Ελλάδα: από την Αυλίδα (θυσία) στη Χώρα των Ταύρων (λύτρωση)

Ελληνίδες, Έλληνες (με αυτήν την προσφώνηση κάνω πιο... επίσημο το λόγο μου).
Η μαύρη η μοίρα, που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους ρίχνει στα τάρταρα, για μας επέλεξε το δεύτερο ρόλο.
Η μοίρα επέλεξε να θυσιαστούμε εμείς για την Ευρώπη και τον ανεπτυγμένο κόσμο.

Η παγκόσμια κρίση μοιάζει με τα ....
καράβια των Αχαιών που στέκονται αραχνιασμένα στην Αυλίδα και δε λέει ο άνεμος να φυσήξει για να αποπλεύσουν.

Ό,τι μαντζούνια και να σκαρφίστηκαν, δε φυσάει ο άτιμος ο Αίολος, δε μασάει ο Ποσειδώνας.
Ο Ποσειδώνας είναι οι αγορές που δίνουν την άδεια στον Αίολο (ανάπτυξη) να ανοίξει τους ασκούς τους.

Ο Στρατηγός Αγαμέμνων είναι κατ' ουσίαν η Ευρωπαική Ένωση.
Μια Ευρωπαική Ένωση που μπρος στο να μην φυσήξει ο άνεμος, είναι ικανή να μας θυσιάσει, ως άλλη Ιφιγένεια στο βωμό της Αρτέμιδος για να φυσήξει.

Ναι, εμείς η ανυποψίαστη Ιφιγένεια που μεταβήκαμε χτενιζόμενοι και καλλωπιζόμενοι για γάμο και τελικά όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι πάμε για... πουρνάρια!
Μάλλον από αυτήν τη σκηνή, ενεπνεύσθη ο λαός για να πει την ιστορική φράση "εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ**** χτενίζεται".
Χτενιζόμενοι λοιπόν πήγαμε το 2009 στο βωμό της θυσίας μας.
αφού αντιληφθήκαμε την κατάσταση κι αφού κλάψαμε και θρηνήσαμε για τη μαύρη μας μοίρα, αποδεχτήκαμε αυτόν το ρόλο.
Κι όμως ενώ σκύβαμε στο βωμό δε βλέπαμε κανένα σημάδι απ' τον Αίολο.

Εκείνη τη στιγμή, σαν από θαύμα η Άρτεμις χύμηξε και μας άρπαξε απ' το βωμό ενώ το σπαθί του Αγαμέμνονος έγλειφε το λαιμό μας.
Αυτή η στιγμή της αρπαγής της Ελλάδας-Ιφιγένειας από το βωμό την τeλευταια στιγμή πριν τη σφαγή ήταν οι εκλογές της 6ης Μαίου.
Ένα αόρατο χέρι μας άρπαξε απ' το βωμό και εκατομμύρια ορατά χέρια έριξαν ένα φάκελλο σε μια ξύλινη κούτα, γεγονός που αναστάτωσε τόσο τον κόσμο ώστε σηκώθηκε φουρτούνα.
Όταν καταλαγιάσει η φουρτούνα μπορεί να φυσήξει ούριος άνεμος, μπορεί να επέλθει νηνεμία, αλλά μπορεί και... τυφώνας!

Η αλήθεια είναι πως κι εμείς, η Ιφιγένεια, το βάλαμε το χεράκι μας για να γλιτώσουμε.
Έτσι, τώρα ενώ ο Αγαμέμνων θαρρεί πως σφάζει εμάς, στην πραγματικότητα σφάζει ένα ελάφι που άφησε πάνω στο βωμό η Άρτεμις.

Μετά από αυτή την αλλαγή στη θυσία πιθανότατα και με βάση τις αναλύσεις πολλών, θα φυσήξει ο άνεμος που προσδοκούμε.
Μόνο που εμείς, ως η Ιφιγένεια της ιστορίας, είμαστε αναγασμένοι ως οι τραγικοί ήρωες του έργου να ζήσουμε το ταξίδι μας ώσπου να γυρίσουμε στο Άργος.

Κι ο υπερφίαλος Ορέστης με τον συντροφικό Πυλάδη που εξολόθρευσαν την άρχουσα τάξη (Αίγισθο και Κλυταιμήστρα) θα κάουν κι αυτοί το δικό τους ταξίδι για να ξεφύγουν απ τα βαρίδια του παρελθόντος (Ερινύες).

Κάποια στιγμη΄οι δρόμοι μας, οι δρόμοι δηλαδή της Ιφιγένειας, του Ορέστη και του Πυλάδη θα συναντηθούν.
Θα βρεθούν στη χώρα των Ταύρων, όπου μετά από μεγάλη προσπάθεια και ατομικό κόστος, η Ιφιγένεια θα παραδώσει στον Ορέστη τα σκήπτρα του Δία, τη νομιμοποίηση δηλαδή της εξουσίας του.