Παντελής Δεντάκης: Κάπου στην αιωνιότητα του Έρωτα

Ο Παντελής Δεντάκης γράφει για έναν μοιραίο έρωτα από μια άλλη εποχή που «ζωντανεύει» στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104…

_____________

Κάπου στα 1900. Είναι πρωί Κυριακής. Στο Ζάππειο.

Οι κομψές δεσποινίδες και οι καλοντυμένοι νεαροί κύριοι περιπατούν ανέμελοι μπροστά από το νεοκλασικό μέγαρο. Γενναιόδωρα, σπινθηροβόλα βλέμματα, υποκλίσεις, πονηρά χαμόγελα.

Κάπου εκεί, ανάμεσα τους, η Σοφία και ο Περικλής. Αυτή είναι 24 και εκείνος 31. Δεν γνωρίζονται. Ίσως εκείνος έχει ακουστά την νεαρή ζωγράφο. Ίσως εκείνη έχει ακουστά τον νεαρό λογοτέχνη.

Τα μάτια τους συναντιούνται. Και ερωτεύονται. Έτσι απλά. Ερωτεύονται σαν να μην υπάρχει αύριο. Και εκείνος πλησιάζει το χέρι της κι εκείνη το δικό του. Και αγγίζονται και πιάνονται σφικτά. Κι αρχίζουν να περπατάνε πλάι πλάι και να περιπλανώνται στην Αττική γη. Στα μάρμαρα του Παρθενώνα, στις όχθες του Ιλισού, στους πρόποδες του Υμηττού, στην ακρογιαλιά του Σκαραμαγκά. Περνάνε τις ώρες τους, τις μέρες τους μαζί, αχώριστοι. Και υπόσχονται αιώνια πίστη στην αγάπη τους. Κι η Σοφία ζωγραφίζει. Κι ο Περικλής γράφει. Και κρατούν σφικτά ο ένας το χέρι του άλλου. Και φιλιούνται και αγκαλιάζονται και κάνουν έρωτα έξω στη φύση, κάτω απ' τα βλέμματα του Ποσειδώνα και της Αφροδίτης.

Αλλά μια μέρα εκείνη αποφασίζει πως πρέπει να φύγει για το μακρινό και παγωμένο Μόναχο, για να γίνει μεγάλη ζωγράφος. Και δακρύζουν και πονάνε, πολύ. Και αποχωρίζονται. Κι εκείνη φεύγει για το μακρινό και παγωμένο Μόναχο. Κι εκείνος μένει πίσω στην αγαπημένη τους Ακρόπολη.

Και ανταλλάσσουν γράμματα φλογερά. Γράμματα αγάπης, έρωτα, νοσταλγίας. Απελπισίας. Και περιμένουν τη στιγμή που θα ξαναβρεθούν. Την στιγμή που θα πέσουν πάλι στην αιώνια αγκαλιά, ο ένας του άλλου.

Αλλά η απελπισία λυγίζει τον Περικλή. Και της στέλνει ένα απεγνωσμένο τηλεγράφημα: “Σοφία μου, ένα ύστατο χαίρε από την Αττική γη που αφήνω για πάντα. Με άπειρα γλυκύτατα φιλιά. Χαίρε Σοφία μου. Ο Περικλής σου”. Και παίρνει ένα άσπρο άτι και μπαίνει στα νερά του Σαρωνικού. Και έχει μαζί του ένα ρεβόλβερ. Κι είναι 41. Κι η Σοφία γυρίζει, αλλά δεν προλαβαίνει.

Και ζει την υπόλοιπη ζωή της στην αγαπημένη τους Αττική γη. Και του μένει πιστή μέχρι τα βαθιά της γεράματα. Κι όταν φτάνει στα 89 της, φεύγει και πάει να τον βρει στα Ηλύσια πεδία, στα λιβάδια με τους ασφόδελους. Και πιάνουν πάλι ο ένας το χέρι του άλλου και δεν το αφήνουν ποτέ πια. Και είναι ακόμα εκεί. Μαζί. Κάπου στην αιωνιότητα του Έρωτα.

◊ Μια παράσταση εμπνευσμένη από τον έρωτα της ζωγράφου Σοφίας Λασκαρίδου και του συγγραφέα Περικλή Γιαννόπουλου, παρουσιάζεται στο Θέατρο 104. Περισσότερες πληροφορίες, εδώ