Απάντηση προς εχθρούς και φίλους

Επωνύμως

Ναι! Υποστήριξα τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του για την επαναδιαπραγμάτευση ενός μνημονίου που καθήλωνε τη χώρα στην ύφεση και την υπανάπτυξη. Διαφώνησα από την πρώτη στιγμή με τις στρατηγικές, την ανυπαρξία εναλλακτικών λύσεων ή ιστορικής προοπτικής αλλά και τη γελοιότητα ενίων υπουργών, π.χ. Μπαρουφάκης. Υποστήριξα την απομάκρυνση του ολέθριου δίδυμου Σαμαρά-Βενιζέλου.

Ελπίζοντας σε μιαν Αριστερά που δεν θα συνέχιζε την αδιέξοδη

πολιτική του «όχι σε όλα» και που θα γνώριζε αυτό που γνώριζαν ο Μακιαβέλι και ο Μαρξ, πως πρωτίστως πολιτική σημαίνει να ανακατεύεσαι με τα σκατά και να λερώνεσαι όσο το δυνατόν λιγότερο. Και πως οι ιδεοληψίες και οι λαϊκισμοί δεν συγκροτούν πολιτική, αλλά φυγομαχία και εύκολη προπαγάνδα. Σιχαίνομαι τους επαγγελματίες δεξιούς όσο και τους αριστερούς. Ψάχνω για οραματιστές και δεν βρίσκω. Mea culpa.

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισμένος στις μαξιμαλιστικές προεκλογικές εξαγγελίες και στην κουλτούρα της συγκρουσιακής άρνησης, τόσο το κακό που κάνει στη χώρα είναι ανυπολόγιστο. Κυρίως γιατί αν και Αριστερά, παίζει με τις ζωές και την τύχη των πιο αδύναμων, των πιο απελπισμένων. Η οίηση μερικών πρωτοκλασάτων του ΣΥΡΙΖΑ και ο ψευδοπατριωτισμός των ΑΝΕΛ μάς δείχνουν πως δεν μπορεί να είναι το Κούγκι το μέλλον της χώρας. Όχι άλλη ρητορεία εκ του ασφαλούς από εκείνους που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό – ακόμη και ο σύντροφος Λαφαζάνης; – και υποδύονται στο εξωτερικό τον γιαλαντζή Παπαφλέσσα. Και αν όχι ο Τσίπρας, τουλάχιστον το ολέθριο περιβάλλον του πρέπει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Αλλιώς έχουν υπονομεύσει την Αριστερά για μια ολόκληρη γενιά.

Ο φίλος μου ο Τετράδης ή «Καιρός» έγραψε την πικρή αλήθεια. Ούτε για το ’97, ούτε για το ’22, ούτε για τον Εμφύλιο, ούτε για τη Χούντα, ούτε για την εισβολή στην Κύπρο έφταιγαν μόνο οι κακοί ξένοι και τα ανθελληνικά ξένα κέντρα. Όσο πιο αδύναμος και πιο γονατισμένος είσαι, τόσο πιο εύκολα σε χειραγωγούν οι πιο δυνατοί και οι πιο ανάλγητοι. Η ηγεσία της Ε.Ε. έπαιξε με τους δικούς μας μαθητευόμενους μάγους σαν τη γάτα με το ποντίκι. Το όποιο δίκαιό μας συγκρούστηκε κατά μέτωπον με τα δίκαια των Εσθονών, των Φινλανδών, των Πορτογάλων κ.λπ. Απέναντί μας δεν είναι η Γερμανία, όπως λέει η ΕΡΤ με το 1% θεαματικότητα, αλλά η Κύπρος.

