Killing the fly: Η Αγγελική του τότε και του σήμερα δίνει ένα μάθημα ζωής!

Την συγκλονιστική ιστορία της Αγγελικής Ματθαίου, μιας προσφυγοπούλας από τις Νέες Φώκαιες της Σμύρνης, όπως η ίδια την κατέγραψε σε ένα γράμμα της που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες, αποφάσισε να μεταφέρει επί σκηνής η ομάδα Killing The Fly μέσα από την παράσταση "Αγγελική". Μετά την επιτυχημένη περιοδεία της σε Κρήτη και ηπειρωτική Ελλάδα, η "Αγγελική" τους θα παρουσιαστεί από 8 Απριλίου στο Δώμα

Με αυτή την αφορμή, τα δύο μέλη της ομάδας (Κατερίνα Δαμβόγλου, Robin Beer) μας μίλησαν για την παράσταση και τους τρόπους που προσέγγισαν σκηνικά το οδοιπορικό της Αγγελικής, ενώ μας μετέφεραν και την εμπειρία τους από τη πολυετή συνεργασία με τον Σάιμον Μακ Μπέρνυ και τους Complicite, που θα συνεχιστεί σίγουρα μέχρι το καλοκαίρι του 2018!

Επιπλέον, δεν παρέλειψαν να αναφερθούν στον ζωτικής σημασίας ρόλο των καλλιτεχνών και του θεάτρου μέσα στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε, στο μείζον ζήτημα της προσφυγιάς, καθώς και στις πολλές “Αγγελικές” του σήμερα που δίνουν ένα σημαντικό μάθημα ζωής.

«Εμείς μαθαίνουμε από την Αγγελική, όπως κι από τις Αγγελικές του σήμερα, πως τίποτα δεν μπορείς να πάρεις ως δεδομένο σ’ αυτόν τον κόσμο. Και πως μπορείς να πας μπροστά κρατώντας τις μνήμες του παρελθόντος. Η αγάπη οδηγούσε την Αγγελική μπροστά. Η αγάπη για τη ζωή τής έδινε δύναμη. Εμείς σα χώρα πώς μπορούμε να πενθούμε όταν βλέπουμε τόσους ανθρώπους να μπορούν να μην πενθούν;», σημειώνει χαρακτηριστικά η Κατερίνα.

Μέσα από τις πολύ ενδιαφέρουσες -και κυρίως ουσιαστικές- απαντήσεις τους, η Κατερίνα και ο Ρόμπιν, θέτουν επίκαιρους προβληματισμούς και ερωτήματα, δίνοντας μας πρόσθετους λόγους να παρακολουθήσουμε την "Αγγελική".

Συνέντευξη: Ερριέττα Μπελέκου

Culturenow.gr: Μπορείτε να μας "συστήσετε" την ομάδα Κilling Τhe Fly; Από ποια ανάγκη δημιουργήθηκε και ποιοι είναι οι καλλιτεχνικοί στόχοι και αναζητήσεις που σας ενώνουν;

Killing the Fly: Οι Killing the Fly είναι μία θεατρική ομάδα με βάση την Αθήνα. Αποτελείται από την Κατερίνα Δαμβόγλου και τον Robin Beer. Εργαζόμαστε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχουμε συνεργαστεί με θεατρικές ομάδες όπως οι Complicite, οι Blind Summit, οι Theatre Rites και έχουμε παρουσιάσει τη δουλειά μας στο Little Angel, στο Rich Mix, στην English National Opera, την Nederlandse Opera, στη Σκάλα του Μιλάνου, στο Φεστιβάλ της Αιξ-αν-Προβάνς και αλλού. Συναντηθήκαμε στο Λονδίνο σε μια σχολή μεθόδου Lecoq που, ουσιαστικά, σε διδάσκει πώς να δημιουργείς παραστάσεις από το μηδέν. Παρόλο που εργαστήκαμε για μερικά χρόνια ως ηθοποιοί στο Ηνωμένο Βασίλειο, ήταν απλά θέμα χρόνου να αισθανθούμε την ανάγκη να ξεκινήσουμε τη δική μας θεατρική ομάδα. Αρχίσαμε να δημιουργούμε παραστάσεις μαζί, όταν μετακομίσαμε στην Ελλάδα πριν από δύο χρόνια. Γιατί το θέλαμε!

