Οι«ηγέτες» που κατασκευάζουν τα ΜΜΕ και η ειδωλολατρία της απάτης

Η ειδωλολατρία έχει πολλές μορφές. Το θεμέλιο ωστόσοκάθε ειδωλολατρίας είναι τούτο: Η αποκοπή, η απόσπαση και αυτονόμηση ενόςπροσώπου («υποκειμένου») από τις κοινωνικές και πολιτικές «δομές» μέσα στιςοποίες λειτουργεί.

Αναμφίβολα σε κάθε κατάσταση καιμορφή της ανθρώπινης πρακτικής υπάρχει η «προσωπική ευθύνη», αλλά αυτή είναιδευτερευούσης σημασίας. Το πρωτεύον, το καθοριστικό είναι η «δομή» μέσα στηνοποία λειτουργούν τα........
πρόσωπα και η θέση που έχουν σε αυτήν τη «δομή».

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:

Οι δυνατότητες και οι αδυναμίες τωνπροσώπων καθορίζονται πρωταρχικά και σε μεγάλο βαθμό από τους κοινωνικούςχώρους και τις πολιτικές τους δομές μέσα στις οποίες είναι ενταγμένοι και απότις θέσεις που κατέχουν μέσα σε αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές δομέςεξουσίας.

Όταν αποκόψουμε τον άνθρωπο από τιςδομές που είναι ενταγμένος και μέσα στις οποίες λειτουργεί, τον αποστειρώνουμεαπό τους κοινωνικούς χυμούς, τον εξατμίζουμε από Ιστορία, τον αφυδατώνουμε απότο πολιτικό περιεχόμενο των «δομών» εντός των οποίων ενεργεί και λειτουργεί:Τον καθιστούμε δηλαδή μια προσωπικότητα ΕΞΩ και ΥΠΕΡΑΝΩ της Κοινωνίας, τηςΙστορίας και της Πολιτικής, ένα ΕΙΔΩΛΟ…

Το να επικεντρώνουμε την προσοχή μαςαποκλειστικά σε πρόσωπα, το να ηρωποιούμε και να θεοποιούμε πρόσωπα, όλα αυτάμας εντοιχίζουν στη ΛΟΓΙΚΗ της καθεστωτικής ΑΠΑΤΗΣ.

Η «παραγωγική εστία» τηςκαθεστωτικής απάτης, η «ουσία» της και η «ψυχή» της βρίσκονται στην«προσωποποίηση» (ειδωλολατρία) της Ιστορίας, της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

Αυτή η δόλια μέθοδος της«προσωποποίησης» δεν κηδεύει μόνο κάθε επιστήμη και κυρίως την ιστορική,οικονομική, κοινωνική και πολιτική επιστήμη, αλλά παρακάμπτει και εξαφανίζειτις πραγματικές αιτίες του ανθρώπινου δράματος, τις «αμαρτίες», τα εγκλήματακαι τις ευθύνες των δομών εξουσίας: Κράτους, κυβερνητικού οικοδομήματος,κομμάτων, Κοινοβουλίων κ.λ.π…

Τα πάντα επικεντρώνονται στιςδυνατότητες ή τις αδυναμίες των προσώπων, στις «αμαρτίες» τους και στον «κακό»χαρακτήρα τους, στους «καλούς» ή «κακούς» ηγέτες…

Ένα παράδειγμα:

Είναι γνωστό το σύνθημα: «Αλήτεςρουφιάνοι δημοσιογράφοι».

Το σύνθημα αυτό εκφράζει βεβαίως τηνΟΡΓΗ και το «αίσθημα» της κοινωνίας (από αυτή την άποψη είναι υγιέστατο), αλλάταυτόχρονα παραπλανά διότι εστιάζει την οργή και την αηδία στοΠΡΟΣΩΠΟ-δημοσιογράφος.

Παρακάμπτει και αφανίζει τη ΔΟΜΗ τηςδημοσιογραφίας, το πεδίο της δικτατορικής «ενημέρωσης» των πραγματικών ληστώνκαι δημίων: Των «νταβάδων».

Οι δημοσιογράφοι μέσα σ’ αυτό τοολοκληρωτικά καθεστωτικό πεδίο, μέσα σ’ αυτήν τη δομή εξουσίας αποτελούν τοΣΥΜΠΤΩΜΑ και όχι το ΑΙΤΙΟ: Είναι το επιφαινόμενο μιας δομής, όμοια όπως τοήλεκτρο είναι η έκφραση ενός ηλεκτρομαγνητικού πεδίου…

Είναι αυτό το εξουσιαστικό πεδίο (δομή)που καθορίζει και «παράγει» τον «χαρακτήρα», τη δύναμη, την πομπώδηανοησία, και την αυθάδεια τωνδημοσιογράφων, όλα αυτά ανάλογα με τη θέση που κατ