Τιμή, σεβασμό... 13/09/1922!...Βίντεο

Ηταν 13 Σεπτεμβρίου του 1922 όταν ξεκίνησε η πυρπόληση και η καταστροφή της Σμύρνης... Ο Γιώργος Τσακίρης θυμάται το αριστούργημα της Διδούς Σωτηρίου («Ματωμένα Χώματα») το οποίο πάντα διαβάζει τέτοια μέρα, αρνείται να ξεχάσει χρόνια τώρα όσα έχει μάθει και γράφει στο blog του για την προσφυγιά... Φαντάζομαι πως όλοι έχετε νιώσει και αισθανθεί πολλές στιγμές της ζωής σας το σώμα σας να παγώνει, να μη νιώθει, αλλά κι έναν έναν κρύο ιδρώτα, ένα ρίγος με το οποίο ο οργανισμός σου σε προειδοποιεί ότι κάτι συμβαίνει... Ακολουθεί ένα απότομο και άμεσο βούρκωμα, προσπαθείς να συγκρατηθείς μα δεν γίνεται, το δάκρυ ξεφεύγει, κυλάει, δεν πονάς όμως (τουλάχιστον σωματικά), απλά δακρύζεις, κλαις και αισθάνεσαι πίκρα έχοντας ταυτόχρονα μία απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου...Λίγο μελό ε; Συγχωρέστε με μα έχω χαθεί λίγο στις σκέψεις μου και στις αναμνήσεις μου από όσα έχω διαβάσει, μάθει, παρακολουθήσει και όσα μου έχουν αφηγηθεί για το τότε... Για τις 13 Σεπτεμβρίου του 1922 και όσα έγιναν στην Μικρά Ασία και την Σμύρνη. Πρόκειται για την πρώτη μέρα, για την έναρξη επί της ουσίας της πυρπόλησης και τελικά της καταστροφής της Σμύρνης...Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, σίγουρα τίποτα δεν είναι το ίδιο και δεν πρόκειται να γίνει ίδιο ποτέ ξανά. Χωρίς καμία απολύτως δόση εθνικιστικής διάθεσης (μη παρεξηγηθώ παρακαλώ), απλά δεν μπορούσα να μη... χαθώ ξανά στις ίδιες αναμνήσεις, στα ίδια βίντεο, στις ίδιες αφηγήσεις... Μου ήταν αδύνατο να μη θυμηθώ, να ξεχάσω έτσι απλά και να προσπεράσω όσα έχω μάθει. Πρέπει να αποδίδουμε τιμή και σεβασμό... Κάθε χρονιά άλλωστε, τέτοια μέρα, διαβάζω ξανά από την αρχή (και το τελειώνω σε μία μέρα) το αριστούργημα της Διδούς Σωτηρίου, το βιβλίο της με τίτλο: «Ματωμένα Χώματα».Θαρρώ χωρίς να θέλω να προσβάλλω κάποιον, πως στη συντριπτική σας πλειονότητα το γνωρίζετε το συγκεκριμένο βιβλίο αριστούργημα... Οσες, μα όσες φορές το διαβάσω, αισθάνομαι ακριβώς τα ίδια πράγματα: την ίδια ανατριχίλα, τον ίδιο βουβό πόνο, την ίδια θλίψη... Οι περιγραφές της, οι λεπτομέρειες της σκληρής - ωμής πραγματικότητας που βίωναν οι άνθρωποι, η δίκαιη μοιρασιά ευθυνών παρά τον πόνο και το δράμα για τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, είναι μερικά από τα στοιχεία που σε κάνουν να παγώνεις, να χάνεσαι στο παρελθόν και να αντιλαμβάνεσαι τι ακριβώς έγινε τότε, στις 13 Σεπτεμβρίου του 1922, αλλά και πιο πριν...Για τις δολοφονίες εν ψυχρώ, τους βιασμούς, τα βασανιστήρια, όλα όσα βίωσαν οι Ελληνες που υποχρεώθηκαν να γίνουν πρόσφυγες εγκαταλείποντας αγαπημένα πρόσωπα (μη γνωρίζοντας αν θα τα ξαναδούν, αν ζουν ή αν πέθαναν), το βιος τους και την αγαπημένη τους πατρίδα. Και για τα γεγονότα πιο μετά όμως, εδώ στην Ελλάδα, την αφιλόξενη (στις αρχές) νέα πατρίδα τους. Διότι οι πρόσφυγες από την Μικρά Ασία ήταν: πρόσφυγες κυνηγημένοι από Τούρκους και όταν ήρθαν στην Ελλάδα, για αρκετό καιρό εξακολουθούσαν να είναι πρόσφυγες κυνηγημένοι, αλλά τούτη τη φορά από τους Ελληνες, από τον τρόπο που τους υποδέχτηκαν και τους συμπεριφέρθηκαν