Στη δουλειά μας, μας αρέσει να παίζουμε με την έννοια του ρυθμού και του χώρου. Επίσης, χρησιμοποιούμε πολύ μάσκες, κούκλες και πρακτικές του σωματικού θεάτρου. Η δουλειά μας θέλουμε να είναι προσιτή σε όλους και να αφορά σε όλους.

Οι στόχοι μας είναι πολύ απλοί: να λέμε ιστορίες καθαρά με τον πιο ελκυστικό και ουσιαστικό τρόπο. Κι οι δυο μας συμφωνούμε πως πολλές θεατρικές δουλειές περιορίζουν τις δυνατότητες της θεατρικής έκφρασης γιατί επικεντρώνονται στο λόγο. Ξεχνούν το ρόλο του χώρου, του ρυθμού και κυρίως του σώματος. Εμείς θεωρούμε πως κάθε μορφή θεάτρου είναι αναγκαστικά σωματικό θέατρο. Εφόσον όλοι διαθέτουμε ένα σώμα. Και το σώμα έχει άπειρες δυνατότητες. Μπορεί να “πει” και να γίνει τα πάντα: ένα συναίσθημα, ένα χρώμα, ένα βουνό μια θάλασσα, ένα αναπτυσσόμενο φυτό, μια σταγόνα νερό, μια έκρηξη! Έτσι στη δουλειά μας επικεντρωνόμαστε στο σώμα. Γιατί, αν εστιάσουμε ξανά στο ρόλο του σώματος, τότε το θέατρο γίνεται μια μορφή έκφρασης με άπειρες δυνατότητες.

Cult. N.: Πως είναι η εμπειρία να συνεργάζεσαι με τόσο σπουδαίους καλλιτέχνες και θεατρικές ομάδες, όπως είναι ο Σάιμον Μακ Μπέρνυ και η Complicite, που μάλιστα είχαμε την τύχη να δούμε τη δουλειά τους για πρώτη φορά πριν λίγες μέρες; Τι θα λέγατε πως αποκομίσατε από την “συνάντηση” μαζί τους;

Killing the Fly: Κάθε συνεργασία, με μικρά ή μεγάλα ονόματα, είναι μάθημα ζωής. Για το χαρακτήρα μας ως άνθρωποι, αλλά και ως συνεργάτες. Μας έμαθε πως, ενώ μας αρέσει να εκτελούμε υπό τις οδηγίες ενός σκηνοθέτη (είναι πιο ξεκούραστο), πραγματικά προτιμούμε την τρέλα της ολοκληρωτικής δημιουργικής διαδικασίας. Όσο για τη συνεργασία μας με τους Complicite νομίζω πως είναι σαν οικογένειά μας πια. Σε αυτό το σημείο επιτρέψτε μου να σας πω πως η πρώτη εμφάνιση του Σάιμον με τους Complicite στη Ελλάδα ήταν πριν 15 χρόνια περίπου στη Θεσσαλονίκη με το Mnemonic. Εκτός αν λάβουμε υπ’ όψιν ένα τρελό καλοκαίρι πριν 35 χρόνια που ο Σάιμον έβγαζε καπέλο κι έκανε τον κλόουν στο Σύνταγμα. Είναι όμως σίγουρα η πρώτη φορά που παρουσιάζεται δουλειά του Simon/Complicite στην Αθήνα. Ευτυχώς η αποδοχή του κοινού ήταν το ίδιο ενθουσιώδης.

