Ανταπόκριση: Ο Διονύσης Σαββόπουλος στο main stage του gazarte

Συνεχίζονται με επιτυχία οι εμφανίσεις του Διονύση Σαββόπουλου στο Main Stage του Gazarte.

Πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που κυκλοφόρησε το “Φορτηγό”, ένας δίσκος - σταθμός για την ελληνική δισκογραφία. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, 72 ετών πλέον, ανέβηκε στη κεντρική σκηνή του Gazarte για να το παρουσιάσει ξανά ολόκληρο χωρίς ίχνος λογοκρισίας. Μαζί του βρίσκονται ο Γιώτης Κιουρτσόγλου,

Από τον Βαγγέλη Γκρέκο

Η αναμονή λίγο πριν την είσοδο στη κεντρική σκηνή, είναι ευχάριστη και με ωραία αισθητική, σήμα κατατεθέν του χώρου. Προχωρώντας πιο μέσα στο ισόγειο, παρατηρείς όλα τα τραπέζια να έχουν κεριά, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα κατάλληλη για το ταξίδι στο χρόνο που έχει ετοιμάσει ο μεγάλος τροβαδούρος.

Το ρολόι δείχνει ακριβώς δέκα το βράδυ. Τότε ανέβηκαν στη σκηνή όλοι μαζί για να μας αφηγηθεί ο Διονύσης Σαββόπουλος την πορεία του από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Αθήνα μέσα στο φορτηγό και να μας γυρίσει πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ‘60.

“Οι μάγοι” ήταν το τραγούδι που μας υποδέχτηκε ο Διονύσης, γνωρίζοντας παράλληλα και τους μουσικούς που τον πλαισιώνουν, λέγοντας χαρακτηριστικά “να σας γνωρίσω τους φίλους μου, το Δημήτρη Λάππα, το Γιώτη Κιουρτσόγλου, την Εύη Μάζη, την Κατερίνα Πολέμη και τέλος τον Θέμο Σκανδάμη”

Στη συνέχεια, ακολουθήσαμε τα βήματα και την πορεία της μνήμης του, από τα παιδικά του χρόνια όταν και έβγαζε τους πρώτους στίχους για να κεντρίσει την προσοχή των αντρών της οικογένειας ως ο μικρότερος απ’ όλους.

Η αφήγησή του ήταν γλαφυρή, κάποιες στιγμές συναισθηματικά φορτισμένη, πετυχαίνοντας με το λόγο του να μας πάει πίσω και να γνωρίσουμε μια άλλη πτυχή του, το πως ξεκίνησε, το πως έφτασε στην πρωτεύουσα, οι δουλειές που έκανε, οι στιγμές στις ανακρίσεις, στη φυλακή.

Για να έρθει το “Ήλιε ήλιε αρχηγέ” να βάλει μια μουσική παύση στην εξιστόρηση του, λίγο πριν συνεχίσει για το ξεκίνημα του από τη Θεσσαλονίκη προς την Αθήνα.

Αλήθεια, πως άρχισε αυτό το ταξίδι;

Με ένα τετράστιχο σε μια χαρτοπετσέτα του Ντίνου Χριστιανόπουλου το οποίο έγραφε: “Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας που δε λένε την αλήθεια, ο κόσμος υποφέρει κ πεινά και εσείς τα ίδια παραμύθια”.

Για να το δέσει τόσο αρμονικά με το “Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας” και μετά να μας πει για τη “Ζωζώ” και τη “Μαϊμού” λίγο πριν έρθει η Κατερίνα Πολέμη με το “Μη μιλάς άλλο για αγάπη”, όπου ήταν η πρώτη φορά που ενώθηκε η φωνή μας με τη φωνή του, για ν’ ακολουθήσει “Το δέντρο” όπου ξεκίνησε να τραγουδάει η Κατερίνα, συνέχισε ο Διονύσης και έκλεισε το κομμάτι ο Θέμος Σκανδάμης, σε μια ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς.

Επιπλέον, χωρίς φόβο και πάθος, παραδέχτηκε πως “σούφρωσα 6 μέτρα από το τραγούδι του Μπομπ Ντίλαν” “It ain’t me, babe” ζητώντας από την Κατερίνα να τραγουδήσει το “Βιετνάμ γιε γιε” δείχνοντας, με χαρακτηριστικές κινήσεις τα σημεία που πήρε, για να κλείσει το πρώτο μέρος τόσο αναφερόμενος στους βασανισμούς που δέχτηκε επί χούντας όσο και με το “Οι δεκαπέντε, (Αμνηστεία ‘64) που κυκλοφόρησε πρώτα το 1975 στο δίσκο “Δέκα χρόνια κομμάτια”, μέσα σε έντονα χειροκροτήματα.