Έως πότε θα ζούμε με επικίνδυνα ψέματα; Αν μόνο αυτό μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το λέω με πίκρα και απογοήτευση, οφείλει να αποχωρήσει πάραυτα για να φτιάξουμε την Αριστερά του 21ου αιώνα που δεν θα στραβοκοιτάζει τα Εξάρχεια, κ. Βούτση, που δεν θα ερωτεύεται την Ραχήλ, κ. Ζωή, που δεν θα δίνει υπόσταση σε γελοιότητες τύπου Ψαριανού, Τζάκρη ή Κατρούγκαλου, σύντροφε Αλέξη, και που δεν θα τοποθετεί τον άθλιο Ρουμελιώτη σε υψηλόμισθη κρατική θέση, αλλά τον Λαοκράτη Βάσση, επικεφαλής του παιδαγωγικού ινστιτούτου, που θα τον απασχολεί το δράμα των ανέργων και όχι το βόλεμα των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών, σύντροφε Στρατούλη. (Το πιο σύντομο ανέκδοτο: Στρατούλης υπουργός!).

Τη στιγμή αυτή το μυαλό μου είναι στη μνήμη των Κύρκου, Λεντάκη, Παπαγιαννάκη και του Δάντη Χρυσικού. Γι’ αυτό και ψηφίζω ΝΑΙ. Όχι γιατί είμαι μνημονιακός, όπως το θέλει η ευτελής προπαγάνδα του ψευδοδιχασμού που καλλιεργείται από τους ανεπάγγελτους και τους βολεμένους – εξαιρώ τον εξαίρετο γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου Σαγιά και τον αθόρυβο Ν. Παππά –, αλλά γιατί επιλέγω την οδύνη που διαθέτει κάποια προοπτική για τον τόπο αντί της απόλυτης καταστροφής που εσείς, μέσα στην απόλυτη αφροσύνη και την απόλυτη απαιδευσιά σας, προωθείτε, παίζοντας κυριολεκτικά τη χώρα στα ζάρια. Ενώ δεν έχετε από πουθενά ένα τέτοιο δικαίωμα. Ας επικρατήσει επιτέλους το συλλογικό καλό αντί των προσωπικών εγωισμών. Αυτό και αν είναι αριστερή στάση.

ΥΓ. Σε παρακαλώ προσωπικά, φίλε Αλέξη, φέρσου σαν ηγέτης και όχι σαν κομματάρχης. Μην γκρεμίζεις ό,τι δεν μπορείς να χτίζεις. Σώσε και το πολιτικό σου μέλλον και κυρίως την υστεροφημία σου. Σώσε τη χώρα... Μην κάνεις στροφή 360° (sic) και σκέψου πως παντός καιρού σημαίνει να τα βγάζεις πέρα σε κάθε αντιξοότητα. Γίνε αληθινά «παντός καιρού» και για το πολιτικό σου μέλλον και για το μέλλον της πατρίδας. Υπήρξα και παραμένω φίλος σου, χωρίς να σου έχω ζητήσει ποτέ το παραμικρό. Το μόνο που σου ζήτω τώρα είναι να ξεπεράσεις τον εαυτό σου.

Χρήστου Μποκόρου, «Εθνική μνήμη» (λάδι σε ξύλο).

Ο υπουργός Ξυδάκης προτείνει ως σύγχρονη τέχνη τις φλογίτσες των Κολλυβάδων και την παραμόρφωση ενός εθνικού συμβόλου, όπως είναι η Σημαία, κρεμάμενου επί ξύλου! Εγώ πάλι προτείνω ως εθνική τέχνη του σήμερα τον Κανιάρη, τον Κουνέλλη, τον Αληθεινό, τους Kalos&Klio, τον Θράφια, τον Γιάννη Τζερμιά, τον Άγγελο Σπάρταλη, τον Γιώργο Γυπαράκη κι όσους δεν προωθούν μια ψευδή, ληθαργική ιδεολογία, όπως θα έλεγε ο Μαρξ. Την αναφορά σε μια κατασκευασμένη παράδοση που δεν υπήρξε ποτέ. Και μάλιστα με δέλεαρ μιαν υψηλή τεχνική που όμως αναπαράγει κοινοτοπίες.

Δεν προτείνω, κι ας με συγχωρούν η Άννα Καφέτση και ο υπουργός, τη Δανάη Στράτου!

* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι επ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Μάνος ΣτεφανίδηςΣΥΡΙΖΑΑ.ΤσίπραςΔημοψήφισμαHas video: