Γιατί δεν θα γίνει δημοψήφισμα

Κάτι τέτοιες στιγμές είμαι πολύ χαρούμενος. Ομολογώ ότι πριν ένα – δύο χρόνια θα ήμουν τουλάχιστον αιφνιδιασμένος στο άκουσμα ενός δημοψηφίσματος. Έχοντας κάνει όμως κανονική διατριβή πάνω στον πασοκικό πολιτικό αμοραλισμό, δε συγκινούμε με τίποτα.

Όλη αυτή η ιστορία με τον ιστορικό ηγέτη που καταχειροκροτούμενος τα βάζει με το οπισθοδρομικό κατεστημένο της χώρας δίνοντας τον τελικό λόγο στον κυρίαρχο λαό, με....
αφήνει παγερά αδιάφορο, γιατί είναι κενή περιεχομένου. Και είναι κενή περιεχομένου γιατί μπορεί μεν να υπάρχει αναγγελία δημοψηφίσματος, ακόμα και προετοιμασία επ’ αυτού, αλλά δεν θα υπάρξει ερώτημα.

Αμέσως μετά τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την ‘’ελάφρυνση’’ του χρέους, είχαμε τοποθετηθεί επιφυλακτικά αναφέροντας έναν προς έναν όλους τους σοβαρούς λόγους που προέκυπταν. Και καθώς τους τελευταίους μήνες ο πολιτικός χρόνος τρέχει ανεξήγητα γρήγορα, αυτό που περιμέναμε να συμβεί προς το τέλος του χρόνου, άρχισε να υλοποιείται ήδη.

Στην Ευρώπη λοιπόν, οι συνομιλητές του κυβερνητικού διδύμου, και περισσότερο οι δυνάμεις που κινούν τα νήματα των ‘’αγορών’’, δεν έχουν πειστεί καθόλου για την ομαλή εφαρμογή της συμφωνίας, την οποία θεωρούν ήδη, αν όχι ξεπερασμένη, τουλάχιστον χωρίς μεγάλες πιθανότητες εφαρμογής. Και το σκληρό ροκ έχει ήδη αρχίσει με διαρροές και δημοσιεύματα και αναμένεται να μετατραπεί σε heavy metal εντός της εβδομάδας, με επιθέσεις στην Ιταλία και στις ελληνικές τράπεζες.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν οι διαρροές των εγκάθετων της τρόικας στον κρατικό μηχανισμό σύμφωνα με τις οποίες, τόσο τα έσοδα όσο και οι δαπάνες, βρίσκονται καθολικά εκτός στόχων, δυναμιτίζοντας τα συμφωνηθέντα στη σύνοδο κορυφής. Εκτός δηλαδή από τα υπόλοιπα προβλήματα που προέκυψαν, κάποια από τα οποία πολύ σοβαρά, όπως η απειλή της Fitch για αναγγελία χρεοκοπίας, εμφανίστηκαν και άλλα ανυπέρβλητα, που υποτίθεται ότι είχε τακτοποιήσει ο κ. Βενιζέλος με τις παρανοϊκές του φορομπηχτικές εμπνεύσεις.

Έντρομοι στις Βρυξέλλες παρακολουθούν με απόγνωση τις παλινωδίες της ελληνικής κυβέρνησης, την καθολική της αδυναμία να προγραμματίσει και να εκτελέσει και την αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζει πολύ ευαίσθητα για τους ευρωπαίους θέματα, όπως ένα κρίσιμο δημοψήφισμα, που οι συνέπειές του μπορεί να είναι παγκόσμιες. Αυτό που κυρίως υποψιάζονταν εδώ και μερικούς μήνες, συγκεκριμένα αμέσως μετά την αποτυχία του μνημονίου και τη μετεξέλιξή του σε μακροπρόθεσμο, και που τώρα προβάλλει ως βεβαιότητα, είναι η εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας του μέσου ελληνικού νοικοκυριού.

Αυτό το στοιχείο κυριαρχεί πλέον σε κάθε σοβαρή συζήτηση γύρω από το ελληνικό πρόβλημα και τίθεται πάντα ως προϋπόθεση πριν από κάθε σχεδιασμό. Και αυτός είναι κυρίως ο λόγος για τον οποίο κάθε αναθεώρηση της συμφωνίας γύρω από το χρέος θα περιλαμβάνει κούρεμα και μάλιστα γενναίο. Το νούμερο αυτό βρίσκεται σήμερα στο 75% και ανεβαίνει σε αντιστοιχία με τις αστοχίες του ελλ