Μετά από ένα διάλειμμα λίγων λεπτών, επέστρεψαν όλοι μαζί με το Διονύση Σαββόπουλο να τραγουδάει για τη “Σωματική Ανάγκη” για να εκφραστεί με άκρως κολακευτικά λόγια για τον “ομότεχνό του” Θέμο Σκανδάμη και να του δώσει πάσα για το δικό του “Ταραντέλα Ντι Ρούκουνα” /(Παιδί της φύσης) συμμετέχοντας οι υπόλοιποι τρεις χορωδιακά.

Η διήγηση του προχώρησε, με τον ίδιο πλέον στην Αθήνα, τονίζοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τις ανακρίσεις που υπέστη τις απέδωσε με λεπτομέρεια, δίνοντας μας την πηγή έμπνευσής του τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Μεγάλωσε, έγινε ενήλικας. Και εκεί ήρθε η αγαπημένη “Συννεφούλα” με τον ίδιο να μας παρακινεί να τραγουδήσουμε μαζί του με την Κατερίνα στο νταούλι λέγοντας στο κλείσιμο “στα 72 σας εύχομαι να ‘μαστε καλά ν’ ανταμώνουμε” !

Μας έκανε συνοδοιπόρους της ζωής του, των φίλων του αλλά και των συνεργατών του, για να τονίσει πως το “Το φορτηγό κυκλοφόρησε πρώτη φορά το Νοέμβριο του 1966 και θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον Αλέξη Κυριτσόπουλο για το εξώφυλλο” λαμβάνοντας το θερμό χειροκρότημα μας.

Λίγο αργότερα, “πήγε” “Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ” με την Κατερίνα στο πιάνο και την Εύη Μάζη στο φλάουτο σε μια ιδιαίτερη εκτέλεση για να τρέξει το χρόνο αναφερόμενος σε “Μια αγάπη για το καλοκαίρι” όπου τραγούδησε η Εύη, με τη φωνή της να είναι ανεπιτήδευτη και γεμάτη πετυχαίνοντας να ενώσει άψογα το παρελθόν με το παρόν σε ένα χαρακτηριστικό σημείο του μουσικού προγράμματος.

Αμέσως μετά, ήρθε η πιο ανατρεπτική έκπληξη – σύμπραξη που περίμενα ν’ ακούσω. Η Κατερίνα να τραγουδάει "Like mother, like son" και ο Διονύσης ν’ απαγγέλλει στα ελληνικά τους στίχους κάτι που πραγματικά ενθουσίασε!

Φτάνοντας σιγά σιγά προς το τέλος να και “Τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο δυο”, ένα κομμάτι που αγαπούσε ιδιαίτερα ο αξέχαστος Μάνος Χατζιδάκις για να κλείσει το ταξίδι του μιλώντας για τις τότε παρέες του, για τις τώρα, για την παρέα τη δική μας όπου “να βρει κανείς τη σημασία του τότε στο τώρα”, τονίζοντας με σιγουριά πως “θα ξαναγεννηθούμε να είστε σίγουροι” λόγω των δύσκολων εποχών που ζούμε.

Για τελευταίο τραγούδι, επέλεξε το ίδιο που έκλεινε και το δίσκο τότε “Οι παλιοί μας φίλοι” για να γνωρίσει την αποθέωση από όλους μας τόσο εκείνος όσο και οι υπόλοιποι της παρέας.

Φεύγοντας για λίγο μόνο, βγήκαν ξανά για το encore με το “Εμείς του ‘60 οι εκδρομείς ν’ αποτελεί το καλύτερο επίλογο για μια τόσο νοσταλγική βραδιά.

Μια παράσταση που εξιστορεί το παρελθόν και το πως φτιάχτηκε “Το φορτηγό” με έντονες δόσεις του παρόντος, τόσο από την επιλογή των συνεργατών όσο και από τις πιο φρέσκιες εκτελέσεις των τραγουδιών. Ακόμα είναι σημαντικό να τονιστεί πως ο Διονύσης Σαββόπουλος δίνει χώρο σε νέους καλλιτέχνες και είναι προς τιμήν του και εκείνοι από την πλευρά τους, ανταποκρίνονται με απόλυτη επιτυχία στο ρόλο τους. Ίσως μιλούσε λίγο παραπάνω από όσο θα ήταν καλό, χάνοντας έτσι από τη ροή των τραγουδιών, θέλοντας να πει κι άλλες ιστορίες και όσο να ‘ναι η ζωή του, έχει πολλά να μας μάθει. Μη χάσετε την ευκαιρία να τον δείτε!

Διονύσης Σαββόπουλος
με τους: Κατερίνα Πολέμη, Θέμο Σκανδάμη, Εύη Μάζη
και τους: Γιώτη Κιουρτσόγλου, Δημήτρη Λάππα
Ήχος: Γιάννης Τούντας
Φώτα: Περικλής Μαθιέλης
Εικαστικό: Αλέξης Κυριτσόπουλος

*Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσεσμετζής

Ο Διονύσης Σαββόπουλος για μία ακόμα εμφάνιση στο Gazarte! Περισσότερες πληροφορίες, εδώ