Το να δουλεύεις με ένα μαμούνι όπως ο Σάιμον είναι ένα συνεχές μάθημα στις αρχές του θεάτρου τις οποίες κι εμείς ανακαλύψαμε σαν μαθητές. Εδώ και 30 χρόνια τις έχει πλάσει σε τέτοιο βαθμό που ένα μεγάλο κομμάτι της διαδικασίας προβών γίνεται σχεδόν ενστικτωδώς. Ωστόσο, εξακολουθεί να καταπιάνεται με τα ίδια προβλήματα όπως και εμείς, όταν προσπαθούμε να πούμε μια ιστορία όσο το δυνατόν πιο απλά. Τα τελευταία έξι χρόνια δουλεύουμε με το Σάιμον σε δύο παραγωγές που επαναλαμβάνονται σχεδόν δυο φορές το χρόνο. Και οι δύο αυτές παραγωγές είναι όπερες. Έτσι κάθε φορά οι τραγουδιστές δεν είναι οι ίδιοι. Οι τραγουδιστές είναι κυρίως μουσικοί. Το υποκριτικό τους ταλέντο δεν αποτελεί προϋπόθεση για την επιτυχία τους! Κι έτσι συνήθως δεν το εξασκούν ούτε και τους ζητείται. Είναι όμως απαραίτητο για τον Σάιμον. Όπως του είναι απαραίτητο να διαμορφώνει τον θεατρικό χαρακτήρα κάθε ρόλου ανάλογα με τον περφόρμερ που έχει μπροστά του. Κι εμείς τον βλέπουμε να διδάσκει αυτές τις βασικές θεατρικές αρχές υπό μορφή απλών ασκήσεων και να τους οδηγεί στην κατανόηση της θεατρικότητας του ρόλου τους. Πολλές φορές βλέπουμε να ανθίζουν μέσα σε λίγες μέρες τραγουδιστές που αρχικά ήταν αδιάφοροι ως προς το θεατρικό κομμάτι του ρόλου τους και να τον ερωτεύονται ξανά. Αυτό που αποκομίζουμε, λοιπόν, από τη συνεργασία μας με το Σάιμον είναι πως μαθαίνουμε πως να δουλεύουμε με ό,τι “εργαλείο” έχουμε. Επίσης, μάθαμε πως να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα ως μια ευκαιρία να δώσεις νέες λύσεις και όχι σαν εμπόδια. Όσον αφορά την τελευταία μας συνάντηση...μάθαμε πως γνωρίζονται με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο εδώ και 35 χρόνια… Επίσης, μάθαμε πως κολυμπάει φορώντας το καπέλο του.

Cul. N.: Εάν μπορούσατε να περιγράψετε μέσα σε λίγες φράσεις την καλλιτεχνική σας διαδρομή έως τώρα, ποιες θα ήταν αυτές;

Killing the Fly: Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, αεροπλάνο, βαλίτσα, πρόβες, αυτοκίνητα, σκηνικά, χειροκρότημα, κλάμα, γέλιο. 2000 στο κοινό, 15 στο κοινό. Εισιτήριο 150 ευρώ. Εισιτήριο 5 ευρώ. Υπόκλιση, φίλοι, ευχαριστώ.

Φωτογραφία © Κύνθια Κινδελή

Cul. N.: Ας έρθουμε όμως στην αφορμή για την παρούσα "κουβέντα", που δεν είναι άλλη από την "Αγγελική" σας, η οποία θα παρουσιάζεται από 8 Απριλίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου! Ποια είναι η πραγματική ιστορία της προσφυγοπούλας από τις Νέες Φώκαιες της Σμύρνης και τι είναι αυτό που σας γοήτευσε στη ζωή της, ώστε να την μεταφέρετε επί σκηνής;

Κατερίνα: Η Αγγελική Ματθαίου είναι υπαρκτό πρόσωπο. Ο πατέρας μου, που τη γνώριζε καλά, την περιγράφει ως έναν άνθρωπο πράο και γεμάτο αγάπη. Η ιστορία της φτάνει στο χαρτί γιατί στα 1995 τα εγγόνια της της ζήτησαν να γράψει αυτά τα αληθινά παραμύθια που τους διηγήτο όταν ήταν μικρά. Η “Αγγελική” μας που βασίζεται στα κείμενα της, πέρα από κάποιες μικρές παρεμβολές (κυρίως μοντάζ) και τις ελάχιστες προσθήκες, διατηρεί το κείμενο και τη φωνή της σχεδόν αναλλοίωτα. Γι’ αυτό μας διαβεβαίωσε κι η κόρη της αλλά και τα εγγόνια της όταν παρακολούθησαν την παράσταση.

