Η μελαγχολία (οικονομική) του Σεπτέμβρη και οι ευθύνες των κάτω

Επωνύμως Τελειώνει ο Αύγουστος, τελειώνουν και οι διακοπές (;), τελειώνουν και οι αυταπάτες. Έρχεται ένα δύσκολο φθινόπωρο και ένας ακόμη δυσκολότερος χειμώνας κύρια από οικονομική άποψη. Δεν είναι μόνο οι γνωστές καταβολές Φόρου Εισοδήματος και ΕΝΦΙΑ, εισφορών, προκαταβολών, ακρίβειας κλπ. αλλά η απάντηση στην ερώτηση «Και μετά; Υπάρχει Μέλλον;». Προηγείται βέβαια η βασικότερη ερώτηση, θα καταφέρω να τα πληρώσω; Αλλά ακολουθεί και άλλη, ακόμη χειρότερη, εάν τα πληρώσω μου μένει και τίποτε; Τελικά άπειρες ερωτήσεις ακολουθούν, με αμφίβολες απαντήσεις και ακόμη χειρότερες προοπτικές. Τι μένει τελικά από το εισόδημα, ποια η προοπτική του άμεσου μέλλοντος και σε τελευταία ανάλυση αξίζει η όλη προσπάθεια ή επί ματαίω; Καθαρά οικονομικά– ή «οικονομολογικά» – μιλώντας δεν υπάρχει προοπτική εάν: - Πρώτον δεν υπάρξει μια σοβαρή, σοβαρότατη απομείωση χρέους για να ανασάνουν οι πάντες. Μιλάμε βέβαια για κούρεμα (Haircut) και όχι αναβλητικού ή γενικόλογου χαρακτήρα απομειώσεις. Επίσης μην ξεχνάμε, πάντα αναφερόμαστε στο Δημόσιο Χρέος. - Δεύτερον, εάν δεν υπάρξει απομείωση – κούρεμα δηλαδή…– του Ιδιωτικού Χρέους. Μόνο τους τελευταίους μήνες και μετά την μεγάλη δυσκολία αποπληρωμής των ιδιωτικών χρεών εκ μέρους των οφειλετών έγινε αντιληπτό – θέλουμε να πιστεύουμε…– το μέγεθος του προβλήματος. Από κει ξεκινάνε και όλες οι προσπάθειες ρύθμισης χρεών για επιχειρηματίες, βιοτέχνες, ελεύθερους επαγγελματίες κλπ. Αμφίβολες προσπάθειες εάν δεν αυξηθούν οι δόσεις από 120 σε τουλάχιστον 180–200 και το κυριότερο εάν δεν προηγηθεί η ex ante δραστική απομείωση ώστε ο οφειλέτης να ξεκινήσει με άλλη ψυχολογία και προοπτική. - Εάν δεν ιδρυθεί Δημόσια Τράπεζα Επενδύσεων που θα ξεκινήσει την δανειοδότηση των υφιστάμενων κυρίως Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων που αποτελούν το 95 % της οικονομίας δηλαδή τον μεγαλύτερο όγκο της επιχειρηματικής πυραμίδας. - Εάν δεν στερεωθεί ένα σοβαρό – και όχι γελοίο ή φιλανθρωπικού χαρακτήρα …– Κοινωνικό Κράτος που θα βοηθήσει τους ήδη φτωχοποιημένους και χρεωκοπημένους μικρομεσαίους/ λαϊκούς ανθρώπους να αποφύγουν την πλήρη οικονομική εξαφάνιση και κοινωνική τους εξαύλωση. - Εάν δεν γίνει μια μεγάλη μεταφορά Πλούτου από την Ανώτατη/Ανώτερη Κοινωνική ομάδα στην μεσαία και χαμηλότερη. Τονίσαμε και άλλη φορά πως με «Με π… και χωρίς χρήματα δεν βάφεις αυγά». Η Προοδευτική Φορολογία (Progressive Taxation) είναι ένα από τα δυνατότερα όπλα και φυσικά όχι το μοναδικό. - Αφήσαμε τελευταία μια θεμελιακή προϋπόθεση για όλες τις παραπάνω προτάσεις και η οποία δεν είναι απλώς Conditio sine qua non για οποιαδήποτε προσπάθεια αλλά κυριολεκτικά ορός ζωής και βιολογικής συνέχειας. Και ερχόμαστε στο θέμα. - Είναι γεγονός πως μεγάλα τμήματα και στρωματά του ελληνικού λαού εναποθέσαν μεγάλες ελπίδες στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 όπως το 2009 στο ΠΑΣΟΚ. Και μιλάμε σε μεγάλο βαθμό για τα στρώματα που πολιτικά / ιδεολογικά ανήκουν στην Κεντροαριστερά/Αριστερά και κοινωνικά ανήκουν στην Μεσαία και Λαϊκή Τάξη. Όπως και σημαντικά τμήματα αυτών των στρωμάτων – από την «άλλη πλευρά»– πίστεψαν τα Ζάππειο 1 και 2 του Σαμαρά και της τότε ΝΔ. - Μετά την διάψευση πολλών προσδοκιών αρκετοί ιδιώτευσαν, άλλοι εσωκλείστηκαν στο μικρόκοσμο τους, άλλοι μελαγχόλησαν, απογοητεύθηκαν ή αηδίασαν. Φθάνουμε σιγά–σιγά στη καρδιά του προβλήματος που το βρίσκουμε μπροστά