Τώρα: Ομαδική έκθεση στην ALMA Gallery στα Τρίκαλα

Η γκαλερί Άλμα στα Τρίκαλα εγκαινιάζει τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015 την ομαδική έκθεση με τίτλο Τώρα.

Μια ομάδα καλλιτεχνών διαφορετικής εικαστικής προέλευσης συναντιέται κάθε χρόνο στα Μετέωρα. Κοινό σημείο αναφοράς αρχικά ήταν η δουλειά που έκανε ο καθένας με τον πηλό. Τώρα όμως, τα ζοφερά γεγονότα όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου δημιούργησαν την ανάγκη μιας διαφορετικής αισθητικής έκφρασης.

Ο τίτλος

της έκθεσης, σύντομος και λακωνικός, είναι ισοδύναμος με τη λεζάντα ‘χωρίς λόγια’ κάτω από μια εύγλωττη εικόνα. Η ανησυχία που νιώθουμε για τις δραματικές εξελίξεις γύρω μας καθιστούν τα έργα μάρτυρες της επικαιρότητας όπως την ζούμε ώρα με την ώρα. Στιγμιότυπα-σύμβολα, δυνατά, και από όλους ευανάγνωστα: πόλεμος, προσφυγιά, απώλεια, αρρώστια, θάνατος, αλλά και ελπίδα συγκεντρώνονται κάτω από τη λέξη ΤΩΡΑ. Ευχαριστούμε τη γκαλερί ALMA που πίστεψε σε αυτό το έργο και μας φιλοξενεί στο χώρο της στα Τρίκαλα.

Ένα από τα παραπλανητικά απλά, αυτοβιογραφικά σχέδια της Μαρίας Λύμπουρα, με τίτλο: ο δρόμος μου έπαθε εγκεφαλικό, εμπεριέχει μια ασυνείδητη αναφορά στην Κόλαση του Δάντη, όπου η βεβαιότητα του ‘ορθού δρόμου’ της ζωής ξαφνικά χάνεται.

Η Ζωή Θεοδώρου μιλάει για τη μετανάστευση και τον εκτοπισμό. Οι ασήκωτες, κεραμικές βαλίτσες με το εύθραυστο κέλυφος μεταφέρουν πολύτιμο πολιτισμικό υλικό προς ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Tα λυρικά ελικοειδή πλάσματα της Ιωσηφίνας Κοσμά επιβιώνουν χωρίς κέλυφος, ευάλωτα αλλά αισιόδοξα

Τα βότσαλα της Λιάνας Παπαλέξη, ενώ έχουν λειανθεί από κύματα αιώνων, βγάζουν ξαφνικά οργισμένα προστατευτικά αγκάθια. Ο Κώστας Καρακίτσος, εμπνευσμένος από τον Οθωμανό χαρτογράφο του 16ου αιώνα, Πίρι Ρέις, ερμηνεύει τον συνεχώς μεταβαλλόμενο παγκόσμιο χάρτη με τις υδάτινες - χωρίς ορατά σύνορα – διελεύσεις του. Οι αμείλικτες ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Βενέτας Αδαμίδη φέρνουν στο επίκεντρο την τραγωδία των προσφύγων: οι τσιμεντένιοι κυματοθραύστες με το παράξενο σχήμα παραπέμπουν σε επιπλέοντα σώματα σε αφιλόξενες ακτές.

Η Χρύσα Δουργουνάκη αναπαράγει στον πηλό τις μπότες ενός στρατιώτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κακοποιημένα απομεινάρια παλιών και νέων πολέμων. Οι μαύρες σφαίρες του Γιώργου Βαβάτση μοιάζουν με νάρκες μεταμφιεσμένες σε μεταλλικά άνθη. Η performance του Φίλιππου Βασιλείου αφιερωμένη στους ναρκομανείς στα Εξάρχεια παράγει εκτυπώσεις του σώματός του σε χαρτί, όπου αιθάλη και σωματικές εκκρίσεις σμίγουν για να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον - σκηνή εγκλήματος.

Στο έργο της Μάριον Ιγγλέση το μικροσκόπιο γίνεται ‘μακροσκόπιο: ένας αιωρούμενος μεταδοτικός ιός σε μεγέθυνση μετατρέπεται από διακοσμητικό φόντο σε πρωταγωνιστή. Η Μάρω Θεοδώρου στο έργο της Τομή ανατέμνει και καταγράφει με επιστημονική ακρίβεια τμήματα του σώματος ενός αιωνόβιου δέντρου μέσα από τα ‘δακτυλικά’ του αποτυπώματα, διασώζοντας με αυτό τον τρόπο την ταυτότητά του. Ο Γιώργος Ποντίκης, τέλος, στα Μέτρα και σταθμά κάνει τη δική του συγκριτική καταγραφή με έργα κατασκευασμένα με πηλό, οργανικές ουσίες και φωτιά. Θυμίζουν αντικείμενα ανταποδοτικής συναλλαγής από οψιδιανό, σημειολογικά αναλλοίωτα από την Νεολιθική εποχή.

Συμμετέχουν: Μαρία Λύμπουρα, Μάρω Θεοδώρου, Μάριον Ιγγλέση, Χρύσα Δουργουνάκη, Ζωή Θεοδώρου, Βενέτα Αδαμίδη, Φίλιππος Βασιλείου, Γιώργος Βαβάτσης, Ιωσηφίνα Κοσμά, Λιάνα Παπαλέξη, Κώστας Καρακίτσος, Γιώργος Ποντίκης

Επιμέλεια έκθεσης, κείμενο: Μάριον Ιγγλέση, εικαστικός