Οπότε εν πολλοίς, πέρα από τη μεταφορά στη θεατρική σκηνή, η παράσταση μας είναι η ζωή της Αγγελικής όπως η ίδια την περιγράφει.

Η ιστορία της ξεκινά στα 1922 στο σπίτι της όταν η Αγγελική μας ήταν μόλις 6 ετών. Γεννήθηκε σε μια εύπορη οικογένεια στις Νέες Φώκαιες, Σμύρνης. Με την Καταστροφή της Σμύρνης η ίδια κι οικογένεια της αιχμαλωτίζονται από την τουρκική στρατοχωροφυλακή (τσανταρμάδες). Κι έτσι ξεκινά ένα πολύχρονο οδοιπορικό προς τα ενδότερα της Τουρκίας.

Έπειτα από πολλή πείνα, αρρώστιες, κακοποίηση, βιασμούς και ξυλοδαρμούς, κι αφού χάνει όλη της την οικογένεια διασώζεται από τον Ερυθρό Σταυρό. Έπειτα από χρόνια καταλήγει στην Αθήνα και τέλος στο Ρέθυμνο.

Αυτό το είδος αναγκαστικής πορείας ήταν συχνή τακτική της Τουρκίας εκείνο τον καιρό. Στόχος ήταν ένα μεγάλο και “άβολο” κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού να "εξαφανιστεί” αποφεύγοντας τα αδιάκριτα βλέμματα όσων ψάχνουν για ενδείξεις για εγκλήματα πολέμου. Οι επιζώσες φωνές, όπως γνωρίζουμε, είναι αδύναμες σε πολιτικό επίπεδο, αλλά σε ανθρώπινο η μαρτυρία τους αποτελεί πάντα ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο. Εμείς, πιο πολύ συγκλονιστήκαμε από τον τρόπο περιγραφής της Αγγελικής. Γιατί βλέπουμε αυτήν τη γεμάτη κακουχίες ειδεχθή εμπειρία μέσα από τη ματιά και τη φωνή ενός αθώου παιδιού. Αλήθεια, σε πολλά σημεία η Αγγελική γράφει λες και επιστρέφει στην παιδική της ηλικία. Αυτό που μας γοήτευσε, λοιπόν, ήταν πως τα λιτά απλά της λόγια έκρυβαν πολλά περισσότερα. Η Αγγελική, όπως πολλοί άλλοι, καταφέρνει να φτάσει στην Ελλάδα έχοντας πια χάσει τα πάντα. Μα, εν τέλει, έπειτα από μια χαριστική βολή αποφασίζει πως η ζωή είναι μπροστά και έτσι κάνει στην Κρήτη τη νέα της οικογένεια και το Ρέθυμνο την καινούρια της πατρίδα. Να ένα μάθημα ζωής.

Cul. N.: Με ποιους τρόπους προσεγγίσατε σκηνικά (από σκηνοθετική και ερμηνευτική άποψη) το οδοιπορικό της Αγγελικής Ματθαίου; Δώστε μας μία πρώτη εικόνα από την παράσταση που θα δούμε…

