντετοκούμπο: "Είμαστε Ελληνες, τέλος!"

Κάνει υπομονή και περιμένει να πάρει την ελληνική υποκοότητα ο Θανάσης Αντετοκούμπο, όπως και ο... τρομερός μικρός του αδερφός Γιάννης, εκφράζοντας την τεράστια επιθυμία του να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο, μιας και "είμαστε Ελληνες, τέλος"!

Παράλληλα, ο δυναμικός φόργουορντ του Φιλαθλητικού, που έχει χαρίσει στο μπασκετικό κοινό ουκ ολίγα highlights τη φετινή σεζόν, αναφέρθηκε και στα περιστατικά ρατσισμού και συμπεριφορές μικροπρέπειας, τονίζοντας χαρακτηριστικά πως "αν είσαι έξυπνος, δεν αντιδράς, ούτε ασχολείσαι, σηκώνεσαι και φεύγεις"...

Τα όσα υπογράμμισε ο Θανάσης

Αντετοκούμπο στο "Βήμα":

"Ελπίζω να καρποφορήσουν οι ενέργειες της Ομοσπονδίας, ώστε να πάρουμε επιτέλους την πολυπόθητη υπηκοότητα. Προσωπικά εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και κάνω υπομονή.

Δεν μπορώ να ταξιδέψω στο εξωτερικό, παρά μόνο να πάω στην Νιγηρία, να βγάλω εκεί το νιγηριανό διαβατήριο και έπειτα να μπορώ να ταξιδέψω όπου θέλω. Το θέμα όμως είναι να βγουν τα ελληνικά διαβατήριά μας. Αυτό θέλουμε. Πέρυσι είχα την ευκαιρία να παίξω στο εξωτερικό, αλλά αυτό θα προϋπέθετε την απόκτηση ξένης υπηκοότητας. Απέρριψα το ενδεχόμενο και εξακολουθώ να κάνω υπομονή. Ειλικρινά, δεν ξέρω ως πότε. Ηδη ο Γιάννης (σ.σ. ο αδερφός του) υπέγραψε στην Σαραγόσα και αν δουν ότι αξίζει για τις Εθνικές ομάδες, είναι πιθανό να τον πιέσουν να βγάλει ισπανική υπηκοότητα. Αυτό όμως θα ήθελα να το γράψετε πολύ σεμνά, γιατί σε καμία περίπτωση δεν εκβιάζουμε καταστάσεις. Είμαστε Ελληνες, τέλος. Δεν μου πάει να παίξω σε άλλη Εθνική ομάδα, θέλω κάποια στιγμή, αν το αξίζω, να φορέσω τη φανέλα της Ελλάδας. Αισιοδοξώ ότι το πρόβλημα θα λυθεί, γιατί είναι κρίμα να έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα, να είσαι Ελληνας και να μην μπορείς να παίξεις για τη χώρα σου. Αν δεν μπορώ να παίξω σε μια μεγάλη ομάδα ως Ελληνας, θα γίνω τόσο καλός, ώστε μία από αυτές να με πάρει ως ξένο".

Ερωτηθείς αν νιώθει εγκλωβισμένος σε αυτή την κατάσταση, εξήγησε: "Θα ένιωθα εγκλωβισμένος, αν δεν ήμουν στο σπίτι μου. Η έλλειψη της ελληνικής υπηκοότητας είναι ένα πρόβλημα, αλλά θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο αν ζούσα σε μια άλλη χώρα, όχι στην πατρίδα μου, που είναι η Ελλάδα. Εδώ έχω μεγαλώσει, εδώ έχω φίλους, εδώ έχω ανθρώπους που με προσέχουν, αλλά κάποια στιγμή κουράζεσαι ψυχολογικά. Ολο αυτό με έχει φθείρει.

Από μικρά παιδιά στα Σεπόλια ήμασταν πολύ αγαπητοί, αν και από τους ελάχιστους μαύρους, και όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα λόγια για εμάς. Από τους Ελληνες δεν έχουμε ούτε ένα παράπονο. Αν μπορούσε κάποια στιγμή και η Ελλάδα να μας αντιμετωπίσει ως δικά της παιδιά, θα ήμουν τρισευτυχισμένος. Είχα πάει να ψωνίσω σε ένα κατάστημα ρούχων και αφού ρώτησα την τιμή ενός προϊόντος, η πωλήτρια με κοίταξε τόσο περίεργα και υποτιμητικά, ώστε με έκανε να το αφήσω κάτω και να φύγω. Αν είσαι έξυπνος άνθρωπος και βλέπεις τέτοιου είδους μικροπρεπείς συμπεριφορές, δεν αντιδράς. Ούτε καν ασχολείσαι. Σηκώνεσαι και φεύγεις".