μας σχεδόν παντού και πάντοτε, αυτό της ιδιώτευσης και της ιδεολογικοπολιτικής κατατονίας. Μιας ψυχολογικής κατάστασης που διακτινώνεται παντού και μετατρέπεται όχι απλώς σε απάθεια και ωχαδερφισμό αλλά σε πλήρη αφασιακή ψυχολογία, σε ένα Delete διάθεσης αντίστασης ή συμμετοχής στα κοινά, σε μια αφασία μνήμης και συνείδησης, σε μια ψυχοπαθολογική σχέση με το εγώ μας τους άλλους και την κοινωνία. Η ψυχολογία της παράδοσης άνευ όρων δεν είναι μακριά και η νοοτροπία «Συνδρόμου Στοκχόλμης» σχεδόν δίπλα. Όμως γνωρίζουμε όλοι πως ένας παραδομένος λαός είναι ένας τελειωμένος λαός. Ένας λαός χωρίς προοπτική και κανένα μέλλον, ένας λαός μόνιμα είλωτας, κακοπληρωμένος, διαρκώς φτωχοποιημένος και αενάως καταχρεωμένος με παιδιά στο εξωτερικό και τεράστιο πλούτο των ολίγων στις Ελβετικές Τράπεζες. Αυτός ο λαός δεν θυμίζει μόνο Ρώμη της Παρακμής αλλά είναι η Προσωποποίηση της Παρακμής στη νιοστή, πάντα με παραδομένη ψυχολογία και χωρίς ψυχικά κύτταρα αντίστασης, γερασμένος από την παιδική του ηλικία και παιδόμορφος στην ώριμη και γεροντική, αδιάφορος για τα κοινά και οτιδήποτε αφορά «Συλλογικότητα», κουρασμένος από την μέρα που γεννιέται και ξεκούραστος μόνο όταν βλέπει Survivor στο ΣΚΑΙ –ποσοστά Τηλεθέασης της τάξης του 77 % …– ή «Όταν γκρεμίζει Τείχη» για να υποδεχθεί τον Ντάνο στη Σκιάθο. Με μόνιμο (δήθεν) trendy χαμόγελο και ψευδομπλαζέ ύφος και λεξιλόγιο, ευχαριστημένος με τα λίγα και έτοιμος για τα ελάχιστα, είναι έτοιμος να διαβεί τον Ρουβίκωνα για εισόδημα 200 ευρώ το μήνα και ανάλογη σύνταξη, πιθανότατα αύριο–μεθαύριο με πλειστηριασμένο σπίτι και διαρκώς βρίζοντας τους πάντες και μάλιστα κατά μόνας. Εκτός εάν: - Αποφασίσει να αποκτήσει – έστω και στα γεράματα – συλλογική συνείδηση, συμμετοχή και οργάνωση και όχι να διαμαρτύρεται – γιατί του «κλείνουν τον δρόμο» …– μερικές χιλιάδες διαδηλωτές που τους θεωρεί μάλιστα και γραφικούς. - Αποφασίσει να γίνει από μοναχικό άτομο και περιφερόμενο εγώ μέτοχος και συμμέτοχος του εμείς. - Αποφασίσει να καταλάβει πως Έθνος και Λαός σημαίνει συλλογική συνείδηση και όχι Συνομοσπονδία Μεμονωμένων Και Περιφερόμενων Εγώ. - Αποφασίσει να κατανοήσει πως το «Δεν με αφορά» η το «Δεν με ενδιαφέρει» δεν ισχύει γιατί εάν καίγεται το σπίτι του γείτονα σε λίγο θα καεί και το δικό σου. - Συνειδητοποιήσει πως το πρόβλημα δεν είναι το «Εμείς» δηλαδή η συμμετοχή αλλά το Εγώ που ομφαλοσκοπεί και αυνανίζεται πνευματικά η – επί τα χείρω…– λειτουργεί σαν προβληματικό αυτιστικό άτομο που δυστυχώς αλλοτριώνει και παρασέρνει και όποιον αντιστέκεται δηλαδή τους υπόλοιπους. - Ξεκαθαρίσει πως υπάρχουν οι «Ευθύνες των Πάνω» που είναι και οι κύριες αλλά δυστυχώς υπάρχουν και οι «Ευθύνες των Κάτω» που είναι επίσης αυτονόητες αλλά ελάχιστοι μιλάνε. Δεν φταίνε μόνο οι Κυβερνώντες αλλά και οι Κυβερνώμενοι που τους εκλέγουν και το χειρότερο τους ανέχονται. Γιατί όπως δεν πρέπει να «χαϊδεύουμε» το παιδί μας και κανέναν Πολιτικό έτσι δεν πρέπει να χαϊδεύουμε και τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Γιατί το δίλημμα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός είναι απλό: - Είτε θα αποκτήσει και πάλι Συλλογική Συνείδηση όπως στις πλέον μαζικές και συλλογικές εποχές του – Επανάσταση ΄21, ΕΑΜικό Κίνημα …– είτε θα εκφυλιστεί σε βαθμό εξαφάνισης αποδεχόμενος τα λόγια του μεγάλου Φλωρεντίνου «Εδώ που μπήκες ξέχασε κάθε ελπίδα» ( Dante Alighieri, «Θεία Κωμωδία» ).ΕλλάδαπολίτεςΦόροικρίσηαπάθειαHas video: Exclude from popular: 0