Ρόμπιν: Κυρίως χρησιμοποιώντας ως μέσο έκφρασης τα σώματά μας. Γι’ αυτό να περιμένετε ότι θα τα δείτε να δημιουργούν εικόνες, όχι να αναπαριστούν χαρακτήρες. Η αγαπημένη μου εικόνα είναι ο "ανεμόμυλος” που εμφανίζεται σχετικά νωρίς στην παράσταση, αλλά είναι σίγουρα πολύ χαρακτηριστική στιγμή για να κατανοήσετε τη διαδικασία μας. Η Κατερίνα ως Αγγελική βρίσκεται μπροστά και δεξιά της σκηνής. Περιγράφει την περιοχή γύρω από το εξοχικό της στις Νέες Φωκαιές που βρισκόταν δίπλα στη θάλασσα, όπου υπήρχαν ανεμόμυλοι. Ο Γιάννης (Κουκουράκης) και εγώ (Ρόμπιν Μπήερ) είμαστε στο κέντρο ο ένας πίσω από τον άλλο σχηματίζοντας τον ανεμόμυλο: πλήρης επέκταση των χεριών και βαριά αναπνοή. Πολύ απλή μα απολαυστική για το μάτι εικόνα. Αυτή ο “ανεμόμυλος” παραμένει ως σταθερό σημείο, ενώ η Αγγελική ”φεύγει” από το σπίτι και περνά στην περιγραφή της καταστροφής και το κάψιμο της πόλης της Σμύρνης σε απόσταση. Ο χώρος σκοτεινιάζει, ο ήχος γίνεται δυσοίωνος, αλλά ο ανεμόμυλος συνεχίζει στο σκοτάδι. Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς μας αρέσει να “στρώνουμε” τη μια εικόνα πάνω στην άλλη ή πως τη χρησιμοποιούμε σα σταθερά για να περάσουμε από την αναπαράσταση, στην συναισθηματική αντανάκλαση. “Μπαίνοντας πιο μέσα” στην ιστορία.

Φωτογραφία © Κύνθια Κινδελή

Cul. N.: Πως συνδέεται η ιστορία της Αγγελικής με το σήμερα; Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για αυτές τις σύγχρονες “Αγγελικές” που αντικρίζουμε καθημερινά γύρω μας;

Κατερίνα: Υπάρχει μια σκηνή στην παράσταση όπου αιχμάλωτοι προχωρούν προς τα ενδότερα της Τουρκίας χωρίς να γνωρίζουν πού και γιατί προχωρούν. Τους διαβεβαιώνουν πως τους πάνε κάπου για να τους βγάλει λόγο ο Κεμάλ. “Ποιος είναι ο Κεμάλ;" ρωτά ένας από τους αιχμαλώτους. Η ερώτηση που ουσιαστικά τίθεται είναι: ποια η σχέση του Κεμάλ με το δραματικό οδοιπορικό της Αγγελικής και κάθε Αγγελικής του τότε και του τώρα. Σε πολιτικό επίπεδο είναι απολύτως κατανοητό ότι πάρθηκαν κάποιες αποφάσεις από κάποιους ανθρώπους για κάποιους συγκεκριμένους λόγους και με κάποιους συγκεκριμένους στόχους. Μα σε ανθρώπινο επίπεδο ο οποιοσδήποτε Κεμάλ είναι παράλογος.

Είναι γεγονός πως η ιστορία της Αγγελικής από μια ιστορική αναφορά γίνεται πλέον επίκαιρη και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο. Ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της επικαιρότητος βρίσκεται μπροστά στην πόρτα μας. Οι ρόλοι του αρωγού και του φταίχτη αλλάζουν συνεχώς. Ειδικά όσον αφορά τη συμβολή, τη “γραμμή” της Ελλάδος σα χώρα και σαν πολίτες ως προς τη βοήθεια ή όχι, κρατική ή εθελοντική, των τόσων προσφύγων που συρρέουν στα λιμάνια μας. Που είναι πλέον πρόσφυγες και όχι μετανάστες. Για μας αυτό ήταν το εφαλτήριο για τη δημιουργίας αυτής της παράστασης. Εδώ και καιρό, πριν ακόμα ξεσπάσει το μεγάλο κύμα προσφύγων μάς απασχολούσε σα ζήτημα κρίσης το ότι τα έθνη του 20ου αιώνα αρχίζουν να διαλύονται. Διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΗΕ, εξάλειψαν πολλά επιμέρους στοιχεία από την προσωπική ταυτότητα πολλών παραδοσιακών μικρότερων κοινωνιών ενσωματωμένων στα έθνη. Τί εννοώ; Ναι, αισθανόμαστε όλοι μας Έλληνες, μα η ταυτότητα του Κρήτα δεν είναι η ίδια με του Άκριτα. Υπάρχουν γλωσσικά, ιστορικά (σίγουρα) και πολιτισμικά στοιχεία (χοροί, κουζίνα) που τους διαμορφώνουν και μας κάνουν να τους αναγνωρίζουμε ως διαφορετικές πολιτισμικές προσωπικότητες. Στον 21ο αιώνα, αν και περίοδος παγκοσμιοποίησης και ως ένα βαθμό ομογενοποίησης, φαίνεται να κερδίζουν ξανά έδαφός αυτές οι διαφορές. Για μένα ευτυχώς.

