Πύρρος Δήμας : «πήραν τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να γίνει το μεγαλύτερο φαγοπότι…».

Ο Πύρρος Δήμας παρομοίασε τον εαυτό του, σε συνέντευξη του, με τον Γιώργο Παπανδρέου, διευκρινίζοντας ότι το λέει μόνο υπό την έννοια της δύσκολης εποχής.Ακόμα, μίλησε για την απαξίωση του αθλητισμού από την Πολιτεία, τους λόγους που αποφάσισε να αναλάβει την ηγεσία της άρσης βαρών και απαντά σε όσους αμφισβητούν τις επιτυχίες του.Αναλυτικά η συνέντευξηΣυμπληρώθηκαν έντεκα χρόνια από το τρίτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο σου στο Σίδνεϊ. Τι σκέψεις σού γεννά αυτή η επέτειος στο φως των μετέπειτα εξελίξεων και της σημερινής κατάστασης στον ελληνικό αθλητισμό και ειδικότερα στην άρση βαρών;«Μου βάζεις δύσκολα. Από τη μία θυμάμαι τον αγώνα και το χρυσό για το οποίο είχα τραβήξει πολλά. Ιδιαίτερα για να χάσω κιλά και να αγωνιστώ στην κατηγορία των 85 κ. από τα 92 κ. που είχα φτάσει. Έκανα απίστευτη δίαιτα. Καθόμουν με τις ώρες στη σάουνα. Κόντεψα να λιποθυμήσω. Έφθασα στο σημείο να κάνω εμετό. Τελικά κατέβηκα στα 84 και 150 γραμμάρια. Στον αγώνα, στο αρασέ ήμουν τέταρτος με πρώτο τον Γεωργιανό Ασανίτζε που είχε σηκώσει πέντε κιλά περισσότερα. Είπα τότε «το έχασα το χρυσό». Αλλά ο Ασανίτζε έκανε τη λάθος κίνηση. Πήρε τη σημαία της Γεωργίας και την άπλωνε επιδεικτικά ενώ ήμουν απέναντί του και έκλαιγα. Αυτός πανηγύριζε, γελούσε. Εκεί γύρισε το μυαλό μου. Είπα «τώρα θα δεις». Λέω στον Ιακώβου να με ξεκινήσει πέντε κιλά επάνω από τον Γεωργιανό στο ζετέ. Εγώ σήκωσα 215 κ. ενώ αυτός έμεινε στα 210 κ. και κατέκτησα έτσι το τρίτο χρυσό. Ήταν ωραίος αγώνας. Από την άλλη, φθάνουμε σήμερα σε αυτά που περνάει ο ελληνικός αθλητισμός, αυτήν την απαξίωση, την ισοπέδωση των πάντων και σε πιάνει μια απογοήτευση, μια πίκρα. Βλέπεις τον κόσμο γύρω σου με σοβαρά προβλήματα και σε πιάνει απελπισία. Μπορεί να απογοητεύομαι, αλλά μετά λέω στον εαυτό μου «προχώρα». Πρέπει να σκεφθεί πολύ καλά η Πολιτεία ότι αν τα παιδιά μας δεν κάνουν αθλητισμό, θα έχουν προβλήματα υγείας, θα το πληρώσει η ίδια η κοινωνία, η χώρα». Εσύ και άλλοι της γενιάς σου ζήσατε και διακριθήκατε σε μια εποχή παχιών αγελάδων για τον αθλητισμό…Πήραν Ολυμπιακούς Αγώνες, έκαναν τα μεγάλα έργα, τα τεράστια στάδια, χωρίς προγραμματισμό. Για παράδειγμα, το «Σπίτι της Άρσης Βαρών» στη Νίκαια ρημάζει. Το έδωσαν για 40 χρόνια στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Θέλει άλλα 6-7 εκατομμύρια για να προσαρμοστεί στις ανάγκες του Πανεπιστημίου. Και δεν το έδωσαν ούτε στην άρση βαρών ούτε στην τοπική κοινωνία, στα σχολεία να γυμνάζονται τα παιδιά μας. Είναι κλειστό. Ήδη η σκεπή μπάζει νερό και ο περιβάλλων χώρος έχει γίνει σκουπιδότοπος. Τελικά πήραν τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να γίνει το μεγαλύτερο φαγοπότι…».Υπάρχει μια άποψη που ακουμπά στη γνωστή ρήση «μαζί τα φάγαμε» και λέει ότι οι κορυφαίοι αθλητές κατάφεραν να πάρουν προνόμια, πριμ, υψηλές αποδοχές.«Μα δεν τα πήραμε με το ζόρι, μας τα έδωσαν. Όταν έχεις αφιερώσει τη ζωή σου από το πρωί μέχρι το βράδυ στον αθλητισμό και αυτό κάποια στιγμή τελειώσει, πώς θα μεγάλωνα τα παιδιά όταν δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο μέχρι εκείνη τη στιγμή; Δεν θα έπρεπε να έχω εξασφαλισθεί. Αυτό