Ευτελίζοντας το Πολυτεχνείο…

ΣΤΗΛΕΣΙστορίες για αγρίους

Άλλη μια επέτειος του εορτασμού του Πολυτεχνείου εξελίχθηκε σε γενικευμένα επεισόδια, σε εκτεταμένες καταστροφές, σε μιαν όλο και πιο ασυμμάζευτη επίδειξη βαρβαρότητας που αποδεικνύει ότι αδυνατούμε από σκοπιμότητα να εκτιμήσουμε, να τιμήσουμε και να αφομοιώσουμε ένα ιστορικό γεγονός. Ταυτόχρονα, αποδεικνύει την πλήρη περιφρόνησή μας σε αυτό καθαυτό το ιστορικό γεγονός και στον συμβολισμό του.

Η κοινωνία μας και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του αποδείχτηκαν τραγικά ανίκανοι να διαχειριστούν την μνήμη

τού Πολυτεχνείου.

Αντίθετα, κάθε επίτευγμα, κάθε κατάκτηση, κάθε θυσία μετατράπηκε σε αντικείμενο κομματικής, ιδεολογικής, διχαστικής αντιπαράθεσης μέσα στην οποία βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και αποκτούν ρόλο ύπαρξης ως ουρά του κυριάρχου συστήματος και οι διάφορες αυτοαποκαλούμενες «αντιεξουσιαστικές» ομάδες και παρδαλές «συλλογικότητες»… Παραδόξως, κάθε ιστορικό γεγονός, αντί να μας ενώνει, αποτελεί εφαλτήριο μιας λυσσαλέας αντιπαράθεσης, από την οποία το κομματικό σύστημα εξασφαλίζει κατά μεγάλο ποσοστό τον λόγο ύπαρξής του. Αντί να παράγει πολιτική, παράγει απατηλές κοινωνικές αντιπαραθέσεις και ισχυρές κομματικές συσπειρώσεις. Διαλύοντας την κοινωνία, συσπειρώνουν και εξασφαλίζουν την βιωσιμότητα των παρηκμασμένων τους κομμάτων τα οποία πέρα από τις εικονικές αντιπαραθέσεις, στις εσωτερικές ενδοεπικοινωνίες τους μοιράζουν και νέμονται αναλογικά την εξουσία, συνεννοούμενα με εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα…

Είναι προφανές ότι οι νεαροί φοιτητές που έλαβαν μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου λειτούργησαν σαν ελεύθεροι πατριώτες ενάντια σε ένα τυραννικό καθεστώς. Δεν συμμετείχαν στην εξέγερση σαν κομματικά ενεργούμενα, ούτε με την κομματική τους ιδιότητα αλλά σαν ελεύθεροι πολίτες. Το κίνητρό τους ήταν πατριωτικό – απελευθερωτικό. Δεν ενείχε ίχνος κοινωνικής επανάστασης, δεν είχε ταξικό χαρακτήρα. Αυτό που μετά τα γεγονότα η Αριστερά έσπευσε κατά το συνήθειό της να εμφανιστεί ως νόμιμη και αποκλειστική κληρονόμος τους μεταλλάσσοντας την εξέγερση και τις θυσίες των νεαρών φοιτητών σε προπαγανδιστικό εξαγοράσιμο υλικό, αποτελεί ιστορική παραχάραξη και ευτελή καπηλεία. Η εκμετάλλευση, δε, των εορτασμών του Πολυτεχνείου με ιδιοκτησιακές αντιλήψεις κούρασε και δημιούργησε μιαν αρνητική εικόνα και εντύπωση μετά από δεκαετίες σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνία . Επίσης, έδωσε και αφορμή στους ακροδεξιούς «συντρόφους» της απέναντι όχθης να χυδαιολογούν και να θέτουν σε αμφισβήτηση ακόμα και τους νεκρούς του.

Με δυο λόγια, στην διαχείριση της μνήμης του Πολυτεχνείου έχουν δικαίωμα συμμετοχής όλοι οι πολίτες. Το ότι πρέπει να κατατίθενται εκτός από στεφάνια και κομματικά πιστοποιητικά προοδευτικότητας αποτελεί όνειδος και ενέχει την άκρως επικίνδυνη αντίληψη μιας νέας χούντας. Το Πολυτεχνείο δεν έχει ούτε ιδιοκτήτες, ούτε διαπιστευμένους (από ποιόν;) διαχειριστές και συνηγόρους υπεράσπισης και προφανώς το μήνυμά του δεν εμπεριέχει αποκλεισμούς.

Η ακραία και ασεβής εκμετάλλευσή του μετέτρεψε τον ευγενή συμβολισμό του ως το επίκεντρο του αγώνα κατά της τυραννίας, σε μιαν εθιμοτυπική τυραννική βαρβαρότητα σε βάρος της κοινωνίας. Και σε αυτό οι ευθύνες βαρύνουν τους αυτόκλητους κληρονόμους του, αλλά και όλους εκείνους που επαναπαυμένοι μέσα στην αδιαφορία τους, επέτρεψαν τον ευτελισμό του.

ΠολυτεχνείοεπεισόδιαΕορτασμός ΠολυτεχνείουHas video: Exclude from popular: 0