Πίσω στον 20ο αιώνα… Η Αγγελική μάς λέει στην αρχή της παράστασης πως είναι “...παιδί της Λωζάνης. Της συνθήκης της Λωζάνης”. Η αρχή των εθνών, των καθαρών εθνών δημιουργεί και μια εθνική ταυτότητα.

Μέσα από την προσωπική της ιστορία, η Αγγελική, ένας άνθρωπος που καταλήγει χωρίς πατρίδα, σπίτι, οικογένεια μα δεν τα ξεχνά ποτέ, θέτει ξανά το ερώτημα “Τί εστί έθνος; Τί εστί εθνική ταυτότητα;”. Κι εμείς μέσα από την ιστορία της ρωτάμε τί προσδιορίζει την ταυτότητά της; Σίγουρα όχι η γεωγραφία. Γιατί η ίδια θεωρεί τον εαυτό της Ελληνίδα, ενώ το σπίτι της δεν βρίσκεται σε αυτό που θεωρούμε Ελλαδικό χώρο. Για εκείνη σπίτι, πατρίδα είναι η οικογένεια. Και τα κουβαλά ακόμα και στην καινούρια της πατρίδα. Την ορίζουν. Σήμερα, υπάρχουν πολλές Αγγελικές γύρω μας. Πολλές ανθρώπινες ψυχές που κουβαλούν ένα βίαιο χωρισμό από όσα μέχρι χθες ήταν γνώριμα και δικά τους. Μα είμαι σίγουρη πως τα κουβαλούν στο σώμα και στη μνήμη τους. Τρέφω τον απόλυτο σεβασμό προς όλες αυτές τις Αγγελικές που κοιτάζουν, όπως και η δική μας, μπροστά και μας μαθαίνουν πως ο οίκτος, ο θυμός μας αδρανούν. Είναι λάθος αρχή. Θέλει φοβερή δύναμη ψυχής και εκπληκτική θέληση για να μην εγκαταλείψεις τη μάχη της ζωής.

Εμείς μαθαίνουμε από την Αγγελική, όπως κι από τις Αγγελικές του σήμερα, πως τίποτα δεν μπορείς να πάρεις ως δεδομένο σ’ αυτόν τον κόσμο. Και πως μπορείς να πας μπροστά κρατώντας τις μνήμες του παρελθόντος. Η αγάπη οδηγούσε την Αγγελική μπροστά. Η αγάπη για τη ζωή τής έδινε δύναμη. Εμείς σα χώρα πώς μπορούμε να πενθούμε όταν βλέπουμε τόσους ανθρώπους να μπορούν να μην πενθούν;

Cul. N.: Σύμφωνα με την δική σας άποψη, ποιος είναι –ή θα έπρεπε να είναι- ο ρόλος της τέχνης και κατ’ επέκταση του θεάτρου, μέσα στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε;

Ρόμπιν: Κατ 'αρχάς πιστεύω ότι δεν υπάρχουν ποτέ ΚΑΙΡΟΙ που δεν δύσκολοι. Δεν υπάρχει τέτοια χρυσή εποχή μιας κοινωνίας, και ως άνθρωποι είμαστε πάρα πολύ περίπλοκα όντα για τέτοιου είδους απλοποίηση! Τα τελευταία χρόνια όμως, κατά γενική ομολογία και για πολλούς λόγους είναι ιδιαίτερα δύσκολα για την Ελλάδα. Για μένα ο μεγάλος κίνδυνος έγκειται στις επικίνδυνες ιδέες περί ταυτότητος και «ασφάλειας» που κυκλοφορούν και που μπορούν να εκμεταλλευτούν μια ευάλωτη κατάσταση και να ΜΑΣ οδηγήσουν σε σκοτεινά μονοπάτια. Ως εκ τούτου, είναι ζωτικής σημασίας ο ρόλος των καλλιτεχνών.

Κατερίνα: Το θέατρο ειδικά λόγω της αμεσότητος του (δε μεσολαβεί τίποτε ανάμεσα στο θεατή και τον ηθοποιό) είναι ενωτικό. Μπορεί να μας ενώσει μέσα από μια παιδεία των αισθήσεων. Μπορεί να μας γεμίσει και να μας επιμορφώσει. Όπως τα λαϊκά παραμύθια. Να μας κάνει να αποβάλλουμε φόβους και καχυποψία δείχνοντάς μας το δράκο και πώς να τον σκοτώσουμε. Το καλό θέατρο γεμίζει το νου και την ψυχή. Το χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερο τώρα.

Ρόμπιν: Μόνο έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε ανοσία από τις διάφορες επικίνδυνες αφηγήσεις που απειλούν να καταστρέψουν την ανθρωπιά μας.

Cul. N.: Επιστρέφοντας στην "Αγγελική" τι συμβολίζει προσωπικά για εσάς αυτή η ηρωίδα και ποιο είναι το στίγμα που θέλετε να αφήσει η παράσταση στον θεατή φεύγοντας;

Ρόμπιν: Για μένα η Αγγελική είναι το αρχέτυπο της αθωότητας, όταν έρχεται αντιμέτωπη με το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης. Η δύναμή της δεν προέρχεται τόσο από την αποφασιστικότητά της όσο από την πλήρη αγνότητα των αντιδράσεών της. Ποτέ δεν σχολιάζει, ποτέ δεν αντιδρά βίαια. Πάσχει με πλήρη αξιοπρέπεια, ακόμη και ως τρομοκρατημένο παιδί, και στη συνέχεια, όταν τελικά μπορεί να ριζώσει σε ένα νέο τόπο, το πράττει με μια ήσυχη δύναμη η οποία για μένα είναι πολύ όμορφη. Στο τέλος κάθε παράστασης θα ήθελα το κοινό ν’ αφήνει το θέατρο με μια ανανεωμένη έννοια του τί εστί εαυτός και άνθρωπος, βρίσκοντας τα όσα συνθέτουν την προσωπική ταυτότητα του καθενός. Μα παίρνοντας επίσης και κάτι από το χαρακτήρα της Αγγελικής. Η ταυτότητα της Αγγελικής πηγάζει από την οικογένειά της. Πιο ισχυρές ιδέες περί ταυτότητος είναι ο λόγος που τη χάνει, αλλά την ουσιαστική έννοια της οικογένειας δεν τη χάνει ποτέ.

Φωτογραφία © Βασίλης Κοτρότσος

Cul. N.: Το ταξίδι της "Αγγελικής" θα συνεχιστεί και μετά το Θέατρο του Νέου Κόσμου; Υπάρχουν κάποια καλλιτεχνικά σχέδια για τη συνέχεια;

Killing the fly: Ναι. Η Αγγελική θα ταξιδέψει το καλοκαίρι ξανά στην Κρήτη αλλά και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Μικρά και μεγάλα. Πρέπει, δε νομίζετε; Συζητάμε επίσης με κάποιους Ευρωπαϊκούς προορισμούς, όπως το Άμστερνταμ. Παράλληλα ήδη ετοιμάζουμε την επόμενή μας δουλειά. Μα είμαστε ακόμα στην αρχή. Δε θα θέλαμε να ανακοινώσουμε κάτι. Τέλος η δουλειά μας με το Σάιμον μας έχει ήδη “κλεισμένους” ανά διαστήματα μέχρι το καλοκαίρι του 2018.

*Στην φωτογραφία της συνέντευξης απεικονίζονται οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης: Γιάννης Κουκουράκης, Κατερίνα Δαμβόγλου, Robin Beer.

www.facebook.com/killingthefly

nkt.gr/play/177/aggelikh

Οι Κilling the fly παρουσιάζουν την "Αγγελική", ένα μελόδραμα για τρεις ηθοποιούς, στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου από 8 Απριλίου